tag:blogger.com,1999:blog-1961504943761418618.post4884158120448504823..comments2023-07-03T16:08:09.837+03:00Comments on χνάρια: Πάμε ξανά!Νάσιαhttp://www.blogger.com/profile/02420314429158736655noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-1961504943761418618.post-24794171266336082982009-08-22T20:15:05.561+03:002009-08-22T20:15:05.561+03:00orees ikones omorfa servirismenes apo tin porantid...orees ikones omorfa servirismenes apo tin porantidaRosemarynoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1961504943761418618.post-63959790709517161852009-08-21T11:59:58.024+03:002009-08-21T11:59:58.024+03:00Tί υπέροχο και δροσερό το κείμενο σου για το καλοκ...Tί υπέροχο και δροσερό το κείμενο σου για το καλοκαίρι. Ένας δροσερός άνεμος που διαπερνά τα χλωρά φύλλα μιας κυπριακής ακακίας παρασύροντας την υγρασία..<br /><br />Ωραίο το καλοκαίρι. Η χαλάρωση , τα σαντάλια ,οι παραλίες, και η θάλασσα που λέει πάντα την αλήθεια, που ξεβάφει τις περιττές φαντασίες. Και ο κόσμος στις παραλίες, το σούρτα φέρτα και η ποικιλία των χαρακτήρων, τα μάτια των ανθρώπων(τι υπερθέαμα) τα ψιλομεθύσια στα παραθαλάσσια μπαράκια, η αναπαραγωγή του ρίγους του κόσμου, οι drifters του Αυγούστου που κολυμπούν πάντα μελαγχολικοί.<br /><br />Και η επιστροφή που παραμονεύει. Μόνο που γίνεται λιγότερη βαρετή με την επιστροφή στο χαμένο κέντρο του κόσμου, την ποίηση.<br /><br />Διαβάζω το γεμάτο ευαισθησία κείμενο σου παρέα με στίχους της Σύλβια Πλάθ<br /><br />"Cold worlds shake from the oar<br />The spirit of blackness is in us, it is in the fishes.<br />A snag is lifting a valedictory, pale hand;<br />Stars open among the lilies"Ποραντίδαnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1961504943761418618.post-37538545917081126542009-08-20T09:40:54.747+03:002009-08-20T09:40:54.747+03:00Είναι μέρος της σπίρας κι αυτό το καλοκαίρι. Της σ...Είναι μέρος της σπίρας κι αυτό το καλοκαίρι. Της σπίρας που κάνει κύκλους συνέχεια και καμιά φορά (ή συχνά, όπως το δει κανείς) παρουσιάζει μικρές ανωμαλίες, σχηματικές, χρωματικές ή άλλου τύπου. Το συννεφιασμένο καλοκαίρι μια απόχρωση κι αυτή, απαραίτητη. Όπως το είπες: δε θα είχε πλάκα αλλιώς. Σαν το DNA, που ξεδιπλώνεται και δε μοιάζει με κανένα άλλο. Εξάλλου για κανένα άλλο δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι συννεφιασμένο όπως το εννοείς εσύ. Σκέψου τώρα 80 καλοκαίρια σε μια ζωή. Ούτε αυτά μεταξύ τους ίδια. DNA. Η διαπίστωση της μοναδικότητας των ανθρώπων, των γεγονότων και των νοημάτων είναι ένα χάρισμα που σε αποφορτίζει και σε ξανα-φορτίζει. Ακόμα και στα πιο επίπονα, και βέβαια στα απροσδόκητα. "Πάμε ξανά": Το χάρισμα!Θέκλαnoreply@blogger.com