Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Τριάντα και κάτι


Ήταν νύχτες με μπύρες στην παραλία. Άλλες χωμένοι σε βαρκούλες που το ξημέρωμα θα έβγαιναν για παραγάδι. Ήθελα τόσο να ερωτευτώ έναν ψαρά. Ένας συμφοιτητής απ’ την Κάλυμνο μου ‘ταζε να γίνει σφουγγαράς για να τον αγαπήσω. Ήταν τα μεγάλα καράβια στον ορίζοντα φωτισμένα. Κάποια μέρα θα φεύγαμε μαζί τους. Αυγουστιάτικα φεγγάρια κι εμείς μετρούσαμε τα αστέρια. Γελούσαμε. Με τη Μαρίνα μάθαμε όλους τους στίχους των Κατσιμιχέων για να τους τραγουδούμε στη συναυλία. Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι. Ξημερωβραδιαζόμασταν στα γρασίδια. Οι γραμμές στα χέρια νωπές. Σημάδια από πορείες που θα κάναμε παρέα. Ένα παλιό σπίτι, κάπου στην Παπάφη, πουλιόταν. Με τον Ξενή παίξαμε το πρώτο μας Λόττο. Θα κερδίζαμε και θα το παίρναμε. Θα συναντιόμαστε εκεί τα παιδιά του αγώνα. Με βιβλιοθήκη, αίθουσα προβολών και ταράτσα. Οι πατούσες σκληρές. Περπατούσαμε ξυπόλητοι. Πευκοβελόνες. Διαβάζαμε βιβλία κάτω απ’ τα πλατάνια. Θυμάσαι τον Παπαλάγκι; Πόσα αντίτυπα είχαμε πάρει; Το τελευταίο κάπου το δάνεισα. Είσαι ένας τζένταϊ, έλεγε η Κούλα. Η Μαρία ανακάλυπτε τον Καρούζο. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, η Γώγου. Δε μου πήγαινε το μαύρο. Ήθελα χρώματα. Η Ζωή ζωγράφιζε στις γάμπες της λουλούδια. Η Άννα έγραφε σαν τη Βαμβουνάκη. Πρωτομαγιά με τον Πομφόλιξ να πάρουμε τους δρόμους μας πίσω. Η Χριστίνα χάραξε σ’ ένα πεζοδρόμιο Χ+Ε=LFE. Εσύ κυνηγούσες την αστυνομία. Έκλεισα τα 20 σε μια λίμνη στη Στοκχόλμη. Μπορούσα τα πάντα. Εκεί κι ο Νεόφυτος... ύστερα έφυγε. Στο Βερολίνο μια κάρτα έδειχνε ανθρώπους να γκρεμίζουν το τείχος. Τη χάρισα στη Μεράλ... για την πατρίδα μας, της είπα. Το Μαράκι θα γινόταν πολεμική ανταποκρίτρια. Η Μάρθα ξεκινούσε για παραστάσεις στην Αλβανία. Ο Μαυροκέφαλος τηλεφωνούσε τρεις η ώρα το πρωί για να μου παίξει μαντολίνο. Με τη Δέσποινα στη Bruges με ανοιχτά παπούτσια κι έβρεχε. Μαζεύαμε ιδέες να φέρουμε πίσω μαζί μας. Η Νατάσα ήθελε να μπορούσαμε να κυβερνήσουμε. Κι ο Δημήτρης κάτι να γίνει να αλλάξει η κατάσταση. Συναντήσεις, συζητήσεις, μπουκάλια κρασί και να ονειρευόμαστε. Θα μετακομίζαμε στο Τρόοδος και θα ταξιδεύαμε όλοι μαζί. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε. Και να επιμένουμε. Και να γελούμε.

Τώρα τριάντα και κάτι. Κι είναι μια θλίψη στα μάτια σου... Τα καράβια έφυγαν και μας άφησαν πίσω. Χάσαμε στ’ αστέρια το μέτρημα κι εκείνη τη σπίθα που έμοιαζε άσβεστη. Συνηθίζουμε σιγά σιγά και χωρίς. Μέρα τη μέρα περισσότερο. Κι είμαστε καλά. Αλήθεια. Τα καταφέρνουμε. Κι έρχονται καινούριες μέρες, όμορφες, πιο όμορφες ίσως. Μόνο που μελαγχολούμε καμιά φορά. Κάτι τέτοιες νύχτες καλοκαιριού, ας πούμε, που στις πλατείες παίζει μουσική. Μου λείπετε...

(Οι πεταλούδες είναι του Salvador Dali)

13 σχόλια:

  1. Η ευτυχία είναι υπόθεση μνήμης. Να τις χαρείς και τις δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και είναι κάτι άλλες στιγμές που το μόνο που θέλεις είναι να σταματήσεις να κοιτάς πίσω γιατί η αντίθεση του Τώρα από το Πρίν είναι μεγάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ¨Να'σαι πιστή στα όνειρα της νιότης σου¨ έγραφε στην τούρτα της μαμας μου προχθές. Κι εγώ να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να το κάμεις στα 30, πόσο μάλλον στα 65. Κάποιοι επιμένουν από επιλογή, υπάρχουν ώρες που μελαγχολώ που δεν είναι και δική μου. Η ευτυχία όμως είναι άλλη υπόθεση, με βρίσκεις σύμφωνη.
    Κι όσο για τη μουσική στις πλατείες, ορισμένες φορές δεν είναι όπως την περιμένουμε. Ενώ άλλες ξεπερνά κάθε προσδοκία. Σαν ζωή.
    Καλό βραδάκι όμορφη!
    (Αν το έστειλα δύο φορές, είναι γιατί δεν ήξερα αν έφθασε το πρώτο. Κ επειδή επέμεινα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αν ταξιδευεις συχνα 2-3 φορες το χρόνο μέχρι τα 40 θα την αντεξεις ,,,

    μετα δεν εχω ανακαλύψει ακομα τι γίνεται

    μάλλον ¨καίγεσαι¨ :-)))))


    ΥΣ υπέροχες περιγραφες ΝΑΣΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Η ηλικία μοιάζει σαν κάτι σημαντικό μόνο όσο είναι κανείς νέος", μου έλεγε ένας παππούς. "Όσο περνά ο καιρός ο χρόνος παύει να έχει σημασία και τότε βλέπεις πιο καθαρά πως η ζωή δεν είναι παρά η νοσταλγία όσων ονειρευτήκαμε και το άθροισμα όσων μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε. Ενδιαμέσως, πορευόμαστε ως υπνοβάτες. Κι αυτό ονομάζουμε καθημερινότητα..."

    Χρόνια πολλά Νάσια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τουλάχιστον έχεις ωραίες αναμνήσεις να σε κρατουν και να σου δίνουν ενέργεια να σκέφτεσαι νέες ιδέες για το μέλλον..
    Ευχαριστούμε.. και ευχαριστώ την δημοσία υπηρεσία που μου έδωσε την ευκαιρία να σε γνωρίσω..:)))!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Νάσια πάντα το ίδιο υπέροχη !!! Κράτα τις αναμνήσεις σου σαν πολύτιμο φυλακτό αυτές θα είναι και το εφόδιο για την συνέχεια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές και για τα σχόλιά σας!

    Τελευταία μέρα του μήνα τα γενέθλια, ΔemΩΝ. Πάλι βιάστηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μέσα από τις λέξεις πως ξεχειλίζουν τόσες πολλές ευχάριστες αναμνήσεις…στιγμές μάθησης, Αγώνα, έρωτα… φιλίας, κυρίως φιλίας!!!
    Καλό καλοκαίρι καλή μου και φιλιά από Βξλ,
    κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
    Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι,
    αλήτη!
    Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
    που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.

    Δεν έχεις δάκρυα να θρηνείς, ούτε κουράγιο να πονείς,
    ούτε κραυγές υστερικές να βγάνεις πέρα ως πέρα.
    Είσ' ένα κύμα σιωπηλό μιας τρικυμίας παντοτινής,
    που γαληνεύει ανήσυχα στην ήσυχη εσπέρα.

    Κι όταν θα βρεις το λυτρωμό σ' ένα παγκάκι ξαπλωμένος
    και θα σιγήσει ο σίφουνας κι η θύελλα της ζωής σου,
    αλήτη, δεν θα πεις ποτέ πως ήσουν κουρασμένος
    απ' τον αγώνα το σκληρό της άρρυθμης ψυχής σου.

    Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
    Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη!
    Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
    που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν.. σπίτι.

    Τευκρος Ανθίας, 1929

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νασιούλα μου,
    τα καράβια που βλέπεις να περνούν,δεν σε αφήνουνε πίσω,τα βλέπεις καθώς στέκεσαι στη δική σου πλώρη.ο καθενας κάνει τη διαδρομή του.Η δικιά σου φανταζει μεχρι στιγμής υπέροχη.Θα μπορούσε να σε φτάσει για μια ζωή,αν δεν ήσουν ανήσυχο πνεύμα.
    Eίναι αργά για να αλλάξουμε τον κοσμο;
    Ξεκινήσαμε με τα μικρά,και την δική μας μικρή κοινωνία δεν την αφήσαμε απείραχτη.Τώρα που μεγαλώσαμε...πάμε για πιό μεγάλα!
    Και τι να τον κάνεις τον ψαρά;Εσύ είσαι καπετάνισσα!
    Για πού τραβάμε μετά;
    Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. kai omos esto gia ligo ekini tin protomagia pirame tous dromous piso......

    meta exasamen tous pale


    Pomfolix

    ΑπάντησηΔιαγραφή