Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Απελπισμένα ο χρόνος

Egon Schiele, Friendship, 1913
Ένα τηλεφώνημα. Η φωνή της. Λέξεις δύο. «Έλα. Φοβάμαι.» Πια θα μετράς τις λέξεις. Αυτές που είπες και τις άλλες. Διώχνεις τις άσχημες σκέψεις. Όλα θα πάνε καλά. Θα πάνε. Τα μάτια σου καίνε. Όχι σαν από θάλασσα. Κάτι άλλο. Δεν προλαβαίνεις να το ονοματίσεις. Δεν προλαβαίνεις. Πώς βρέθηκε ο χρόνος τώρα αρχηγός; Δεν τον πιστεύεις, δεν τον διάλεξες. Γιατί τρέχει; Σε μια στιγμή το χτες στο αύριο. Στο αύριο; Ναι. Ναι! Όλα θα πάνε καλά. Μόνο να μην τρέχει. Είναι τόσες οι λέξεις που δεν της είπες. Πώς μαζεύτηκαν σε μια στιγμή; Πρέπει να σταθεί για λίγο, να χωρέσουν. Δεν θα ‘σαι φλύαρος, υπόσχεσαι. Μόνο οι σημαντικές. Είναι πολλές, δυο τρεις. Κι ύστερα θα ξαναδείτε τον ουρανό στην ανηφόρα κι εκείνο το ασήμαντο σύννεφο που χαλούσε το γαλάζιο θα λείπει. Στο πρόσωπό της η ομορφιά που δεν ζωγράφισε ποτέ κανένας. Κι εσύ θα της τάξεις τον κόσμο. Θα της τον φτιάξεις με χρώματα. Τα βασικά. Φτάνει να μην τρέχει. Κι εσύ θα τον παραδεχτείς για αρχηγό. Θα πάψεις πια να τον μετράς με ήττες. Με βήματα χαμένα στο πλάι και πίσω. Όχι πια πίσω. Ούτε εδώ. Υπόσχεσαι. Μόνο στο αύριο. Χίλια ευχαριστώ για κάθε αύριο. Χίλια αύριο κι άλλα χίλια. Είναι πολύτιμες οι λέξεις. Πρέπει να ζεσταθούν για να καρπίσουν. Πρέπει να 'ρθούν πολλά καλοκαίρια, πολλές αγκαλιές. Θα έρθουν. Φτάνει να μην τρέχει. Κι εσύ θα του χαρίσεις τα χρώματά σου. Και τις λέξεις σου. Όλες θα τις ανταλλάξεις για εκείνη. Για να μη φοβάται. Και να μείνει εδώ να ερμηνεύει τη σιωπή σου. Και τη σιωπή σου ακόμη θα του δώσεις. Για να 'ναι η καρδιά σου καρδιά. Όχι χτύποι του χρόνου που τρέχει. Μια στιγμή ας μην τρέχει. Να τρέξεις εσύ. Κι ύστερα μαζί. Μαζί. Είναι πολλές οι λέξεις, πολλή η σιωπή. Τι να τον κάνεις το χρόνο χωρίς; Τι να τον κάνεις το χρόνο;

6 σχόλια:

  1. Τι να τον κάνεις τον χρόνο όταν η ίδια η σιωπή ουρλιάζει ασταμάτητα...

    Καλημέρα Νάσια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χρόνος αξίζει για εκείνες τις στιγμές του που τα ουρλιαχτά δεν ακούγονται κι είναι η σιωπή μελωδία σαν φως καλοκαιριάτικου φεγγαριού στα κύματα...

    Είπα να σβήσω το προηγούμενο μου σχόλιο και να σου απαντήσω με αυτό, Μαρία. Σε ευχαριστώ ξανά για το χνάρι που άφησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απαραίτητος ο χρόνος, μόνο όμως άμα προυποθέτουνται τα άλλα συναισθήμετα που μας περιγράφεις, της φιλίας, της αλήθειας.
    Μην σταματήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο χρόνος θα δείξει αν θα σταματήσω κι οι αντοχές μου, Νατάσα μου. :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γειά και χαρά Νάσια μου , τελικά τα πιο αληθινά συναισθήματα είναι αυτά που νικούν την μάχη με τον χρόνο για αυτό πάντα θα αναμένουμε το μέλλον ελπίζοντας .... αν και εγώ πιστεύω πως η αλήθεια κρύβεται και στο παρόν , τόσο καλά όμως που είναι δύσκολο να την αναγνωρίσουμε !!!
    Καλό απόγευμα και καλή συνέχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο χρόνος του "μετά" εκδικείται πάντα για κάθε "τώρα" που προδίδουμε, φίλε. Γι αυτό, όπως θα 'λεγε κι ο Κούντερα, η ελαφρότητα του είναι μας είναι τόσο, μα τόσο, αβάσταχτη κάποιες φορές...

    Να 'σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή