Για μια ροδιά

«...είναι πολύ προτιμότερο
το χάζεμα των αυτοκινήτων
από κάθε
θλιβερή βλάστηση
στο αυτάρεσκο τοπίο της γλώσσας (...)
με τα «σαφώς»,
«εντέλει»
και «σαφέστατα»
των πάσης φύσεως δικηγόρων.
Αν δεν πεθαίνει κάτι – είν’ η μοναξιά μας.»

Διαβάζω τους στίχους του Καρούζου κι ύστερα μια φράση του Χένρι Μίλλερ: «οι λέξεις είναι μοναξιά», γράφει. Και συνειρμικά σκέφτομαι όλους εκείνους τους λογής λογής πολιτικάντηδες, που με λέξεις εύηχες κι απολύτως κενές πασχίζουν να αναλύσουν τα τεκτενόμενα και να πείσουν για τις αρχές και τις προθέσεις τους. Μικρά και θλιβερά ανθρωπάκια, τραγικά μόνα, εγκλωβισμένα στα επικοινωνιακά τερτίπια τους, αποκομμένα από την πραγματικότητα κι απ' αυτούς που δήθεν εκφράζουν.

Η ζωή είναι αλλού, βλέπεις. Την ώρα που εκείνοι μιλούν, αυτή τραβά τη ανηφόρα της κι οι άνθρωποι οι καθημερινοί φορτώνονται το αληθινό βάρος των λέξεων και το κουβαλούν με κοφτές ανάσες από τη μια μέρα στην άλλη. Ξέρουν καλά τι θα πει «αγώνας» – είν’ η προσπάθεια να τα βγάλουν πέρα με στριφνούς εργοδότες, απαιτητικούς πελάτες, κακότροπες δημόσιες υπηρεσίες, μπλοκαρισμένους δρόμους και λογαριασμούς που τρέχουν. Τι θα πει «φόβος» – μη χάσουν την δουλειά τους, μη χάσουν τον άντρα τους, μη χάσουν τα παιδιά τους μπλεγμένα σε παλιοσυνήθειες, μη χάσουν την υγειά τους και χρειαστούν γιατρό. Τι θα πει «οικονομία» – να κυνηγούν τις προσφορές στις υπεραγορές για να ‘χουν χρήματα για ένα φτηνό πενθήμερο πακέτο διακοπών το καλοκαίρι . Τι θα πει «αδιέξοδο» – τα βράδια που οικογενειακώς στον καναπέ κοιτάζουν αποχαυνωμένοι ηθοποιούς και παρουσιαστές σε παράκρουση να τσιρίζουν και να χαζογελούν, και χαζογελούν μαζί τους μη έχοντας κάτι άλλο να πουν, κάτι να μοιραστούν, κάτι να ελπίσουν.

Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τις προάλλες, μια γυναίκα ζήτησε να ακούσει τη «Ροδιά τετράκλωνη» του Θεοδωράκη. Είχε επισκεφθεί, λέει, πρώτη φορά το σπίτι της στη Λάπηθο και το μόνο που απέμεινε ίδιο ήταν μια ροδιά φυτεμένη στην άκρη της αυλής. Ένα τραγούδι και μια ιστορία σαν τόσες άλλες – να σπαράζει η ψυχή...

Οι άλλοι στο μεταξύ συνεχίζουν να παρελαύνουν με τις όμορφες λέξεις τους. Επιτέλους, ας βρισκόταν κάποιος να τους πει να μην κουράζονται! Να μη μας κουράζουν. Και πως έτσι κι αλλιώς δεν είναι μικρό πράγμα να αγωνίζεσαι μόνο για μια ροδιά. Φτάνει να το παραδέχονταν. Κι ίσως κάπου εκεί να αντάμωνε η μοναξιά τους τη δική μας. Κι ίσως ο αγώνας τους να άρχιζε τότε να μας αφορά.

(Τα Ανθρωπάκια είναι του Γιάννη Γαΐτη)