Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Χαλασμένη πρίζα



του Χρόνη Μπότσογλου
Η είδηση της αυτοκτονίας δύο προσώπων από ταράτσα πολυκατοικίας στην πλατεία Βάθη με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη. Όχι πως δεν έχω πια συνηθίσει την απόγνωση (κοιτώ στο λεξικό: χωρίς πληθυντικό, συνώνυμο η απελπισία, στη διπλανή σελίδα η λέξη αποβαρβάρωση ακούγεται επίσης οικεία), καθόλου γι αυτό, αντιθέτως. Μα γιατί θα μπορούσε να μιλά για κάτι τόσο κοινότυπο, ας πούμε ανεβαίνω στην ταράτσα για να απλώσω τα ρούχα ή πηγαίνω τις Τετάρτες στη λαϊκή ή πλένω μαρούλι για τη σαλάτα. Μια απόφαση θανάτου σαν κάθε άλλη ενέργεια ζωής, καθημερινή, αυτονόητη κι επαναλαμβανόμενη, θα έγραφα, αν επαναλαμβανόταν ο θάνατος. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς μεγάλη σημασία, χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξία. Σαν κάτι που τι να γίνει, έτσι έτυχε, συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, όπως την πρίζα του πλυντηρίου που χάλασε, την αλλάξαμε, πήραμε άλλη.

Από πού παίρνουν άλλη ζωή, θα ‘θελα να ρωτήσω, αλλά ποιος μπορεί να πει; Σίγουρα όχι ο κύριος Αντώνης. Αυτός πήρε μόνο τη μάνα του απ’ το χέρι – τελευταία πράξη αφοσίωσης – κι  έτσι, σαν να της σιάζει την πιέτα στο καλό της το φουστάνι, ανέβηκαν μαζί τα σκαλιά ένα ένα.       
  
Από πού παίρνουν άλλη ζωή, ρε μαλάκες, θέλω να ουρλιάξω σαν λυμένο σκυλί με αφρούς στο στόμα!

Αλλά όχι, δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο η θέση κι η ανατροφή μου. Εμείς αδυνατούμε να δούμε πώς θα μπορούσαμε να παρέμβουμε. Στον καθρέφτη μας παρελαύνει ο Άκης κι υποκλινόμαστε - ξορκίζουμε έναν ανομολόγητο φόβο: μην ξυπνήσουμε κι έχει κι η δική μας η ζωή αξία μικρότερη από μιας χαλασμένης πρίζας. Κι όχι τίποτ άλλο, μα δεν θα ‘χουμε καν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να πηδήξουμε έξω απ αυτό το τσίρκο. 


Υ.Γ. Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, έφυγε ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης. Η τελευταία του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Βαθέος γήρατος», μιλά για την υπερήλικη μητέρα του. Χαρισμένοι λίγοι στίχοι στον κύριο Αντώνη κι αν είναι κάπου τώρα, ας είναι κάπου καλύτερα. Τους δικούς του τελευταίους στίχους μπορείτε να τους διαβάσετε εδώ.     


Αυτός ο κόσμος ο μικρός

Τίτλοι πηχυαίοι εφημερίδων
αισθήματα οπερέτας, σήριαλ επικά
ό,τι έμεινε απ' το ρεστοράν να γίνει πακετάκι
πόλεμοι και κινήματα, εκλογές, δικτατορίες
πάντοτε με τους νικητές

δεν ήρθαν στη γιορτή μας
γιατί κι εμείς να πάμε στη δική τους
γάμοι, βαφτίσια, κούλουμα, οβελίες
πάντα εκεί
κηδείες μονάχα κατ' εξαίρεση

τέλος, έτσι μισός αυτός ο Παρθενώνας
κάπως σαν να χαλάει το ηλιόλουστο τοπίο.


Αναδρομικό νήπιο

Καθώς κοιτάζω τώρα
φωτογραφίες μου μες στην κολυμπήθρα
παρατηρώ το βλέμμα μου έντρομο
θα  ξερα φαίνεται το τι με περιμένει.
Κι όμως αμαχητί ηττήθηκε το φίλτρο σου
μόνον εσύ μπορούσες
να πάρεις το παιδί από τα χέρια τους
να βγεις στους δρόμους.


Κλινική

Μου είπε επί λέξει:
- Άμα πεθάνω
πώς θα ζήσω
χωρίς εσένα;

12 σχόλια:

  1. θα σου αφήσω έναν αναστεναγμό...δεν ξέρω τι άλλο να πω...
    αχ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι Στωικοί υποστήριζαν πως δεν πρέπει να έχουμε παράπονα από τη ζωή γιατί η πόρτα της φυλακής είναι διάπλατα ανοιχτή, αναφέρει κάπου ο Μπόρχες που φλερτάριζε με τη ρομαντική ιδέα της αυτοκτονίας. Αυτά σαν φιλολογία. Όμως δυο άνθρωποι που ανεβαίνουν τα σκαλιά αναζητώντας την 'εξοδο από το σκοτάδι και το φως στον θάνατο, σκάζουν με ανυποφορο γδούπο στη συνείδησή μας. Το αίμα τους λερώνει τον ύπνο μας και τα σπασμένα κόκκαλα σκίζουν το βαρύ πέπλο της αδιαφορίας μας. Δεν μπορείς πια να γλιτώσεις από το κοινότυπο "πού πάμε";

    ΔemΩΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν εχω λογια....στεγνωσα....

    Μονο σου ευχομαι ενα αληθινα Ελπιδοφορο Σαββατοκυριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λεμέσια, .cristina κι αόρατη, κι εγώ έτσι νιώθω, χωρίς λόγια, χωρίς "άλλο στήθος" που 'γραφε ο κι Καρούζος. Μόνο κάτι ξεσπάσματα, όσο για να πάρω αέρα και να μην πνιγώ...

    Αχ, βρε ΔemΩΝ, μακάρι τουλάχιστον να σκιαζόταν λίγο ο ύπνος μας, μα αυτό που φοβάμαι είναι πως εκείνοι που περισσότερο φταίξαν μια χαρά ύπνο κοιμούνται. Οι υπόλοιποι, όπως το πρόβλεψε ο Κατσαρός, ας πάρουμε μαζί μας νερό, θα 'χει πολλή ξηρασία εκεί που πάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κείμενο με ευαισθησία που χαρακτηρίζει το απονενοημένο διάβημα κάθε σπουδαίας απόπειρα γραφής: να οδηγήσει δηλ. σε απόδραση από το παγωμένο των πραγμάτων και να εγκλωβίσει το προσπέρασμα μιας είδησης. Γιατί η είδηση, όντως, παγώνει. Tούτος ο τραγικός θάνατος γιού-μητέρας αναδεικνύει τον ανελέητο εφιάλτη της ανημποριάς και της απόγνωσης αλλά και το δράμα όσων παγιδεύονται σ΄ένα ασφυκτικό κλοιό που ολοένα και στενεύει. Τέτοιες συνθήκες ελκύουν θανάσιμα όσους, αβοήθητοι, αδυνατούν να απαλύνουν την απόγνωση και δεν αντέχουν πια την καθολική και άγρια Πρέβεζα.
    Και όλ’αυτά εν μέσω μιας εντελώς αποπνιχτικής εγχώριας τάξης πραγμάτων: Ο φάκελος με το σκονάκι των διορισμών και με αποστολέα τον Άντρο που δεν τον ήξερε κανείς, ή ατελεύτητη καθημερινή παρέλαση των πολλών εντόπιων διεφθαρμένων Άκηδων. Και το show goes on με όσους αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους, περιφέρουν, ανέμελα και ευκαιριακά, ως κοντραμπάντο, τις τουρλού- τουρλού ιδέες τους και θεωρούν την έλλειψη ορίζοντα ως συνώνυμο της σοβαρότητας.
    Δύσκολες μέρες. Που γεννούν θυμό, οργή, απογοήτευση. Αλλά και κάτι πιο απειλητικό, καταστροφικό και ακυρωτικό: την παράδοση στη ματαιότητα. Έπεφτε χιόνι/ γυάλινος χαρτοπόλεμος/μάτωνε τις καρδιές, μας θυμίζει ο Σαχτούρης
    Και κάτι τελευταίο: Ο Μπότσογλου δίνει αφορμή για μια άλλη ανάγνωση. Η Αλίκη θα χαιρόταν , αφού πριν περιπλανηθεί στη χώρα των θαυμάτων, ρώτησε την αδελφή της που διάβαζε ένα βιβλίο για “μεγάλους” «Μα τι αξία μπορεί να έχει ένα βιβλίο χωρίς ζωγραφιές;»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου άρεσε το σχόλιό σου, Ανώνυμε, έτσι γεμάτο επίθετα, που λένε την ουσία των πραγμάτων: ανελέητος, ασφυκτικός, αβοήθητοι, άγρια, αποπνιχτική, απειλητικό, καταστροφικό, ακυρωτικό...

      Γιατί αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την "όραση" των ανθρώπων αυτό δεν είναι ούτε η μυωπία, ούτε η αχρωματοψία τους: είναι το να μην μπορείς να διακρίνεις τις αποχρώσεις των πραγμάτων. Να μην μπορείς, ας πούμε, να ξεχωρίσεις το κόκκινο από το μαύρο και το γκρίζο από το γαλανό.

      Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αλλά έχω κουραστεί να εξηγώ πως το "ας πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά" του ποιητή, δεν σημαίνει να σωπάσουμε...

      Διαγραφή
  6. της ηθικής μας απραξίας
    όπως και της νωθρότητάς μας
    πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συνειδητά τελευταίες λέξεις, τελευταίες σκέψεις κάποιου ανθρώπου, Νατάσα μου. "Δεν ξεχνώ" να λέμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άμα πεθάνω, πώς θα ζήσω χωρίς εσένα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Υποκλίνομαι στον κύριο Αντώνη και τη μητέρα του...
    Και στο κείμενό σου Νάσια!
    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να υποκλίνεται κάποιος στον πόνο των ανθρώπων θα πει πως παραμένει άνθρωπος. Τι πιο μεγάλο...

      Σ' ευχαριστώ πολύ, Εύα. Να 'σαι καλά.

      Διαγραφή