Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Κάθε τελευταίο

Ένα ποτήρι κρασί, όσο ξέμεινε στο μπουκάλι, να τελειώνουμε και μ’ αυτό. Κάθε τελευταίο, τελευταίο τ’ ονομάζω χωρίς επιφύλαξη, θα ‘λεγε κι η Δημουλά. Στο Μελωδία καινούρια Τάνια σ’ ένα νευρώδες ζεϊμπέκικο... αχ, τι ζωή παράλογη!

Παράδοξη ζωή, παράφορη! Που παραμιλά, παραπατά και παρεκτρέπεται. Χάνει το δρόμο, κάνει κύκλους, τρεκλίζει, πέφτει, ματώνει, ξεσπάει σε γέλια. Πιο σπάνια σε λυγμούς, καθότι περήφανη. Και πεισματάρα. Μάλλον ξεροκέφαλη. Που δεν βάζει μυαλό και αναλώνεται. Πιστεύει, χαρίζει κι απελπίζεται. Σκορπίζεται. Κι ύστερα σηκώνεται απ’ το πάτωμα, ενίοτε κι απ’ τον πάτο, και συνεχίζει. Στραπατσαρισμένη, τσαλακωμένη κι αδύναμη. Πιο δυνατή. Ως την επόμενη φορά.

Τι κι αν το κάθε τελευταίο, τελευταίο τ’ ονομάζω; Ποια βεβαιότητα δεν διέψευσε η στιγμή, ποια προσδοκία;

Έξω απόμακροι οι ήχοι ενός κόσμου που προχωρά... Το τείχος του Βερολίνου έπεσε μα η ιστορία ακόμη να τελειώσει, η Ε.Ένωση πιο ενωμένη πορεύεται κι ας μην ξέρει προς τα πού τραβά, το αμερικάνικο όνειρο στο όμορφο πρόσωπο του μαύρου προέδρου σιγά σιγά ξεθωριάζει, οι σταυροί στα σχολεία θίγουν το δικαίωμα στην πίστη και στην απιστία, η Ευρώπη ακόμη βασανίζει κι εξευτελίζει ανθρώπους στις φυλακές της, η Ελλάδα ξεκινά την κάθαρση απ’ τα παιδιά των 700 ευρώ κι η δεξιά ψάχνει τη νέα δημοκρατία της, ο πρόεδρός μας ακροβατεί ανάμεσα σ’ ιδεολογήματα και στην υπαρκτή πραγματικότητα, το κυπριακό μπορεί και να (μη) λυθεί, το νέο λαμπερό αεροδρόμιο μας τάζει νέα λαμπρά ταξίδια, τα σκλαβοπάζαρα της διπλανής πόρτας μας σοκάρουν κι οι Κύπριοι, οι πιο μορφωμένοι ρατσιστές, φοβικοί και καχύποπτοι της ηπείρου, εμπιστεύονται, εκτός απ’ τον καλό τους εαυτούλη, τον καλό σεναριογράφο, τον καλό βουλευτή και τον καλό παπά.

Όλα στροβιλίζονται κι ο Πεσσόα ψιθυρίζει, «Με πονάει το κεφάλι μου και το σύμπαν!»

Και μου λείπουν, κάτι τέτοιες μέρες που όλο κάτι τρέχει κι όλο είναι αλλού κι εμείς εδώ στα ίδια και στα ίδια, ο περυσινός χειμώνας στις Βρυξέλες, οι λίμνες των Ixelles κι η Place Flagey. Οι άνθρωποι στη λαϊκή που έλεγαν Bonjour και Bonne Journée, που μιλούσαν σιγανά, δεν βιάζονταν, αγόραζαν λουλούδια για το σπίτι κι είχαν μαζί τους τα μωρά τους να τους εξηγούν τον κόσμο. Ένας Γερμανός που ήξερε πως «Τα πάντα ρει», ο οδηγός λεωφορείου στη Λισαβόνα που με κυνήγησε για να μου πει πως σε λάθος στάση είχα κατεβεί, κάποιος κύριος στο Λονδίνο που μου χάρισε την ομπρέλα του να μη βραχώ, ένα σαξόφωνο να παίζει στο μετρό κι έξω να βρέχει. Κι εκείνος ο άνθρωπος που ποτίζει κάθε μέρα την κολοκυθιά στο Χαμάμ κι ας μην κράτησε ανθό όλο το χρόνο, μια γιαγιά που σαν έχασε τον άντρα της στα εικοσιοχτώ της φόρεσε μαύρα και δεν τα ‘βγαλε ποτέ κι ένας Τουρκοκύπριος εργάτης που όταν πρωταντίκρισε Ελληνοκύπρια μάνα να θρηνεί πάνω απ’ τα κόκαλα που μόλις είχαν ξεθαφτεί κραύγασε «Κλαίει, κόρη! Κλαίει!».

Με κάτι τέτοια ψιλά διασώζεται η ψυχή μου. Η αντοχή μου να κοιτάζω τους ανθρώπους. Για εκείνη τη φλογίτσα που τους ξεχωρίζει απ’ τα αγρίμια. Φευγαλέα, σπάνια και τρεμοπαίζει. Ας είναι... Όσο για να βγει κι ο φετινός χειμώνας χωρίς να ξεπαγιάσουμε.

(Η γυμνή γυναίκα με τα κρίνα είναι του Diego Rivera)

11 σχόλια:

  1. Κατάφερες και με συγκίνησες. Νά'σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και καταλαβαίνω πολύ καλά τον πονοκέφαλο του Πεσσόα, εμένα το σύμπαν με γαργαλάει - και ακόμα περισσότερο όταν ταξιδεύοντάς το πέφτω σε τέτοια ωραία (τι περίεργο να βρίσκουμε ωραία κάτι θλιμμένα κείμενα, μουσικές, εικόνες ε; ) κείμενα σαν αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ αναρρωτιέμαι... γιατί ωραία τα θλίμμενα κείμενα κι οι σκέψεις όλο θλίψη... ίσως γιατί κρύβουν και φανερώνουν κάτι απ' την αλήθεια μας, αυτή την άβαφη και απροσποίητη που δεν φωνασκεί... ίσως εξαιτίας της ηδονικής μανίας μας να ξύνουμε και να κρατάμε ζωντανές τις πληγές μας... ή ίσως πάλι γιατί είναι πιο κοντά στην απελπισία κι άρα ίσως στην ελπίδα...

    εγώ ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα "ίσως" και τα "σχεδόν"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. kai o irlandos pou kathetai stin parea xoris na xerei ellinika alla den ton peirazei,apla akouei..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το κείμενο σου υπέροχο. Στις σκέψεις σου είναι διάχυτη η ποιητική σου υπόσταση. Συμπυκνώνει, όσα έχεις πει και γράψει κατά καιρούς για ζητήματα που κατέχουν καίρια θέση στους προβληματισμούς σου. Το κείμενο σου διαπερνά μια συγκρατημένη αλλά παρηγορητική μελαγχολία. Χωρίς καμιά σοφιστικέ εκδοχή και κανένα περιττό ρητορικό διάκοσμο. Με άλλα λόγια τίποτε ερήμην των αναγκών του κειμένου.

    Μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που καταγγέλλεις της σύγχυση της εποχής μας, που καταγράφεις τις τρομερές αντιφάσεις της, που τις εκθέτεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kai mena nasia mou me kati tetoia 'psila' opos to pio pano keimeno sou diasozete i psixi mou. euxaristo.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ακροβάτη..

    γράψε κάτι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μέσα στους τέσσερεις τοίχους του γραφείου μου αφήνω κάποτε τον υπολογιστή και πλησιάζω το παράθυρο, μήπως ξεκουραστώ λίγο παρατηρώντας τα έμβια. Σήμερα επέλεξα τον υπολογιστή και διαπίστωσα -όχι για πρώτη φορά- ότι ζωή υπάρχει παντού.

    Το κείμενο σου συμπυκνώνει στιγμιότυπα, εμπειρίες και αισθήσεις που ξεχειλίζουν τα μάτια. Γράφεις τόσο ζωντανά που μόλις που αντέχεται! Τουλάχιστον εδώ, στο γραφείο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή