Κακίας εξαιρουμένης

Σκέψεις, λέξεις, στίχοι, ήχοι, μουσικές, δοκιμές, επιρροές, ζωγραφιές, παιχνίδια, μυρωδιές, εκδρομές, βόλτες, βροχές, αναπνοές, ανατροπές, όνειρα, ευκαιρίες, αποφάσεις, ήττες, διαψεύσεις, απογοητεύσεις, όρια, χαμόγελα, μικροί αγώνες, αγωνία, απορία, «βίρα», όχι, ναι, μαζί, αρχή, καλημέρα, έλα, άνοιξη, καμπάνες, δώρα, ψίθυροι, σκιές, κίτρινα φύλλα, φαντάσματα, αγάλματα, κομμάτια, σιωπή, τέλος, βυθός, βάθος, στάχτη, καπνός, θυμός, σελίδες λευκές, γιατί, χωρίς, πολύ, ποτέ, πάντα, λείπεις, λύπη, λήθη, μύθοι, γρίφοι, ερωτήματα, ταξίδια, ξενύχτια, γιορτές, αναζητήσεις, ανακαλύψεις, αποκαλύψεις, επαφή, μοναξιά, μελαγχολία, πίκρα, γνώση, πίστη, προδοσία, εμμονές, ενοχές, πάθος, λάθος, λάθη, πτήσεις, πτώσεις, μεταπτώσεις, ματαιώσεις, αλήθειες, νέες ζωές, αποχαιρετισμοί, συγκίνηση, ευγένεια, ευαισθησία, πείσμα, αισιοδοξία, κατακτήσεις, αναθεωρήσεις, κλειδιά, παράθυρα σφαλιστά, φοβάμαι, συγγνώμη, θεοί, σκορπιοί, σκοτάδια, άστρα, φεγγάρια, βότσαλα, χρώματα, πουλιά χελιδόνια, φωλιές, φωτιές, φτερά, χαρταετοί, λιμάνι, ουρανοί, χώμα, διαμάντια, νοήματα, εκδοχές, αγκαλιές, συννεφιές, Κυριακές, ευχές, προσευχές, βήματα, χνάρια, διαδρομές, αδιέξοδα, δρόμοι, νυχτώνει, ξημερώνει, σαν παιδιά, μαγικά, κοντά, ζεστά, ξανά, να γελάς, δύναμη, ελπίδα κι ευγνωμοσύνη, μια θάλασσα ευγνωμοσύνη.

«Μη μου τ’ αποσυνθέτετε αυτά, μη,
όλα τ’ αγάπησα γραμμή», έγραφε ο Μόντης.

Όλα ας τα πάρει ο χρόνος που φεύγει κι όλα να τα φέρει ο νέος ξανά!
(μόνο την κακία των ανθρώπων ας κρατήσει μακριά – δεν έχω αντισώματα κι ας μην αναπτύξω, Θεέ μου, ποτέ)

Μα αν έπρεπε να διαλέξω μόνο δυο λέξεις, σαν τη Δημουλά στην «Τροχονόμο Λέξη» της, θα διάλεγα την ποίηση και τον έρωτα – τον ουσιαστικό. Να μου δείχνουν το δρόμο σ’ ένα κόσμο τυφλών.

Καλή χρονιά εύχομαι, γεμάτη!

(Τη λέξη «δύναμη» τη χρωστώ στους φίλους μου. Ο Ίκαρος είναι του Henri Matisse)