2η ατομική έκθεση της Αντρεάνας Καμπανέλλα
Εγκαίνια: Τετάρτη, 6 Ιουνίου 2012 στις 20:00
μέχρι 22 Ιουνίου 2012
στο Φυτώριο Εικαστικής Καλλιέργειας
(Δημοτικός Κήπος Λευκωσίας, δίπλα από τη Βουλή)
Για πληροφορίες: 22 681088
Τέλη φθινοπώρου,
δείλι, η βροχή μόλις σταμάτησε κι είναι το φως γεμάτο επιείκεια. Στο βάθος ο
Τσαρούχης απαγγέλλει Καβάφη, διάσπαρτα έργα του Lucian Freud, ένα εξώφυλλο του Pollock, ο Picasso που τα ζωγράφισε
όλα, αναφορές στον Ελύτη κι ο Ντοστογιέβσκη που μπόρεσε να βγάλει το μέσα των
ανθρώπων έξω.
Το μολύβι της
Αντρεάνας χαϊδεύει το χαρτί… σαν προέκταση του χεριού το μολύβι της, σαν προέκταση
της ματιάς της το χέρι. Τι κι αν κερματίζονται οι πινελιές, τι κι αν θραύονται
τα περιγράμματα… Ανέφελη αρμονία οι κινήσεις της δεν προδίδουν καμιά αγωνία.
Σαν λέξεις που χορεύουν με τα νοήματα χωρίς να πληγώνουν τους ήχους… Μόνο
κάποιες συσπάσεις στο μέτωπο υπαινίσσονται τον πόνο…
Ό,τι γεννήθηκε θα
μείνει μονάχο να ξεκουραστεί. Να πάρει τις πρώτες του αναπνοές, να
συνηθίσει τον κόσμο, να διεκδικήσει πορεία σ’ ένα σύμπαν ρευστό… Κι
ίσως να μοιάζει με αυτό που ήταν να πει, μα κι ίσως μιλήσει τα λόγια μιας γης ξεχασμένης
ή ξένης. Κι ίσως να δώσει απαντήσεις σε κάποια της τέχνης γιατί, ίσως να τ’
ανατρέψει, ίσως και να φέρει άλλα…
Θα σταθώ μπροστά
του δειλά. Αμήχανα. Με δέος… Δεν είναι το φως τελικά αυτό που αποκαλύπτει, ούτε
που αποκαλύπτεται. Μια συμφωνία σκιών η πραγματικότητα. Τα άρρητα και τα
μυστικά – αυτό που είσαι και που είμαι – μια αδιόρατη κλίση του σώματος, ένα
τρέμισμα του χεριού, ένας κυματισμός απροσδιόριστος, ένα ψιθύρισμα. Ψηλαφητά
ανιχνεύονται αν είναι να υπάρξουν. Και διαβάζονται συλλαβιστά. Σαν σινιάλα
μπροστά από σφραγισμένες πόρτες. Που τις ξεκλειδώνουν. Για να διαβείς από το
έξω μέσα…
Σ’ ευχαριστώ για τη
διαδρομή και για το πέρασμα.
"και είναι το φως γεμάτο επιείκεια". μέσα εκεί είναι όλα αισθάνομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη σκέψη, σ' ευχαριστώ...
Διαγραφήαπο τις εικόνες που σου αλλάζουν την οπτική γωνία!φιλιά και τίποτα!
Διαγραφήτι όμορφο!:) ωραίος χώρος το μπλόγκ σου!τα φιλιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς βρεθήκαμε!
ΔιαγραφήΝα 'σαι καλά!
Πολυ ομορφη η συγκεκριμενη εικονα, αφηρημενη και αισθησιακη τεχνη..... η κανω λαθος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, φίλη μου, πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην πρόσληψη της τέχνης...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ που πέρασες. Καλό σου βράδυ.
Πολύ Ενδιαφέρον αν κρίνω και από το έργο της ανάρτησης σου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία λοιπόν στην Αντρεάνα !!!
Καλή επιτυχία στην καλλιτέχνιδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ταιριαστό κείμενο & ζωγραφιά!
Καλημέρα...
Είναι μια εξαιρετική Έκθεση σε ένα πολύ ξεχωριστό χώρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και πιστεύω πως θα χει πράγματι επιτυχία!
Κείμενο γνώσης και ψυχής που φαίνεται να είναι αποτέλεσμα μιας συγκινησιακής σχέσης με την καλλιτέχνιδα και το έργο της. Μοιάζει σαν διακριτικός και πλάγιος φωτισμός που επικεντρώνεται στο ουσιώδες της τέχνης και αποκαλύπτει πολύτιμες και απροσδόκητες πτυχές του έργου της Αντρεάνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω δει έργα της δημιουργού. Έργα με έντονη στοχαστική αίσθηση και με αφαιρετική διάθεση που αξιοποιούν άριστα το φως και τις σκιές. Στο έργο της το γυναικείο σώμα-ψυχή(σχέση πολύπλοκη) δεν υποκύπτει σε μη καλλιτεχνικούς όρους. Τα σώματα της προτάσσονται ελεύθερα, χωρίς απολογητική διάθεση, χωρίς αισθήματα ενοχής. Σώματα της απόγνωσης, της τρυφερότητας, της μελαγχολίας. Φορτισμένα με συμβολικές αναφορές, χαρακτηρίζονται από διακριτικότητα και αινιγματικότητα, ενώ αφήνουν, μετά δυσκολίας, μια αχτίδα φωτός να προσεγγίσει τη μελαγχολία και τη σιωπή τους. Θραυσματικές εκφράσεις που εκφράζουν, μάλλον, μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη μιας σιωπηλής έκφρασης.
Εντέλει, η Αντρεάνα κάνει τέχνη επειδή δεν “δείχνει”, δεν “δηλώνει” αλλά “σημαίνει” αφήνοντας μια ελεύθερη ανάγνωση στον καθένα. Αυτή άλλωστε δεν είναι η ουσία της τέχνης; Να εγκαθιδρύει δηλαδή γέφυρες ανάμεσα στο πριν και το μετά, ανάμεσα στον θεατή/χρήστη και τον πάντα ερωτηματικό και, εντέλει, ερωτικό δημιουργό…….
Ερωτικός επειδή είναι ερωτηματικός; Μάλλον...
ΔιαγραφήΔεν θα είχα να προσθέσω τίποτε σε αυτό το τόσο διεισδυτικό και διαισθαντικό σχόλιο. Αντιγράφω, μόνο, μερικά αποσπάσματα από το Σημείωμα της ζωγράφου στην ειδική έκδοση που έγινε για την έκθεση, που το επαληθεύουν:
"Οι πόζες στα έργα μου δεν έχουν κάτι δραματικό. Συνήθως οι φιγούρες κάθονται ή στέκονται χωρίς ο θεατής να ξέρει αν σκέφτονται ή αν ονειρεύονται / αναπολούν κάτι. Απλώς υπογραμμίζουν την ύπαρξή τους. Χωρίς να στήνονται, χωρίς να ποζάρουν με προσποίηση. (...)
Βιώνω καταστάσεις έχοντας επίγνωση του εφήμερου χαρακτήρα του παρόντος. Σχεδιάζοντας / ζωγραφίζοντας, καταγράφονται, σωματοποιούνται, οι στιγμές και, ίσως, αποκτούν κάποια διαχρονικότητα.
Σε τελική ανάλυση, ποια και τι είναι η πραγματικότητα;"