Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012


Ο Μάνος Κατράκης στο "Ταξίδι στα Κύθηρα"


Όμως, υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην «προσαρμοστική πολιτική» και στη δουλοπρέπεια! Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού, «το τιμιώτατόν του»! Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο, οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή!
(…)
Γιατί αυτός ο λαός, που την έννοια του την έχουν παραμορφώσει σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε, αυτός έχει φτιάξει ό,τι καλό υπάρχει – αν υπάρχει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο! Και αυτός, στις ώρες του κινδύνου, και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρη σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα!

Όσο, λοιπόν, και αν είναι λυπηρό, πρέπει να το πω: ο Ελληνισμός, για την ώρα τουλάχιστον, επέτυχε ως γένος, αλλ’ απέτυχε ως κράτος! Και παρακαλώ νύχτα μέρα το Θεό, και το μέλλον, να με διαψεύσουν.

(Οδυσσέας Ελύτης,
εφημερίδα Ελευθερία, 15 Ιουνίου 1958
– Συν τοις άλλοις, ύψιλον / βιβλία)



5 σχόλια:

  1. Και εμείς το παρακαλάμε, αλλά έχουμε διαψευστεί όλοι μαζί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς αυτή είναι η τραγική αλήθεια που μαστίζει τον Ελληνισμό από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους και πραγματικά ανησυχώ και λυπάμαι !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγω λεω πως ηρθε η ωρα να ζητησει η Ελλαδα βοηθεια απο τους αρχαιους της θεους.....

    Την καλησπερα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ προφητική η άποψη του Ελύτη, διατυπωμένη το 1958, περί αποτυχίας του ελληνικού κράτους. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Δημητριάδης(Πεθαίνω σαν χώρα) μίλησε για μια χώρα που πεθαίνει διαπιστώνοντας, ταυτόχρονα, ότι “τα αδιέξοδα της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο. Γιατί η μετάβαση από τον ένα ιστορικό κύκλο στον άλλο είχε εξαντλήσει και την τελευταία της περιστροφή”». Οι βαρύνουσες ,σήμερα, κουβέντες ενός ποιητή και ενός λογοτέχνη, που δεν θεωρούν ότι το αδιέξοδο της χώρας είναι οικονομικό, θέτουν κρίσιμα ερωτήματα, η απάντηση των οποίων οδηγεί, προφανώς, σε χώρους εκτός της ποίησης ή της λογοτεχνίας. Υποθέτω, πάντως, ότι το κράτος του Ελύτη ή η χώρα του Δημητριάδη δεν παραπέμπουν στον ελληνικό λαό αλλά σε κάτι πολύ ευρύτερο. Ίσως, σ΄ ένα ολόκληρο κόσμο ή σε μια ιστορική εποχή που κλείνει τον κύκλο της.
    Μια εποχή που συμπυκνώνει τόσο έντονα η ιστορία του γέρο Σπύρου(Κατράκης) στο ιστορικά ανέφικτο και κινηματογραφικά παράδοξο Ταξίδι στα Κύθηρα του Αγγελόπουλου. Η καθόλου τυχαία ιδέα πλαισίωσης του κειμένου με την υπέροχη μορφή του Κατράκη συμπυκνώνει όλες τις παραμέτρους της τραγικής συγκυρίας που βρίσκεται η σημερινή Ελλάδα.
    Ο γέρο Σπύρος, ένας Βασιλιάς Λήρ που έχασε το Βασίλειο του, ένας Δον Κιχώτης που πίστεψε πως το δόρυ είναι όπλο αποτελεσματικό στη μάχη με τον ανεμόμυλο της Ιστορίας. Ο γέρο Σπύρος αρνείται να”πουλήσει το χιόνι” για να γίνει χιονοδρομικό κέντρο στο χωριό του και χορεύει(τι υπέροχη σκηνή!) στα νεκροταφεία χαιρετώντας τους πεθαμένους συντρόφους του. Ο γέρο Σπύρος αναζητά, μάταια, μια πατρίδα που δεν υπάρχει. Γιατί η πατρίδα ζει και πεθαίνει σε μια σχεδία σε διεθνή ύδατα(σ ένα ωκεανό που δεν είναι τάφος αλλά λίκνο) κουβαλώντας το σαρκίο και τα χαμένα όνειρα της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Ιστορία σε κυκλική επανάληψη με πρώτιστη ύλη το ένστικτο, τόσο της επιβίωσης, όσο και της δημιουργίας...Διαχρονικά εύστοχη η αναφορά του Ελύτη στην αποτυχία του κράτους κι εξίσου αναλλοίωτη η διαπίστωση για τον Ελληνισμό με την ευρύτερή του έννοια, ο οποίος κατά έναν τρόπο οξύμωρο, πάντα συνέχιζε να ανθίζει. Ένας λαός που "αίρεται, χάρη σ’ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα" και σε χορό ανά(σ)τασης επί ερειπίων. Ανατριχίλα η σκηνή με τον Κατράκη στην ταινία του Αγγελόπουλου...

    Να 'σαι καλά, Νάσιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή