Αύγουστος μήνας των θλιβερών επετείων. Των μνημοσύνων. Των απωλειών. Ταξιδεύω στην Τυλληρία και σε μικρογραφία απεικονίζεται ο παραλογισμός της πατρίδας μου. Κάθε βουνοκορφή κι άλλη σημαία. Κυανά βαρέλια χαράζουν νοητές γραμμές. Μπερδεύονται τα χρώματα. Ίδια η ερημιά. Ποιο το νόημα; Στο ραδιόφωνο οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου: «Πώς το φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις ένα ποιητή;»
Στην άλλη άκρη του κόσμου, πολύ κοντά στο «Σημείο Μηδέν» της Νέας Υόρκης, εκεί όπου βρίσκονταν οι δίδυμοι πύργοι, πρόκειται να ανεγερθεί μουσουλμανικό τζαμί. Μνημείο της νίκης των δολοφόνων, το χαρακτηρίζουν όσοι τάσσονται εναντίον. Απόδειξη του σεβασμού στη θρησκευτική ελευθερία, όσοι τάσσονται υπέρ. Μεταξύ τους και ο Πρόεδρος Ομπάμα. Δύσκολα ερωτήματα: Πώς διαχειρίζεται κανείς τη μνήμη; Πώς την συμψηφίζει στο μέλλον; Μνήμη ή μέλλον; Επίπλαστα διλήμματα, μάλλον, για όσους τα φοβούνται και τα δυο.
Το μέλλον, έτσι κι αλλιώς, ξέρει πάντα να εκδικείται. Η μισή Ασία πνίγεται κι η μισή Ευρώπη καίγεται. Μαζί τους βουλιάζουν οικονομίες και πολιτικοί σχεδιασμοί. Ίσως στιγμίαια κλονίζεται κι εκείνο το αλαζονικό βλέμμα του ηγεμόνα. Κοντόφθαλμη και μυωπική παραμένει πάντα η διεθνής αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Παράπλευρες απώλειες: οι απανταχού φτωχοί. Αύριο θα τους λέμε λαθρομετανάστες και θα κλείνουμε τα σύνορα.
Πίσω σ’ εμάς, σαν τίτλος βραδινού δελτίου ειδήσεων: «οι άνθρωποι συνωστίζονται στις παραλίες αναζητώντας λίγη δροσιά». Απορώ αν τη βρίσκουν επιδεικνύοντας τα καινούρια μαγιό και τους φετινούς κοιλιακούς τους σ’ ακριβούς καναπέδες παραλιακών καφετεριών. Η θάλασσα είναι ένα βάλσαμο της ψυχής κι ένα ξόρκι της μικροψυχίας, μα δεν το μάθαμε ποτέ σ’ αυτό τον τόπο. Προτιμούμε να την κοιτάζουμε σαν τουριστική αφίσα του ΚΟΤ. Να την θαυμάζουμε απ’ έξω. Χωρίς κίνδυνο να πνιγούμε, χωρίς ελπίδα να σωθούμε απ’ όσα μας πνίγουν.
Όπως ακριβώς και τον έρωτα. Αφού «η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις», καθώς γράφει ο Χριστιανόπουλος. Πριν από μερικές μέρες ένας άντρας και μια γυναίκα στην Ινδία κόντεψαν να πληρώσουν με τη ζωή τους το ότι αγαπήθηκαν παρότι κατάγονταν από διαφορετικές κάστες. Άλλοι δεν γλιτώνουν και γίνονται θυσία στο «Θεό των μικρών πραγμάτων». Οι πιο πολλοί προτιμούμε να μένουμε στα ρηχά, «τέλεια ανύποπτοι στην ομορφιά» μας, όπως λέει κάπου αλλού ο ποιητής. Χωρίς βυθούς, χωρίς ναυάγια.
(Η φωτογραφία είναι του Benjamin Arthur και δημοσιεύθηκε στον Guardian)
Στην άλλη άκρη του κόσμου, πολύ κοντά στο «Σημείο Μηδέν» της Νέας Υόρκης, εκεί όπου βρίσκονταν οι δίδυμοι πύργοι, πρόκειται να ανεγερθεί μουσουλμανικό τζαμί. Μνημείο της νίκης των δολοφόνων, το χαρακτηρίζουν όσοι τάσσονται εναντίον. Απόδειξη του σεβασμού στη θρησκευτική ελευθερία, όσοι τάσσονται υπέρ. Μεταξύ τους και ο Πρόεδρος Ομπάμα. Δύσκολα ερωτήματα: Πώς διαχειρίζεται κανείς τη μνήμη; Πώς την συμψηφίζει στο μέλλον; Μνήμη ή μέλλον; Επίπλαστα διλήμματα, μάλλον, για όσους τα φοβούνται και τα δυο.
Το μέλλον, έτσι κι αλλιώς, ξέρει πάντα να εκδικείται. Η μισή Ασία πνίγεται κι η μισή Ευρώπη καίγεται. Μαζί τους βουλιάζουν οικονομίες και πολιτικοί σχεδιασμοί. Ίσως στιγμίαια κλονίζεται κι εκείνο το αλαζονικό βλέμμα του ηγεμόνα. Κοντόφθαλμη και μυωπική παραμένει πάντα η διεθνής αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Παράπλευρες απώλειες: οι απανταχού φτωχοί. Αύριο θα τους λέμε λαθρομετανάστες και θα κλείνουμε τα σύνορα.
Πίσω σ’ εμάς, σαν τίτλος βραδινού δελτίου ειδήσεων: «οι άνθρωποι συνωστίζονται στις παραλίες αναζητώντας λίγη δροσιά». Απορώ αν τη βρίσκουν επιδεικνύοντας τα καινούρια μαγιό και τους φετινούς κοιλιακούς τους σ’ ακριβούς καναπέδες παραλιακών καφετεριών. Η θάλασσα είναι ένα βάλσαμο της ψυχής κι ένα ξόρκι της μικροψυχίας, μα δεν το μάθαμε ποτέ σ’ αυτό τον τόπο. Προτιμούμε να την κοιτάζουμε σαν τουριστική αφίσα του ΚΟΤ. Να την θαυμάζουμε απ’ έξω. Χωρίς κίνδυνο να πνιγούμε, χωρίς ελπίδα να σωθούμε απ’ όσα μας πνίγουν.
Όπως ακριβώς και τον έρωτα. Αφού «η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις», καθώς γράφει ο Χριστιανόπουλος. Πριν από μερικές μέρες ένας άντρας και μια γυναίκα στην Ινδία κόντεψαν να πληρώσουν με τη ζωή τους το ότι αγαπήθηκαν παρότι κατάγονταν από διαφορετικές κάστες. Άλλοι δεν γλιτώνουν και γίνονται θυσία στο «Θεό των μικρών πραγμάτων». Οι πιο πολλοί προτιμούμε να μένουμε στα ρηχά, «τέλεια ανύποπτοι στην ομορφιά» μας, όπως λέει κάπου αλλού ο ποιητής. Χωρίς βυθούς, χωρίς ναυάγια.
(Η φωτογραφία είναι του Benjamin Arthur και δημοσιεύθηκε στον Guardian)
....ωραίο post!
ΑπάντησηΔιαγραφήἙνὸς λεπτοῦ σιγή
ΑπάντησηΔιαγραφήἘσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
Ντῖνος Χριστιανόπουλος
Σ' ευχαριστώ Χάρη. Και για το Χριστιανόπουλο. Ξέρεις, διαβάζοντας τον κανείς μπορεί να νιώσει πόση απόγνωση κρύβουν κάποιοι έρωτες κι είναι αυτό, νομίζω, μάθημα ζωής...
ΑπάντησηΔιαγραφήηταν δυσκολος ο Αυγουστος
ΑπάντησηΔιαγραφήεδωσες και εσυ μια και μας αποτελείωσες!
:-)
Αντέχουμε ακόμα, rose, αντέχουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Νάσια , πάντα χαίρομαι τα τόσο αληθινά και επίκαιρα κείμενα σου !!! καλή συνέχεια του καλοκαιριού ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά φίλε! Και σε 'σενα...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θα σχολιάσω το νόημα της ανάρτησης,βαθύ,όπως μας συνηθίζεις.Απλά τώρα συνειδητοποίησα την ρίζα της κυπριακής λέξης που χρησιμοποιούμε (σαν επίρρημα;) "τέλλεια" , βλεπε τίτλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια Νασιούλα μου.
Ζ.
Τώρα που το λες, στον τίτλο ταιριάζει γάντι η κυπριακή εκδοχή του "τέλεια"!
ΑπάντησηΔιαγραφή