Μη με μαζεύεις από το δρόμο ακόμα μάνα…

Το ιστολόγιο φιλοξενεί παρακάτω το κείμενο ενός φίλου. Τον ευχαριστώ πολύ.

Ίδια μέρα πριν από 20 χρόνια. Ήταν η ώρα που τελείωνε το παιχνίδι. Γύρω στα μεσάνυχτα Λερωμένα ρούχα, ματωμένα γόνατα, κορμί ξεθεωμένο, αλλά ψυχή γεμάτη και μυαλό διαυγές, χωρίς προβληματισμούς με μόνο σκοπό το ξύπνημα της επόμενης ημέρας για να συνεχίσουμε τα παιχνίδι εκεί που το αφήσαμε.

Με περίμενε στη βεράντα, χωρίς φώτα, το αυγουστιάτικο φεγγάρι ήταν υπεραρκετό. Ήξερα ότι δεν θα μου κάνει καμιά παρατήρηση όπως κάθε βράδυ για τα σκισμένα ρούχα και τα ματωμένα γόνατα, ξεμέρωνε η «ημέρα μου». ¨Χρόνια πολλά¨ μου είπε και με αγκάλιασε με το μοναδικό της τρόπο και ένιωσα για μια ακόμα φορά τη μαγική εκείνη μυρωδιά της.

-Μεγάλωσες, σε έβλεπα καθώς ανέβαινες την ανηφόρα. Να ξέρεις ότι θα σε καμαρώνω πάντα… το Σεπτέμβρη θα πας γυμνάσιο, να δεις πόσο πολύ θα αλλάξει η ζωή… να σε ρωτήσω κάτι…. Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου μετά από είκοσι χρόνια ….
- Εεε να ‘χω μεγαλώσει, να έχω μια καλή δουλειά και να κερδίζω αρκετά χρήματα και να έχω πολλούς φίλους όπως και τώρα….
- Εγώ απλά θα σου ευχηθώ να νιώθεις πάντα γεμάτος όπου και να βρίσκεσαι, ότι και να κάνεις, με όποιους και να μοιράζεσαι τη ζωή σου..
- Τι εννοείς γεμάτος ..
- Ευτυχισμένος, να κάνεις πάντοτε πράγματα που σε ευχαριστούν, να χαμογελάς συχνά και να γνωρίσεις τον κόσμο.
-Α καλά …. πάω για ύπνο.
-ΚΑΛΗΝΎΧΤΑ.

Χθες βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα χτυπά το τηλέφωνο «Χρόνια Πολλά, παλικάρι μου», και μεταξύ των άλλων τυπικών ευχών, η δικιά της «…να σαι πάντα γεμάτος».

Κλείσαμε το τηλέφωνο. Επανέρχεται η σκηνή της βεράντας. Και σήμερα έχει αυγουστιάτικο φεγγάρι, αλλά εγώ κάθομαι στο σαλόνι και δε το βλέπω, αλλά …φοράω καθαρά ρούχα και δεν έχω πληγές – τουλάχιστον εμφανείς. Μόνος, γιατί δεν είχα κουράγιο να βγω με τους φίλους μου- όσους έχουν απομείνει-, ήταν μια ακόμη κουραστική μέρα στο γραφείο και αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, για να κερδίσω χρήματα και όχι για να παίξω. Το μυαλό μου ένα συνονθύλευμα σκέψεων, η μάλλον ένας αχταρμάς προβληματισμών ….και αυτό το «να’ σαι γεμάτος» πόσο διαφορετικό ακούγεται σήμερα. Πόσο απλό αλλά και τόσο ποθητό.

Η πολυπόθητη ανεξαρτησία ήρθε. Η περίφημη επαγγελματική αποκατάσταση εν μέρει επετεύχθη, χωρίς ωστόσο να δικαιώσει τη φήμη της. Αρκετά ταξίδια, γίνανε. …..ΕΕΕΕ, μην είσαι αχάριστος φωνάζει το μυαλό.............

Μα εγώ …… θέλω να ξυπνώ και απλά να χαμογελώ στην ακακία έξω από το σπίτι μου και όχι να τρέχω πανικόβλητος για να πιω έναν καφέ στο πόδι. Ζήτησα τους φίλους μου όπως ήταν τότε, χωρίς «περικοκλάδες», απλούς και δεκτικούς και πάντα εκεί…..δίπλα ο ένας στον άλλον, έτοιμους να σε ακούσουν και όχι απλά να σου «χαρίσουν το χρόνο τους».

DIM.ZOULT
19.08.2009

(Η "οικογένεια παπαγάλων" είναι του Alfred Gockel)