Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Η περιφραστική πέτρα

7 σχόλια:

  1. Θα ακολουθήσω απεριφράστως την σχεδόν θεϊκή προτροπή της ποιήτριας και θα μιλήσω. Βλέπεις "δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη":

    Δεν θα κουραστώ ποτέ να ανακαλύπτω (ή καλύτερα να μου αποκαλύπτεται) το ποιητικό μεγαλείο αυτής της γυναίκας.

    Ευχαριστώ που μου το θύμισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχες, όπως πάντα, η επιλογές σου Νάσια. Μας αιφνιδιάζουν ευχάριστα. Τούτη τη φορά η ποίηση και η απαγγελία της ίδιας της ποιήτριας, με τις μακρόσυρτες παύσεις της είναι συγκλονιστική.
    Μοιάζει να συνομιλεί επίμονα με κάποιον. Δεν ξεκουράζει το βλέμμα της στην απεραντοσύνη του πελάγους. Βρίσκεται σε μια ναυαγημένη σχεδία λαθρομεταναστών
    “ επάνω σε δουλέμπορο κοροιδευτή καιρό”(ήχος απομακρύνσεων). Λες και με τραβά επίμονα απ΄το χέρι και με οδηγεί στο βάθος των πραγμάτων, στις πιο ακραίες συνέπειες των λέξεων, που καταλήγουν να είναι φονικές, επικίνδυνες, χωρίς έλεος ...

    “Στρώσαμε το τραπέζι του αναπάντεχου
    Με δυο ποτήρια να κεράσουμε το ενδεχόμενο”
    (Προετοιμασία, Έρεβος Α)


    Ένα σκηνικό η θάλασσα. Ένα μοτίβο με συμβολική σημασία.......
    Η αέναη κίνηση της αλλά και η απέραντη γαλήνη της, το μυστήριο που αποπνέει , το αίσθημα φυγής, η αστάθεια και οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει.
    Μα και η πρόκληση του πελάγους, η ταραγμένη θάλασσα που κινείται, όπως η ψυχή, προκαλώντας ανατροπές απο την “άπνοια” της καθημερινότητας.
    Η συνεχής κίνηση της θάλασσας μπορεί να φέρει ανατροπές και λύσεις:

    “Υπάρχουν θάλασσες
    Καράβια νευρικά
    Που σπρώχνουν λύσεις στο ανεμπόδιστο;”
    (βιογραφικός πίνακας, επι τα ίχνη)

    Αλλά και η θάλασσα με τα φευγαλέα, τα ασταθή, τα απροσδιόριστα μυστικά της. Που μοιάζει με την ψυχή ενός αγαπημένου την οποία δεν μπορείς να πλησιάσεις:

    “ Τώρα θα κοιτάζεις μια θάλασσα
    Η διάθεση να σ εντοπίσω
    Στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών
    ετσι σε βρίσκει:
    πικρή παραθαλάσσια αοριστία
    (...)
    Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους για να σε καταλάβω;
    (...)
    (Γη των απουσιών, το λίγο του κόσμου)

    ...Και η θάλασσα του απολογισμού.. της σούμας ”Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα”(Πέρασα, το λίγο του κόσμου)
    .......αλλά και ένα πεδίο ανοικτό και ανεξερεύνητο, με όριο ένα πεπερασμένο ορίζοντα που συμβολίζει την κάθε τελευταία σελίδα:
    “Mε τη θάλασσα μπροστά μου ανοικτή
    Τσακισμένη στην τελευταία μου σελίδα”
    (Αντιγραφείς αισιοδοξίας Ι, ‘Ηχος απομακρύνσεων)


    Τέλος αυτή η παραστατική “ατσάλινη απουσία ” και η ανοικτή θάλασσα που απλώνεται μπροστά. Τι συγκλονιστικό!
    Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας

    Καλή συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ποίηση της Δημουλά είναι για μένα ένα κάλεσμα σε παραίτηση, σε μια παραίτηση που μέσα στην απογοήτευσή της κουβαλά το δύσκολο σπόρο μιας νέας προσπάθειας. Έτσι κι η θάλασσα. Αιώνιο σύμβολο των ορίων της στεριάς μας και συνάμα των ανοιχτών δρόμων των αντοχών μας. Η ομορφιά και των δύο στη σύμφυτη αντίφασή τους. Σαν τις απλησίαστες ψυχές που τις παιδεύουν οι συγκρούσεις τους και τούτες οι συγκρούσεις τους τις καθαγιάζουν.

    Ευχαριστώ Pelicans, για την αφειδώλευτη προσφορά των λέξεων σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχεις δίκαιο Νάσια. Είναι αυτή η αισιοδοξία που υφέρπει στη Δημουλά (έστω κι αν θεωρείται από τους περισσότερους απαισιόδοξη). Η ίδια σε μια συνέντευξή της είχε πει το σοφό: "τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας την κάνει ο απαισιόδοξος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι ένας στίχος της λέει;
    "Όμως πως σκύβοντας
    Ατένιζα ουρανό,
    Αυτό δεν θα το αγγίξετε."

    Σ' ευχαριστώ, Πλάνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νάσια, Πλάνη, συμφωνώ με την προσέγγιση σας για το ζήτημα της αισιοδοξίας στην ποίηση της Κ.Δ..
    Θα’ λεγα ότι στην ποίηση της συνδιαλέγεται έντονα με τη μοναξιά, που συνδέεται μάλλον με τους υπαρξιακούς της προβληματισμούς και τις μοναχικές της αναζητήσεις, παρά με μια προσπάθεια διατήρησης μιας σκόπιμης απόστασης από τον εξωτερικό κόσμο. Επίσης, στην ποίηση της οριστικοποιείται, πράγματι, μια θλίψη και μια μελαγχολία. Ιδίως όταν τα ‘εσύ’ στα ποιήματα της πληθαίνουν.
    Δεν διολισθαίνει, όμως, ποτέ στην απαισιοδοξία. Αντίθετα η ποίηση της-το ύφος της, τα εκφραστικά της μέσα, οι εν γένει ποιητικές της αναφορές- συνιστούν μια κατάφαση απέναντι στη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή