«Κι η αλήθεια η φούχτα του νερού
Καθαρού πριν απ΄την δίψα
Στο άπειρο»
(ΣΠΟΡΑΔΕΣ, Οδυσσέα Ελύτη)
Καθαρού πριν απ΄την δίψα
Στο άπειρο»
(ΣΠΟΡΑΔΕΣ, Οδυσσέα Ελύτη)
Συνομιλώντας ξέχασα να γράφω. Ευλογημένη με ανθρώπους γύρω μου να συντροφεύουν τις εσωτερικές μου αναζητήσεις και να μετουσιώνουν τις διαδρομές μας σε λόγο συνήθισα να συνδιαλέγομαι, να ανταλλάζω, να παίρνω και να δίνω πάσες, να μοιράζομαι. Και ξέχασα τούτη τη μοναχική διεργασία της ατομικής σύνθεσης, της ατομικής θέσης των ζητημάτων, της ατομικής αναζήτησης των λόγων, των αιτιών και των λύσεων.
Μόνο που η συγγραφή, όπως κι η σκέψη, αποτελεί και παραμένει προσωπική υπόθεση, που θέλει πολλή μοναξιά και πολύ κόπο για να καρπίσει (το ίδιο ίσως κι η ζωή, μα είναι κάτι για το οποίο δεν έχω ακόμη καταλήξει). Εκκινεί απ’ τη διαρκή παρατήρηση των αντιδράσεων και των φαινομένων του κόσμου και του εαυτού σου μέσα σ’ αυτόν κι απ’ την ανάγκη σου όχι απλώς να τα καταγράψεις, αλλά να τα κατανοήσεις και να τα ερμηνεύσεις. Κι έπειτα να παίξεις μαζί τους, να τα συσχετίσεις, να τα ταξινομήσεις, να τα αποδομήσεις, να τα υπερβάλεις, να τα αναμίξεις, να τους προσθέσεις κάτι δικό σου. Κι ύστερα να τα διαδώσεις, να τα μεταδώσεις, να τα εκθέσεις στην κριτική ή στην απάθεια και να εκτεθείς μαζί τους.
Γι αυτό κι η γραφή, όπως σίγουρα και η ζωή, δεν παραμένουν ποτέ προσωπική υπόθεση. Κάθετι που εκφράζεται ταξιδεύει και παραμένει στο χώρο και στο χρόνο, συναντά βλέμματα κι αντιρρήσεις, δοκιμάζει όρια κι αποδέκτες και δοκιμάζεται, εν δυνάμει επηρεάζει και καθορίζει. Γι αυτό και προϋποθέτει τόλμη, τρέλα ή φιλοδοξία – μόνο κάποιος που διαθέτει ένα απ’ τα τρία αφήνεται να γράψει, ενώ παράλληλα, αυτός που επιχειρεί να γράψει διαθέτει ή θέλει να έχει κι άλλα χαρακτηριστικά, όπως τη φαντασία, την ευφυία, την ελικτικότητα.
Αυτό που εγώ αξιώνω στο λόγο μου είναι την ειλικρίνεια. Κι αν έχω υπάρξει καλός συνομιλητής, είναι επειδή υπήρξα ειλικρινής συνομιλητής. Γιατί κι αν ακόμη η συγγραφή μπορεί και χωρίς αλήθεια να πορευτεί, ο διάλογος φανερώνει, κι άρα προχωρεί, μόνο όταν οι συνοδοιπόροι αποκαλύπτονται.
Ίσως αυτή την αλήθεια είναι που φοβάμαι στη δημόσια έκθεση των σκέψεων μου: την ανάγκη μου να παραμένω ειλικρινής, την ίδια στιγμή που δεν έχω συμβιβαστεί με προσωπικές αναπηρίες και ανασφάλειες, τις οποίες δελεάζομαι καμιά φορά να αποσιωπώ. Που δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκδοχή της αέναης πάλης για ισορροπία ανάμεσα στη διεκδίκηση της τελειότητας και στην αποδοχή ότι η ομορφιά βρίσκεται πάντα στην αδυναμία.
Φεβρουάριος ‘09
(Η ζωγραφιά είναι του Egon Schiele)
Νάσια πρώτα να σε συγχαρώ για αυτή σου την προσπάθεια και να σου ευχηθώ καλή συνέχεια. Πιστεύω κάθε άνθρωπος είναι και ένα βιβλίο ξεχωριστό.Μπορεί να μοιάζει το εξώφυλλο του ή ακόμα μερικά κεφάλαια να είναι παρόμοια με κάποιου άλλου βιβλίου, αλλά στο τέλος το κάθε βιβλίο έχει την δική του ιστορία,σημασία,μύνημα και τέλος.Και φυσικά λάθοι και ατέλειες. Δεν είναι ο προορισμός.. είναι η διαδρομή που έχει σημασία.Ειλικρίνεια... μεγάλη λέξη και πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί σε όλες τις μέρες της ζωής μας. Θέλει να χεις τόλμη,λεβεντία,θάρρος και χαρακτήρα δυνατό για να τα καταφέρει κάποιος να το εφαρμόζει σε όλες τις μέρες της ζωής του. Και απο την άλλη είναι και οι καιροί δύσκολοι για να μπορέσεις να απαρνηθείς τα "καλά" που μπορεί να σου προσφέρει ενα ψέμα και παραπάνω να μπορέσεις να δεχτείς τις συνέπειες της ειλικρίνειας.Οι καιροί... η ζωή.. οι άνθρωποι οι πίο μεγάλοι σε ηλικία.. γιατι κάθε γενεία είναι εξέλιξη της προηγούμενης.. Οπως στρώσεις θα κοιμηθείς λέγανε οι προγόνοι.. Πόσο δίκαιο είχαν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το παρών? Δεν έζησα πόλεμο,κακουχία,πείνα, προσφυγία.. ζώ όμως την υπερκατανάλωση,το δόλο,την καταστροφή του πλανήτη,την αυτοκαταστροφή,την αναξιοκρατεία,την δίψα για χρήμα,υλικό πλούτο,τις ανούσιες φιλοδοξίες... την πλύση εγκεφάλου.. την παραπληροφόρηση... Τι είναι πιο χειρότερο? Δεν ξέρω.. Και στο τέλος? Ο χαμένος τα παίρνει όλα? Ποίος να ξέρει.
Και πάλι, καλή συνέχεια στο ταξίδι σου Νάσια.
Prota apola thelo na se sigharo pou ektheteis tis idees sou,mas dineis ilikrina elpida sto oti iparxoun akomi anthropoi pou sinexizoun na skeftontai kai na prattoun to oreo kai to sosto se auti ti koinonia. Ego thelo na piasto apo to comment sou pou eixes proanaferi oti 'Που δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκδοχή της αέναης πάλης για ισορροπία ανάμεσα στη διεκδίκηση της τελειότητας και στην αποδοχή ότι η ομορφιά βρίσκεται πάντα στην αδυναμία'.Tha simfoniso mazi sou, exo paratirisei oti stin prospathia mas na teliopoiithoume exoume xasei to paixnidi kai exoume afisei piso tin prosopiki mas diaforetikotita/tautotita. Kai ine diskolo na tin prosdiorisoume xana-exoume pleon xehasei tis dikies mas skepsiss/antidraseis/pisteuo, tis exoume mperdepsei me ta prepei kai ta theoritika apodekta thelo kai ine poli arga meta giati imaste katadikasmenoi na anazitoume to kalitero pou sto telos isos anakalipsoume oti ine auto pou afisame piso.
ΑπάντησηΔιαγραφήOpos poli sosta mou exoun ipodixei atoma pou empisteuomai kai sevomai gia tin krisi tous, eutuxia ine na agapas ton eauto sou. To provlima stin pio pano periprosi ine na ton vreis ton eauto sou kai meta na ton apodextis kai na ton agapiseis.