Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Αλήθεια αράγιστη



The three ages of woman
(detail),
Gustav Klimt

Φουστάνι λευκό
Κυριακής μελαγχολικά απογεύματα
Λέξεις που ταξίδευαν για να ανταμώσουν
Οι ποιητές
Κι η βροχή.

Η βροχή πάντα
Ένα όνειρο κυνηγώντας
Δυσερμήνευτη γραφή
Που εξηγήθηκε
Κι άξαφνα χάθηκε
Σαν άγαλμα
Ασάλευτα
Αναιρώντας
Το ποτέ και το πάντα.

Πολύ με παίδεψες ανώφελο.

Πια το κλάμα ενός μωρού
Μου γέμισε τα χέρια.
Αλήθεια μου αράγιστη
Μονάκριβη
Και μόνη.

5 σχόλια:

  1. πόσο σε καταλαβαίνω και ταυτίζομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το περιμενα πως και πως το κειμενο αυτο... εδωσε η φυση την απαντηση της σε πολλα ερωτηματα νιωθω, ειμαι σιγουρη οτι ειναι ενα δημιουργημα οσο τελειο οσο οτι αλλο φερνεις εις περας, και σου ευχομαι να μην ειναι η μονη σου αληθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ Καλό !!!
    Kαλησπέρα Νάσια και καλή εβδομάδα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πανέμορφο.. και ξεχωριστός ο συνδυασμός με το έργο του Κλιμτ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή