Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι...

Άκουγα ξανά τα «Θλιβερά μαντάτα» σε μια νέα εκτέλεση. Και τούτη τη φορά, η καρδιά μου δεν πιάστηκε μόνο σε κείνο το αβάσταχτο: «Και πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω και πώς να ζήσω δίχως σου;», μα κοντοστάθηκε σ’ ένα άλλο στίχο λίγο πριν το τέλος: «Κι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε».

Τούτη την ύστατη παραγγελιά του Ερωτόκριτου την είχα ξανασυναντήσει, θυμήθηκα, στο «Βούττημαν Ήλιου» του Λιπέρτη:
«Έλα τζιαι σού στο μνήμα μου τζιαι μες στον μπότην άψε
Αϊταφίτικον τζιαιρίν
Κάπνισε, κόρη, νακκουρίν
Νομάτισ’ με τζιαι κλάψε».

Και πια μπερδεύτηκαν οι λέξεις της Κρήτης και της Κύπρου: «Αγάπουσ σε έξω ψυσιής, για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου». Ή μήπως οι λέξεις της αγάπης, της αληθινής, που είναι παντού και πάντα ίδιες; Και που ζητούν στερνή απόδειξη, σαν ξόρκι του θανάτου και σαν παρηγοριά, το κλάμα της...

Έρχονται Χριστούγεννα και μοιάζουν αταίριαστες οι σκέψεις μου με τις φωτισμένες φάτνες. Έτσι κι αλλιώς, το θείο βρέφος αθώο θα ξαναγεννηθεί κι ανυποψίαστο. Μα εσύ πια ξέρεις. Πως δεν είναι θάλασσα δίχως μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Και θέλεις να πεις ευχαριστώ. Γι αυτή σου τη γνώση και για κάθε νέα που σου φέρνει το ξημέρωμα. Για κάθε ξημέρωμα να πεις ευχαριστώ. Που δεν είναι αυτονόητο για όλους τους ανθρώπους, μήτε απλό ή εύκολο. Μα ‘ναι τα λόγια σου γραμμένα δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα, που λεγε κι ο Κατσαρός, και πώς να τολμήσεις να τ΄ αρθρώσεις; Τι μπορείς να πεις εσύ για τη δυστυχία του κόσμου; Από δέος κι από σεβασμό σωπαίνεις.

Και ξέρεις πως μόνο να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου πρέπει. Έτσι σε έμαθε ο Ρίτσος, κοριτσάκι. Αυτό να κρατήσεις.
Κι εκείνο το υπέροχο: «Τι να τα κάνω τ’ άστρα, αφού λείπεις;»...

Ο κόσμος κι εσύ. Εσύ στον κόσμο. Ο κόσμος μέσα σου.
Κι οι ισορροπίες τόσο δύσκολες.

(Ο τίτλος είναι από ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Το κορίτσι που ζωγραφίζει είναι του Γιάννη Μόραλη)

8 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό! Κάθε φορά που διαβάζω κείμενα σου με συγκινεί η ευαισθησία σου.

    Όσο για τη σιωπή Νάσια θέλω να σου πω ότι όταν ησυχάζουν μέσα μας οι φανφάρες έρχεται η ώρα των σιωπηλών ανθρώπων. Αισθάνομαι ότι σε αυτές τις συνθήκες σμιλεύεις τις λέξεις σου κάνοντας τις τέχνη. Μια τέχνη που μου θυμίζει έντονα αυτό που έλεγε ο Ελύτης: « Στην τέχνη το πιο πρωτότυπο πράγμα είναι ο εαυτός μας, δυστυχώς και το πιο δυσκολοπλησίαστο.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όαση είσαι...ό α σ η.! Καλό Ξημέρωμα εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποιητική όαση, ναι... αλλά είμαι ακόμα υπό την επήρεια ενός ακόμα καλύτερου, που άκουσα χτες: Ο Χ.Κ.¨Αντερσεν, λίγο πριν πεθάνει, είδε ένα όνειρο: ήταν λέει σ' ένα φέρετρο, στη μέση του δρόμου, και στους περαστικούς που κοίταζαν περίεργοι έλεγε: "δεν πέθανα, θ' ανθίσω πάλι την ¨Ανοιξη!"

    Ευχές για ευτυχισμένες γιορτές Σ;ο)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο, και συμφωνώ για την Όαση, Νάσια. Πέρασα να σου αφήσω την καλησπέρα μου και τις ευχές μου. Καλά Χριστούγεννα, ό,τι επιθυμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Και πια μπερδεύτηκαν οι λέξεις της Κρήτης και της Κύπρου: «Αγάπουσ σε έξω ψυσιής, για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου». Ή μήπως οι λέξεις της αγάπης, της αληθινής, που είναι παντού και πάντα ίδιες; Και που ζητούν στερνή απόδειξη, σαν ξόρκι του θανάτου και σαν παρηγοριά, το κλάμα της..."

    Τέτοια σκηνή ερωτικής συνεύρεσης λέξεων δεν έχω ξανασυναντήσει. Να ΄σαι καλά.


    "Έρχονται Χριστούγεννα και μοιάζουν αταίριαστες οι σκέψεις μου με τις φωτισμένες φάτνες. Έτσι κι αλλιώς, το θείο βρέφος αθώο θα ξαναγεννηθεί κι ανυποψίαστο."

    Να κι ένας άνθρωπος ύποψιασμένος, στο πνεύμα των Χριστουγέννων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευχαριστώ που περνάτε και ξαναπερνάτε κι αφήνετε τα χνάρια και τα καλά σας λόγια.

    Χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή