Σχεδόν σκηνικά

"Λαρίων, Φαμαγκούστα, Μπουφαβέντο - σχεδόν σκηνικά"

(ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΜΙΛΑ, Γιώργου Σεφέρη)


Πενταδάχτυλος, Άγιος Ιλαρίων, Κερύνεια - η σημερινή μου διαδρομή στην απαγορευμένη πατρίδα.

Τον Πενταδάχτυλο κάνεις ν’ απλώσεις το χέρι και να ψηλαφίσεις την κάθε κορφή του, λες να μετρήσεις την κάθε σκιά του, να αγγίξεις μια μια τις πτυχώσεις του. Κι είναι η πρώτη σου αίσθηση πως φύτρωσε εκεί για να προστατεύει το νησί από τους εχθρούς κι η τελευταία πως έμεινε εκεί για να μας κρύβει την Κερύνεια σαν τιμωρία ή σαν παρηγοριά.

Η Κερύνεια στέκει όμορφη. Ξανοίγεται κάτω από το βουνό και φυσικά, ανεπαίσθητα σμίγει με τη θάλασσα, πνιγμένη σε λεμονόδενδρα κι αγριολούλουδα ανθισμένα. Το λιμανάκι, όμοιο με τις φωτογραφίες του – μόνο οι σημαίες στα καράβια σαν να χουν αλλάξει - αμίλητο ξεγελά το χρόνο κοιτώντας τους διαβάτες να το σεριανίζουν ερωτικά.

Ο Άγιος Ιλαρίωνας, ένα από τα τρία κάστρα του Πενταδαχτύλου που θα γλίτωναν την Κύπρο απ’ τους κατακτητές . Τα πρώτα τείχη του χτίστηκαν στα βυζαντινά χρόνια, μαζί με μια εκκλησία, και στη συνέχεια οι Φράγκοι ανέπτυξαν το κάστρο του. Στα δικά μας τα χρόνια μετατράπηκε σε κλειστή στρατιωτική περιοχή. Και σήμερα τα στρατόπεδα, οι σημαίες και τα μνημεία μοιάζουν πιο έντονα από ποτέ, πιο απωθητικά.

Και ξάφνου, εκεί που είσαι στην κορφή του κάστρου, που έχεις καταμεσήμερο μιας ζεστής Άνοιξης ιδρώσει και λαχανιάσει για να ανέβεις, εκεί που θέλεις να ρουφήξεις όλες τις μυρωδιές κι όλες τις εικόνες για να της κουβαλάς μαζί σου, ξάφνου εκεί σε μια στιγμή, σε μια ματιά, σε μια ανάσα βλέπεις τον τόπο σου ολόκληρο. Έναν πανέμορφο τόπο, προικισμένο περίσια. Που κατοικήθηκε και κατακτήθηκε ξανά και ξανά από ανθρώπους που δεν τον αγάπησαν. Ανθρώπους πειρατές. Που προσπάθησαν μόνο να δηλώσουν την παρουσία τους, να αφήσουν τα σημάδια τους, να αλλάξουν τη φυσιογνωμία του.

Μόνο που ο τόπος φάνηκε πάντα πιο δυνατός. Λες κι η θάλασσα ή ο καυτός του ο ήλιος σμίλευαν πάντα τα ξένα χνάρια και τα έκαναν δικά, του νησιού, σμίγοντας τα με τα χρώματα και τα αρώματα και τα χαρακτηριστικά του τόπου. Λες κι η αγάπη εκείνων που αγάπησαν τούτα τα χώματα νικούσε πάντα την υπεροψία των υπολοίπων.

Ένιωσα γαλήνια. Πολύς ο πόνος και ο φόβος σε τούτο το νησί, σε ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Πολλή, όμως, κι η ομορφιά – κι ίσως η αγάπη.

Δεν γίνεται, κάπου θα υπάρχει ελπίδα.


Απρίλιος '08