Τι μένει;

«Τι μένει από τα λόγια σου, τι μένει απ’ τα φιλιά», τραγουδά η Τάνια.

Το βλέμμα σου ακίνητο, σαν τον αέρα αυτής της καλοκαιριάτικης νύχτας που λες κι έχει σταθεί κάπου αλλού, και τίποτε να μην μπορεί να διαρρήξει τη σιωπή σου. Μόνο τούτο το «τι μένει;» να στριφογυρίζει αδιάκοπα στο άδειο δωμάτιο και στο άδειο κεφάλι και να γεμίζει ενοχλητικά το κενό των αισθήσεων και παραισθήσεων σου.

Αυτό το καλοκαίρι στην Κύπρο δεν σ’ απογοήτευσε. Γλυκές φωνές και μουσικές πολύχρωμες του κόσμου, θεατρικές και χορευτικές αποδόσεις, σπαρακτικές, της τραγικότητας, ο επίκαιρα ειρωνικός λόγος του Αριστοφάνη για την ανοησία, ο έρωτας μέσα από τα δημοτικά τραγούδια, εναλλακτικές προβολές και δοκιμές των ορίων της μουσικής, της έρευνας και της ποίησης. Κι οι άνθρωποι, σαν διψασμένη γη, να μαζεύονται σ’ ανοιχτά θέατρα, αυλές και πλατείες κι απλόχερα να ανταποδίδουν με το χειροκρότημά τους. Άντεξε πάλι το σκοινί, σκέφτεσαι, είμαστε ακόμα ζωντανοί κι η αυλαία πέφτει.

Στο κομοδίνο τα γράμματα του Ρίλκε, τα ποίηματα της Πολυδούρη κι οι Δαιμονισμένοι του Ντοστογιέβσκη. Τι σχέση να χουν μεταξύ τους, αναρρωτιέσαι, ποια συγγένεια τους σμίγει στα βράδια σου; Στο ραδιόφωνο ο Leonard Cohen κι ο Μπαλαμός σε μια γλώσσα που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. «Αερικό είσαι», τραγουδά ο Παυλίδης. Ενθύμια από νησιά, πολύβουες χώρες της Ανατολής και μελαγχολικές της Δύσης, τα καράβια του Van Gogh στον τοίχο, ο Chagall κι ο Θεόφιλος στα ημερολόγιά σου και σβήνεις το φως.

Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία σου να ταξιδεύεις, μου 'πε μια φορά ένας φίλος.

Τι μένει, ξαναρωτάς, καθώς κλείνεις τα μάτια και περιμένεις τον ύπνο να ξεδιαλύνει και ν’ απαλύνει τις αναφορές και τις αναπνοές της ημέρας. Ξέρεις πως οι όμορφες στιγμές, οι όμορφες εικόνες κι οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να 'ναι η απάντηση, δεν αρκούν. Αν δεν έχει βασανιστεί κάτι μέσα σου, αν αυτό που μέχρι χτες ήταν ο εαυτός σου σήμερα δεν μοιάζει λίγο ξένο κι αν ο κόσμος σου δεν είναι πιο ευρύχωρος, οι αποχρώσεις κι οι εκδοχές του πιο πολλές, τίποτε δε μένει. Ένας απλός συλλέκτης εμπειριών έμεινες, που δεν υποψιάστηκε ποτέ την κρυφή ζωή των πραγμάτων, που δεν δοκίμασε να την καταλάβει.

Δική σου η τελευταία σκέψη μου, που όλο τον κόσμο γύρισες μα τίποτα δεν είδες, που λέει κι ο Καββαδίας. Κρίμα.

Υ.Γ. Διαβάζω πως προηγμένες κάμερες αποκαλύπτουν πως το ανθρώπινο σώμα εκπέμπει φως. Αλλιώτικος που θα ‘ταν ο κόσμος αν εξέπεμπαν φως κι οι άνθρωποι.

(Η φωτογραφία από τις "Ομπρέλες" του Ζογγολόπουλου είναι από το www.flickr.com)