Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ο τρόπος με τον οποίο βιώνεις...

Διαβάζοντας τον «Τροπικό του Καρκίνου» του Χένρι Μίλερ στάθηκα στo παρακάτω απόσπασμα: «Δεν μπορούσα να μην κάνω τη σκέψη ότι όταν βαδίζαμε πλάι πλάι σ’ αυτούς τους πένθιμους αλαμπείς δρόμους που είναι τώρα ποτισμένοι από το όνειρο και τη λαχτάρα μου, εκείνη δεν είχε προσέξει τίποτε, δεν είχε νιώσει τίποτε – γι αυτήν ήταν ίδιοι με κάθε άλλο δρόμο, λίγο πιο λεροί και χαμερπείς ίσως, κι αυτό είναι όλο. Δεν θυμόταν ότι σε μια συγκεκριμένη γωνιά είχα κοντοσταθεί για να σηκώσω τη φουρκέτα της, ή ότι, σαν έσκυψα για να της δέσω τα κορδόνια, παρατήρησα τόσο έντονα το σημείο που είχε ακουμπήσει το πόδι της και ότι θα παρέμενε εκεί για πάντα, ακόμη και αφότου όλος ο λατινικός πολιτισμός θα είχε αφανιστεί δίχως να αφήσει το παραμικρό ίχνος πίσω του.»

Το βιβλίο δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με τον έρωτα του ήρωά του. Όμως τούτες οι αράδες αρκούν για να νοηματοδοτήσουν τη διαδρομή του ήρωα και να ξεδιπλώσουν το εύρος, την ένταση και την απόγνωση του έρωτά του. Αρκούν τούτες οι λιγοστές γραμμές, τούτες οι μερικές λέξεις, τούτες οι αχνές λεπτομέρειες... Καμιά ανάγκη για αναλυτικές αναφορές, για βαρύγδουπες φράσεις, για υπερβολές... Ο πλούτος της περιγραφής, μα και του συναισθήματος, βρίσκεται στην ίδια την αφαιρετικότητά τους που πηγάζει από την όξυνση των αισθήσεων, το διαυγή εντοπισμό του σημαντικού και την ανάδειξη σε καίριο του ελάχιστου, του ανεπαίσθητου, του αμυδρού – αυτού πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η κάθε χωριστή αλήθεια, η κάθε μοναδικότητα...

Mark Rothko, Untitled, 1953 
Ο φετινός Νομπελίστας της Λογοτεχνίας, Μάριο Βάργκας Λιόσα, λέει κάπου πως, «ο τρόπος με τον οποίο βιώνεις τον έρωτα γίνεται πολύ πιο πλούσιος όταν έχεις το μικρόβιο της καλής λογοτεχνίας, διότι ένα καλό μυθιστόρημα αφυπνίζει τις ευαισθησίες σου.»

«Κι ο τρόπος με τον οποίο βιώνεις τη ζωή», θα προσέθετα... Γιατί πέρα από το προφανές, το αυτονόητο και το επαρκές, υπάρχει το πλήρες. Που δεν έχει να κάνει με το πολύ ή το περιττό, αλλά με το ουσιώδες. Και που μόνο με ακονισμένη σκέψη, άγρυπνη ψυχή και τόλμη μπορεί να ανιχνευθεί και να αποκαλυφθεί, αφού βρίσκεται κάτω και πίσω και πέρα από σκηνικά, προσωπεία και βεβαιότητες. Κι αυτή η διαδικασία δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια την τέχνη της ζωής – αυτή την αδιάκοπη αγωνία του ανθρώπου να καταλάβει τη ζωή του, να τη φωτίσει, να την κάνει προσιτή, να την κάνει δική του...

5 σχόλια:

  1. - Καλημέρα Νάσια , όμορφες σκέψεις και το ίδιο πάντα υπέροχη γραφή . Πραγματικά μεγάλη η αξία της καλής λογοτεχνίας , απαραίτητη πνευματική τροφή για τον άνθρωπο !!!
    - Καλή συνέχεια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νασια, διαβαζα Μιλλερ (αλήθεια πόσο διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία έγραψε!) και με συνέπαιρνε η γραφή του.
    Μέχρι που κάθισα στο ιδιο σημείο (κάπου στην Επιδαυρο)για να ξαναδιαβάσω το οδοιπορικό του στην Ελλάδα και με διαπέρασε η αίσθηση ότι ποτέ ξανά μπορώ να "δω" νέα μέρη με άλλο τρόπο...

    ανεξίτηλο μελάνι το ουσιώδες αν σ αγγίξει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ' ευχαριστώ Art-Traveller για τα πάντα καλά σχόλιά σου! Όμορφο Σαββατοκυρίακο να έχεις!

    Τι φράση κι αυτή, Rose! "Ανεξίτηλο μελάνι το ουσιώδες αν σ' αγγίξει" Ευχή και κατάρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ίσως η γοητεία της ζωής να είναι, ότι όλο καταφέρνει και μας ξεφεύγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Περάσαν τόσα καλοκαίρια
    χωρίς να καταλάβω πώς
    ανατινάζεται το φως
    τις Κυριακές τα μεσημέρια",
    τραγουδά ο Παυλίδης...

    Κάπως έτσι η γοητεία της ζωής, Λεμέσια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή