Είναι στιγμές που λέω να χαθώ. Να κλείσω τα παράθυρα να μην μπαίνει αέρας, να μη με βρίσκει το φως, να μη με ανακρίνει. Να μείνω γυμνή, χωρίς μνήμες, χωρίς πληγές, να μετρώ μόνο ανάσες. Χωρίς καθρέφτες και χωρίς είδωλα. Μόνη. Με τη σιωπή και την αλήθεια μου, αν υπάρχει. Να σταθούμε αντίκρυ, να συστηθούμε, να αναμετρηθούμε αν πρέπει, να συμφιλιωθούμε αν γίνεται. Να περπατήσω ξυπόλητη, να δω από ψηλά τα χνάρια μου, από πού έρχονται, πού πάνε. Να πιάσω το σφυγμό μου, να τον νιώσω, και με τα ίδια δάχτυλα να χαϊδέψω τη στάχτη απ’ τη φωτιά που δεν φοβήθηκα. Να κλάψω για ό,τι παράτολμα και δίχως ευγνωμοσύνη έκαψα. Και μετά να μαζέψω τα δάκρυα, να ξεπληρώσω το βαρκάρη σαν θα με πάρει στην άλλη πλευρά.Να ‘ναι νύχτα και να φοβηθώ το σκοτάδι. Να παραδεχτώ τους φόβους μου, να τους ακούσω. Να πιαστούμε χέρι χέρι να βγούμε στο δρόμο. Να ‘χει φεγγάρι, να τους βλέπω. Να μάθω μια φορά τι έχουν να μου πουν. Να λυγίσω. Να αντέξω. Και να μιλήσω πίσω, να ακούσω τη φωνή μου. Τις συλλαβές και τα γράμματα απ’ το δικό μου αλφαβητάρι. Ολόδικό μου και να μην τ’ αρνηθώ. Να αρχίσω απ’ την αρχή να ξεχωρίζω τους ήχους του. Τα ο τα μεγάλα και τα ο τα μικρά. Να διαλέξω ποια πάνε στα σύμφωνά μου. Ποια μου ξεκλειδώνουν τη σιωπή και ποια μπορούν να την βαστάξουν. Και να αγαπήσω ξανά τις αγαπημένες μου λέξεις, στη σειρά με όσες άλλες κατέκτησα και μ’ όσες έχω προδώσει.
Κι έμπλεη να περιπλανηθώ. Κι άδεια. Σαν παιδί να γυρίσω γύρω γύρω γύρω και να τραβήξω όπου μου δείξει το τεντωμένο δάχτυλο. Σε μια αντιηρωική έξοδο που δεν την φωτίζουν μεγάλα νοήματα και φοβερές αποφάσεις. Το ένστικτο μόνο της πρώτης επιβίωσης. Αυτή η ανόθευτη σταγόνα ουρανού που φέρνουμε με τη γέννα μας για να αναπνέουμε όταν χαμηλώνει το ταβάνι. Που θα την κρατήσω στην παλάμη σαν πουλί και πιο εύθραυστη εγώ θα παραδοθώ στην αλήθεια της. Σ’ αυτήν που μου χρωστάω.
Πρώτα να λύσω το γρίφο μου προτού παιδευτώ με το γρίφο του κόσμου. Κι όταν καταλάβω πόσο ήτανε απλός να ανοίξω τα χέρια να τον αγκαλιάσω. Και να γελάω, να γελάω, να γελάω μ’ ένα «Αχ, Παναγιά μου» της Ευδοκίας στο τέλος.
Υ.Γ.: Όποια κι αν είναι η αφορμή, η αιτία είμαι πάντα εγώ.
(Η Έναστρη Νύχτα είναι του Vincent van Gogh)
nasia, άντρας ή γυναικα το έγραψε?
ΑπάντησηΔιαγραφήμπερδευτηκα
Μ’ ένα επιφώνημα
ΑπάντησηΔιαγραφήπρόδωσα τη σιωπή
που τύλιγα όλα τα τιμαλφή.
Σε μια παρένθεση έκλεισα
την προσωρινότητα που είμαι.
Με αποσιωπητικά ζωγράφισα τα όνειρα
που σε έβαλα να παίξεις.
Έφυγα μ’ ένα ερωτηματικό,
κι όταν κανείς δεν μπορούσε
να με δει
πέταξα την τελεία μακριά
και με το κόμμα μετέθεσα
μια ακόμα αλήθεια
στα αζήτητα...λέει
η Νατάσα Πολύδωρα.
Δέν υπάρχει σύντομος δρόμος
για την επιστροφή στον κήπο
της πρώτης αθωότητας αξίζει
όμως το κάθε βήμα γιατί δεν
έχει τιμή αλλά αξία.
Αληθινά υπέροχο αυτό που
δίαβασα. Όμορφο απογευματάκι
εύχομαι.:)
Εγώ, Rose. Απλώς το "έμπλεος" μου πάει πιο πολύ στ' αρσενικό του και το "άδειος" το ακολούθησε.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μετέθεσα μια ακόμα αλήθεια στα αζήτητα"... θα το θυμάμαι, Αερικό. Όμορφο βράδυ και σε σένα.
Ζηλεύω το πολύτιμο χάρισμα σου να μεταμορφώνεις τα αισθήματα σου σε λέξεις. Θαυμάζω τη δύναμη και το βάθος της σκέψης σου. Συγκινούμαι με την ειλικρίνεια σου και την ευαίσθητη ψυχή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώρος
Αφοπλιστικά ειλικρινές.
Αξιοθαύμαστα θαραλλέα κατάθεση ψυχής...
Αννα
Πολύ μου άρεσε το κείμενο, Νάσια. Και γενικά μ' αρέσει ό,τι γράφεις και το πώς εκφράζεσαι. Να είσαι καλά, με αγάπη απ' το Βορρά κι ας πέφτει σταθερά η θερμοκρασία. Εδώ όμως αναμφίβολα βρίσκω ζεστασιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσια, υπέροχο το κείμενο. Καθώς και η επιλογή σου για πλαισίωση του με το γεμάτο νοηματικούς συμβολισμούς έργο του Βαν Γκογκ.(Αλήθεια που ξεκινούν τα σύννεφα και που τελειώνουν τα βουνά?) .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο μοιάζει με βιωματικό πορτρέτο. Δοσμένο με πλήρη λογοτεχνική συνείδηση και ποιητική ευαισθησία.
Αλλά και αυτό το Αχ της Ευδοκίας...... Σπαρακτικό και ανατρεπτικό, συνάμα. Όλη η Ντοστογιεφσκική πονετικότητα .Ένα με το μετέωρο χορευτικό βηματισμό της σιωπής της.
Όντως. Δύσκολο πράμα οι γρίφοι.......
Κι είναι αλήθεια σύννεφα; Ή μήπως είναι κύματα; Κι είναι βουνά ή μήπως είναι βράχια σε θάλασσα ανταριασμένη; Κι είν’ αστέρια ή λουλούδια χρυσάνθεμα; Κλαδιά κυπαρισσιού ή τα μαλλιά μιας κοπέλας που στροβιλίζεται στην αγκαλιά του αγαπημένου της;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως είναι όλ’ αυτά κι άλλα τόσα που θα μπορούσαν κι άλλα ακόμη που δεν θα μπορούσαν;
Δύσκολο πράμα οι γρίφοι. Πιο δύσκολο να αντέξεις αυτό που θα ανακαλύψεις λύνοντας τους.
Με συγκινείτε πολύ. Ευχαριστώ.