Αθανασία

"Η μνήμη: Κύριο όνομα των θλίψεων" γράφει η Κική Δημουλά. Κι αναφέρεται σε αυτόν που θυμάται.

Για αυτόν που τον θυμούνται, η μνήμη είναι συνώνυμο της αθανασίας. Με θυμάσαι άρα υπάρχω. Είμαι παρούσα στη ζωή σου, μοιράζομαι το σύμπαν σου, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα ψηφιδωτό καμωμένο από στιγμές, στιγμές που φύγανε, στιγμές που βιώνονται, στιγμές που προσδοκούνται. Με θυμάσαι αρά αιχμαλωτίζω τη στιγμή, καταργώ το χρόνο, νικώ τη φθορά του. Υπερβαίνω συνάμα τον τόπο, είμαι όπου υπάρχεις, όπου με κουβαλάς. Κι έτσι μπορείς να με φιλάς και να με φυλάς. Με κατακτάς κι εσύ για πάντα. Η δική σου αθανασία.

Γιατί μας συγκινεί τόσο, αναρρωτιέμαι, η Μεγάλη Παρασκευή; Γιατί όχι η Σταύρωση, γιατί όχι η Ανάσταση και η νίκη επί του θανάτου;

Η Σταύρωση είναι η κορυφαία ανθρώπινη πράξη του Χριστού, η Ανάσταση η υπέρτατη θεϊκή του.

Η ταφή του, όμως, είναι το μεγαλύτερο παράδοξο του κόσμου. Η πλάση να θρηνεί τον πλάστη της και η Παναγιά το γιο της. Ποιου ο πόνος να ναι ο μεγαλύτερος; Του ουρανού, του φεγγαριού, της άνοιξης, της χελιδόνας ή της Παναγιάς που βλέπει άψυχο να κείτεται το σώμα του γιου της; Που πια δεν είναι Θεός, δεν είναι ήρωας. Είν' το παιδάκι της κι όλα τα όνειρα που του είχε κάνει και κοιμάται πια παντοτινά. Πού κίνησε να πάει, πού την αφήνει μοναχή, ποιος θα του κρατά το χέρι όταν φοβάται, ποιος θα τον παρηγορεί; Ο πιο μεγάλος πόνος, αγιάτρευτος. Το Χριστό θρηνεί η πλάση ή τη μάνα του;

Κι εμείς; Τις χαμένες ψυχές, θα μου πεις. Και καθέναν που χάνει ό,τι ήταν η ψυχή του.

"Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς",
τραγουδά η Μελίνα.

Μάρτιος ‘08

(Η ζωγραφιά σε βότσαλο είναι του Γιάννη Ρίτσου)