Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Πέρα απ' τη χρηστική πραγματικότητα

Claude Monet, Εντύπωση, Ανατολή ηλίου
(Impression, soleil levant) (1872).

Είναι φορές που νιώθω πως δεν μπορώ να γράψω. Σαν να ‘χουν όλα από καιρό ειπωθεί και δεν μένει τίποτα...

Αφού κι η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Κάπου στον κόσμο άνθρωποι θα πνιγούν στη λάσπη. Κάποιοι θα διεκδικήσουν ψωμί και λευτεριά και θα πάρουν σφαίρες. Ένας τρελός θα χύσει αδιάκριτα το μίσος του. Μια χώρα θα χτίσει φράκτες στα σύνορά της. Απελπισμένοι για λίγο χώμα θα χαθούν στα κύματα. Ένας λαός θα ζήσει το παραμύθι του «έχουμε πετρέλαια». Κάποιος ηγεμόνας θα δικαστεί για ανηθικότητα. Κανένας δε θα πληρώσει για όσα μαζί δεν φάγαμε. Και το φαΐ που θα φτάνει στα πιάτα μας θα ‘ναι δηλητηριασμένο. Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου, καθώς έγραψε ο κυρ Αλέξανδρος των γραμμάτων μας.

Την ίδια στιγμή, καθένας μοναχός πορεύεται. Πόσο όμορφα το είπε ο Ρίτσος, δεν ωφελεί. Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει και καθένας παλεύει με τους δαίμονες του και των άλλων. Ένα παιδί θα γεννηθεί και μαζί του θα ξημερώσει η ελπίδα, για κάποιον θα νυχτώσει ξαφνικά, κάποιος θα κυνηγήσει το όνειρό του, κάποιος θα το αποχαιρετήσει, οι ερωτευμένοι θα ακούνε κυριακάτικες καμπάνες να χτυπούν, οι ρομαντικοί θα μιλούν στα φεγγάρια, οι μόνοι θα αναζητούν μια αγκαλιά, οι επαναστάτες θα μετρούν τα αστέρια, οι βλάκες θα λατρεύουν την άγνοιά τους, οι φαύλοι θα επιβιώνουν, ο πατριάρχης δεν θα παραδέχεται το φθινόπωρό του, τα τραγούδια θα μιλούν για αγάπες που τέλειωσαν, η τηλεόραση θα προβάλλει τη ζωή που δεν έζησα και το πέρασμα του χρόνου θα χαράζεται με ρυτίδες στα μάτια.

Ναι, αλλά κι ο ουρανός κι η θάλασσα κι η νύχτα στέκουν πάντα ίδια. Και ποτέ μάτια δεν τα ‘χουν δει, χείλη δεν τα ‘χουν τραγουδήσει, δάχτυλα δεν τα ζωγράφισαν δυο φορές με τον ίδιο τρόπο. Κάθε ευαισθησία κι άλλη εκδοχή. Κάθε εκδοχή κι άλλη αλήθεια. Ιδιωτικήν οδό, την είπε ο Ελύτης, για να κινηθείς σ’ ένα επίπεδο υπεράνω της χρηστικής πραγματικότητας. Και να χαρείς μια στάλα ομορφιάς μέσα και στις ασχήμιες ακόμα αυτού του κόσμου. Για να ‘χουν νόημα κι οι νίκες σου κι οι ήττες κι οι απώλειες και οι ρυτίδες σου – το διάβα σου απ’ την πραγματικότητα ετούτη.

Είναι φορές που λέω πως δεν μπορώ να γράψω. Κι ύστερα εύχομαι να φταίει μόνο η συννεφιά…

12 σχόλια:

  1. Εγώ πάλι λατρεύω τη συννεφιά... με βοηθάει περισσότερο στο να γράφω

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο σου. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Κάθε ευαισθησία κι άλλη εκδοχή", Μαρία. Άλλοι με συννεφιά κι άλλοι χωρίς... Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Καλή σου μέρα.

    Εγώ σ' ευχαριστώ Roadartist. Θα τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Αν είναι να νιώθεις πως δε μπορείς να γράψεις..." μη σταματήσεις να γράφεις!!!
    Όμορφες σκέψεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με βασανίζει συνεχώς το πως θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα με αυτά τα δεδομένα, θα υπάρχει τρόπος, δεν μπορεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να 'σαι καλά, JamanFou.

    Προπάντων να μην υποκύψουμε στη μελαγχολία, Νατάσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όπως έχω γράψει σε ένα πρόσφατο κείμενό μου Νάσια, έχουμε κλείσει τόσο πολύ τις κεραίες μας που πιστεύουμε πως το μόνο που υπάρχει γύρω μας είναι η Ιστορία, δηλαδή ο άνθρωπος και ο κόσμος του. Όμως ο ουρανός θα είναι πάντα εκεί, με συννεφιά ή με λιακάδα να θυμίζει σε όσους θέλουν και μπορούν να θυμούνται πως υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος μυστικά και θαύματα, όπου κατοικεί η άλλη πλευρά του ανθρώπου, η μυθική κι αιώνια, πολύ μακριά και όμως δίπλα και παράλληλα με τη "χρηστική του πραγματικότητα".

    (Άλλωστε μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να καταλάβει από που αντλεί αυτή τη δύναμη η "συννεφιά" για να μας καταβάλλει, ή να μας εμπνέει...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Παρόλη την συννεφιά διαπιστώνω ότι κατάφερες και έγραψες και πάλι ένα υπέροχο και ενδιαφέρον κείμενο !!!
    Όσο για τον εκπληκτικό πίνακα του Claude Monet , δεν το συζητώ , είναι ο πιο κατάλληλος για την περίπτωση !!!
    Καλό σου Σαββατοκύριακο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η συννεφιά καμιά φορά παίζει τόσο πολύ με το φως και τις σκιές του ώστε σε μπερδεύουν. Αν διαλέξεις το φως ή τη σκιά εσύ το επιλέγεις. Πάντως ό,τι και να διαλέξουμε εμείς το φως θα υπάρχει εκεί, δεν θα σβήσει ποτέ....

    Καλώς σε βρήκα, εύχομαι να; έχει πάντα συννεφιές και να διαβάζουμε τόσο αυάισθητα κείμενά σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλώς βρεθήκαμε, dyosmaraki. Κι ελπίζω να τα λέμε και με συννεφιά και με φως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή