Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Οδός Τρικούπη

«Γιατί γουμάρια; Γιατί κουρμπάτσι; Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος; Γιατί λοιπόν σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε;»

(ΑΡΙΑΓΝΗ, Στρατή Τσίρκα)

Να δεις πώς το ‘παν οι Γερμανοί… «Θέλαμε μετανάστες εργαζόμενους, αλλά μας ήρθαν άνθρωποι». Έτσι ακριβώς! Άνθρωποι! Άνθρωποι με τις δικές τους μυρωδιές, τις γεύσεις τους, τις μουσικές τους, τις συνήθειές τους, άνθρωποι με τις αγάπες, τις ανάγκες, τις συμπεριφορές, τις αντιδράσεις τους, άνθρωποι με τα καλά και τα κακά τους, άνθρωποι με τα δικά τους. Άνθρωποι φυσιολογικοί. Σαν όλους τους ανθρώπους. Που προχωρούν ή δεν προχωρούν ή προχωρούν αλλιώς. Πάντα το «αλλιώς» σε συνάρτηση με τους «άλλους». Οι οποίοι εξίσου φυσιολογικά μπορούν να κατανοούν ή να συμμερίζονται τα δικά των άλλων ή και όχι.

Αυτονόητα τα πιο πάνω θα μου πεις. Προφανώς. Μόνο που ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι στη Λευκωσία υπάρχει η οδός Τρικούπη με τα «χαλάλ» κρεοπωλεία, τις αραβικές επιγραφές και τους μελαχρινούς ανθρώπους, που δεν πολυνοιάζονται αν θα απλώνουν τις μπουγάδες τους σε σχοινιά πάνω απ’ το δρόμο ή αν θα φορούν δεύτερη μέρα τα ίδια ρούχα. Και πως πιο πέρα υπάρχει το τέμενος Ομεριέ στο οποίο προσεύχονται στο Θεό τους. Και πως αυτός ο Θεός - σαν όλους τους θεούς όλων των ανθρώπων - μπορεί να ξυπνήσει πάθη, ένστικτα, συμφέροντα και συμπλέγματα εξουσίας και να οδηγήσει στη σύγκρουση και στη βία.

Και ξαφνικά εξαγριώθηκαμε! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν στ’ αλήθεια. Και μπορούν – σαν όλους τους ανθρώπους – να γίνουν επικίνδυνοι. Ιδίως σε μια κοινωνία που τους συμπεριφέρεται σαν να είναι αόρατοι, που τους προσπερνά αδιάφορα, τους ανοίγει τις πόρτες μόνο αν είναι για να καθαρίσουν ή να «εξυπηρετήσουν» γενικώς, που τους ανέχεται. Και σε μια πολιτεία που τους αντιμετωπίζει σαν να είναι αναλώσιμοι, που δεν τους έχει συμπεριλάβει σε κανένα διάλογο, δεν τους έχει εμπλέξει σε καμιά διαδικασία λήψης αποφάσεων και που με διάφορα νομικά και γραφειοκρατικά τερτίπια τους στερεί τη δυνατότητα απόκτησης καθεστώτων μονιμότητας και δικαιωμάτων. Και σε ένα τόπο ευρύτερα που τους χρησιμοποιεί και τους διώχνει, προτρέποντας τους ουσιαστικά να κάνουν κι αυτοί το ίδιο: να τον χρησιμοποιήσουν και να φύγουν, χωρίς να τον μάθουν, χωρίς να τον αγαπήσουν, χωρίς να τον σεβαστούν.

Μόνο που δίχως να αναπτύξουν δεσμούς με τον τόπο, δεν θα αναπτύξουν και ευθύνες έναντι του. Κι εμείς – μάταια – θα αναζητούμε τις ευθύνες σ΄αυτούς που τους νοικιάζουν τα σπίτια, τους παίρνουν στις δουλειές και τους πουλούνε τα χρειαζούμενα. Και θα αναθέτουμε – ακόμη πιο μάταια – την προστασία μας στην Αστυνομία. Κι ας μην υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη για τη χρεωκοπία μιας κοινωνίας από το όταν εγκαταλείπει την ειρήνη και τη συνοχή της στα χέρια των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.

Πιο θλιβερό, εν προκειμένω, είναι που μια «αριστερή» δήμαρχος είναι αυτή που ζητά την αύξηση και την εντατικοποίηση της αστυνόμευσης της παλιάς Λευκωσίας, χρησιμοποιώντας το πιο «δεξιό» επιχείρημα: πως οι λύσεις επείγουν, ενώ οι μακροπρόθεσμες πολιτικές αργούν. Είναι, όμως, φορές που «το μακροπρόθεσμο επείγει», που λέει κι ο δάσκαλος ο Παρασκευόπουλος (Ελευθεροτυπία, 15/4/09).

Κι είναι κρίμα που αυτά τα κάπως οξύμωρα, τα λίγο πιο σύνθετα, τα σίγουρα πιο δύσκολα, τα ουσιαστικά, τ’ αποφεύγουμε σ’ αυτό τον τόπο. Αναπαράγοντας, έτσι, τους φαύλους κύκλους του αποκλεισμού, της βίας και του φόβου.

(Το έργο Shibboleth της Doris Salcedo – London’s Tate Modern, 2007 - αναφέρεται, σύμφωνα με τη δημιουργό του, στην ιστορία του ρατσισμού)

11 σχόλια:

  1. Επιτέλους και μια φωνή μες την ερημια!


    Νάσια, όχι μόνο έχεις φωνή και τόλμη (γιατί οι περισσότεροι σιωπούν περισσότερο από κάθε άλλη φορα) αλλά παρουσιαζεις εμπεριστατωμενα τα θεματα σου με αποτέλοεσμα να προκαλούν τουλάχιστον ένα γόνιμο προβληματισμο αν όχι πειθώ.


    Εχω δει τους πιο "αδικους" νόμους τον τελευταίο χρονο (ανέφερες τα περι ενοικιασης "νομιμων μεταναστών") να περνούν και τις πιο "άκομψες" πρακτικές χωρίς μια κουβέτα χωρίς κριτική, χωρίς αντίδραση και όταν αυτή υπάρχει δεν την φιλοξενεί κανένα ΜΜΕ...

    Ας τα πουμε τουλάχιστον αφού απέχουμε πολύ από το να αντιδράσουμε


    Σε ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι, έκανες μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Και μου άρεσε που την πάντρεψες με τη συγκεκριμένη.. ρογμή της εισόδου της Tate.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαίρομαι πού πέτυχα τά χνάρια σου.
    ἀφορμή, τό μικρό χωρίο ἀπό τήν τριλογία τοῦ Τσίρκα.
    καλῶς σέ βρῆκα!
    καί σέ βάζω στά μπλόγκ πού προτείνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να σε παρακαλέσω αγαπητή Νάσια να μου σχολιάσεις το πιο κάτω κείμενο του Διευθυντή του Φιλελευθέρου, Τ. Κουνναφή στις 5/9/2009 (τίτλος: "Οι λαθρομετανάστες δεν είναι πολιτικοί πρόσφυγες")



    Γι’ άλλη μια φορά, ο Υπουργός Εσωτερικών («Φιλελεύθερος», 28/8/2009)
    επιχειρεί να προσωποποιήσει τις ιδιότυπες αντιλήψεις που έχει για το θέμα της λαθρομετανάστευσης σαν διαφορά μεταξύ του και του γράφοντος, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται πως με τις ενέργειές του είναι το σύνολο της Κυπριακής Κοινωνίας που διαφωνεί και βλάπτεται. Μάλιστα, στρεψοδικώντας ο κ. Νεοκλής Συλικιώτης επιμένει να μού... εξηγεί πώς «ανθρωπιστικά πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους αιτητές πολιτικού ασύλου» (ουδείς διαφωνεί με αυτό) ενώ ακριβώς η διαφωνία και η επίκρισή μας, αφορά: • Την ψευδεπιγραφή σαν «αιτητών πολιτικού ασύλου» λαθρομεταναστών, από ένα συνεργείο που τους «δασκαλεύει» να σκίζουν όλα τα έγγραφα ταυτότητάς τους, ώστε (ακόμα και έποικοι που διοχετεύονται στη Δημοκρατία) να... βαφτίζονται «αιτητές πολιτικού ασύλου»! Και το συνεργείο αυτών των επαγγελματιών «προστατών» δεν είναι άγνωστο στον Υπουργό Εσωτερικών, αφού μαζί τους (λίγες μέρες πριν ν’ αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών) συγκρουόταν με την Αστυνομία.

    Χωρίς ευγένειες και αβρότητες, λοιπόν, αφού ο Υπουργός Εσωτερικών τολμά να μάς κατευθύνει χαρακτηρισμούς (λιβέλου)
    σαν «ρατσιστές» και «ξενοφοβικούς» (αν απευθυνθεί στο Υπουργείο Υγείας, θα δει ότι τα παραδείγματα που του αναφέραμε αποδεικνύονται από την αλληλογραφία των αποθρασυμένων προστατευμένων του)
    του λέμε ξεκάθαρα: Ο Νεοκλής Συλικιώτης στερείται της έξωθεν καλής μαρτυρίας για τις προσωπικές του απόψεις στο θέμα «λαθρομετανάστευση» και έπρεπε ο ίδιος να ζητήσει να αυτοεξαιρεθεί από το χειρισμό του θέματος.

    Και, τώρα, επί της ουσίας των ισχυρισμών του:

    α) Η μείωση των αιτητών πολιτικού ασύλου, για την οποία κομπάζει ωσάν ν’ αποτελεί προσωπικό του επίτευγμα, οφείλεται στην αποκάλυψη του μηχανισμού «βαφτίσματός» τους, και αφετέρου στην ευσυνειδησία αρμόδιων λειτουργών, οι οποίοι (πολλές φορές) ένιωσαν αφόρητη την πίεση των προστατευομένων του κ. Συλικιώτη, που καταφεύγουν κοντά του ύστερα από την απόρριψη πολλών αιτήσεων.

    β) Ο Υπουργός ισχυρίζεται ότι μειώθηκαν οι «αιτητές», αλλά αποκρύβει την αλήθεια και το σημείο αιχμής με όλες τις πολιτικοκοινωνικο-οικονομικές του συνέπειες, δηλαδή: Αυτοί που η αίτησή τους απορρίπτεται αντί αμέσως ν’ απελαθούν, ειδοποιημένοι από τους μεσάζοντες-προστάτες, εξαφανίζονται για ν’ αποφύγουν τη σύλληψη, και παραμένοντας στην Κύπρο εργάζονται παράνομα. Ξέρουν στο Υπουργικό Συμβούλιο για ποιο αριθμό μιλάμε; (Οι πληροφορίες του «Φιλελεύθερου» τούς ανεβάζουν γύρω στις 30.000!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. γ) Την ίδια ώρα που ο Ν. Συλικιώτης έστελλε την «απάντησή» του στον γράφοντα, επιχειρούσε μέσω Διυπουργικής Επιτροπής να δοθεί καθεστώς μόνιμης παραμονής και απασχόλησης σε 6.000 άτομα που εισήλθαν παράνομα μέσω των Κατεχομένων, και που η εντεταλμένη από τον Νόμο Υπηρεσία αποφάνθηκε ότι δεν ήταν πολιτικοί πρόσφυγες, όπως ισχυρίζονται.

    δ) Η συντριπτική πλειονότητα όσων ισχυρίζονται ότι είναι «πολιτικοί πρόσφυγες» (και εισέρχονται, κυρίως, μέσω Κατεχομένων) αποδεικνύεται τελικά ότι ψεύδονται, και ο μόνος σκοπός που έρχονται στην Κύπρο είναι η απασχόληση και η είσπραξη δημόσιου βοηθήματος. Ο Υπουργός Οικονομικών γνωρίζει πόσα πληρώνει μηνιαίως το Κράτος σε «αιτητές πολιτικού ασύλου», που τελικά αποδεικνύεται ότι ψεύδονται; Και αφού (συχνά) αναφέρεται και στα ευρωπαϊκά θέσμια ο Ν. Συλικιώτης, ερωτάται: Υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που λαθρομετανάστες, απλώς δηλώνοντας «αιτητές πολιτικού ασύλου», εισπράττουν δημόσια βοηθήματα στο ίδιο ύψος με αυτά που λαμβάνουν οι πολίτες της;

    Έχει η Κύπρος (με το εδαφικό και πληθυσμιακό της μέγεθος) με τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και τον εποικισμό, με την (ήδη) αλλοίωση του δημογραφικού της χαρακτήρα, με τη διόγκωση οικονομικών προβλημάτων λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και την επερχόμενη ανεργία, τις αντοχές για να δεχτεί το κύμα της λαθρομετανάστευσης;

    ε) Επαίρεται ο Υπουργός ότι με τη δραστηριότητα, τις ενέργειες και τους χειρισμούς του στην Ε.Ε. πέτυχε ανακοπή της λαθρομετανάστευσης. Ας μάς πει (και με αριθμούς) πόσους λαθρομετανάστες επανεγκατέστησε σε άλλες χώρες, συγκριτικά (λογουχάρη) με ό,τι πέτυχε η Μάλτα.

    στ) «Δεν επιτρέψαμε την απέλαση αιτητών ασύλου» επιμένει ο Υπουργός, αποκαλώντας «αιτητές ασύλου» εκείνους που η καθ’ ύλην- αρμόδια κρατική Υπηρεσία, καθώς και η Αστυνομία, έκριναν ότι ΔΕΝ είναι «αιτητές ασύλου».

    Το υπονοούμενο ότι «ξένες Υπηρεσίες»... επιβάλλουν στην Αστυνομία (και στην Κυπριακή Δημοκρατία, συνεπώς) να απελαύνει «ως τρομοκράτες» τους «αιτητές ασύλου» δεν αφορά τον γράφοντα, αλλά τα αρμόδια κρατικά όργανα. Φαίνεται ότι ο Ν. Συλικιώτης διαθέτει «προσωπική Υπηρεσία Πληροφοριών» υπεράνω του Νόμου και των κρατικών Υπηρεσιών.

    ζ) Όντως ο θεσμός των «αιτητών πολιτικού ασύλου» πρέπει να τυγχάνει παγκόσμιου σεβασμού. Γι’ αυτό ακριβώς και είναι εγκληματική η πράξη όσων επαγγελματιών... «αντιρατσιστών» ψευδεπιγράφουν λαθρομετανάστες σε «αιτητές πολιτικού ασύλου».

    Η αναφορά του κ. Συλικιώτη στους πρόσφυγές μας του 1974 αποτελεί ατυχέστατη (και ιερόσυλη) σύγκριση. Ξέρει ο Υπουργός Εσωτερικών κάποιον πρόσφυγά μας που μετέβη λαθραία και εισήλθε παράνομα σε ξένη χώρα, διεκδικώντας τα δικαιώματα και την προστασία που τυγχάνουν οι πολιτικοί πρόσφυγες;

    Όλοι όσοι μετέβησαν στο εξωτερικό, μετέβησαν νόμιμα (ακόμη και η Ελλάδα δεν δέχτηκε πρόσφυγες χωρίς ταδιδιωτικά έγγραφα) και όλοι εργάστηκαν σκληρότατα, με βάση τη νομοθεσία της φιλοξενούσας χώρας.
    Παρά την (αναγκαστική) μακρηγορία, νιώθω την ανάγκη μιας προσωπικής αναφοράς: Στα 40 και πλέον χρόνια της δημοσιογραφικής μου υπηρεσίας (τα 37 ως αρχισυντάκτης-διευθυντής) έτυχε να κρίνω (και να επικρίνω) πολλές πράξεις κυβερνητικών αξιωματούχων, μερικές φορές καθ’ υπερβολήν και (ίσως) με εκτρεπόμενη αυστηρότητα. Μόνον, όμως, με την παρούσα Κυβέρνηση παρατηρείται τόση αλλεργία στην κριτική και τόση αλαζονεία για το αλάθητο των κυβερνώντων.

    Μάλιστα, με τη θλιβερή τακτική (με πολλή ευκολία) ν’ αποδίδονται «αλλότρια κίνητρα» στον κρίνοντα ή «προσωπική εμπάθεια» κατά του κρινομένου. Γι’ άλλη μια φορά καλώ τον Ν. Συλικιώτη (αλλά και όσους αντιδρούν ομοίως) εάν μπορεί ν’ αποδείξει άλλα κίνητρα πέραν της (εκ δημοσιογραφικής και δεοντολογικής) υποχρέωσής μας να υπηρετήσουμε το Δημόσιο Συμφέρον, ελευθέρως να τα... ονοματίσει!

    Υ.Γ.: Τα αντιρατσιστικά και αντιξενοφοβικά κηρύγματα αλλού, κύριε Συλικιώτη. Όταν ο γράφων κινδύνευε επανειλημμένα τη ζωή του για την αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους της περιοχής κατά του Ιμπεριαλισμού, οι (σημερινοί) κληρονόμοι της Επαγρύπνησης «περί άλλων ετύρβαζον».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και τελικά, πως εισηγείσαι να λυθεί το πρόβλημα της λαθρομετάνάστευσης χωρίς κατασταλτικούς μηχανισμούς;

    Πως θα απομακρύνουμε τις δεκάδες χιλιάδες ατόμων που βρίσκονται στην Κύπρο σήμερα παράνομα;

    Δε θα έπρεπε κάπου να κάνεις ένα διαχωρισμό μεταξύ νόμιμων και παράνομων; Δεν είναι κάπως ρατσιστικό και ισοπεδωτικό να τους βάζεις όλους μαζί;



    Θα ήθελα τις απαντήσεις σου και σε αυτά και στα πιο πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευάγγελε σ’ ευχαριστώ για τα σχόλια (όπως επίσης τη Rose, το Μαρίνο και τον Gabriel) και τις ερωτήσεις σου. Το θέμα της μετανάστευσης είναι ιδιαίτερα πολύπλευρο και πολύπλοκο κι έτσι δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί ούτε στοιχειωδώς στη μικρή αυτή κουβέντα μας. Το κείμενο της ανάρτησης διαπραγματεύεται μία από τις πτυχές αυτού του ζητήματος, που είναι η κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών. Θα προσπαθήσω, όμως, αφού μου το ζήτησες, να εκθέσω συνοπτικά μερικές από τις σκέψεις μου στο ευρύτερο ζήτημα της μετανάστευσης:

    Κατ’ αρχάς, μπορεί όλοι οι «λαθρομετανάστες» να μην είναι πολιτικοί πρόσφυγες, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων υπήρξαν «λαθρομετανάστες» αφού σπάνια κάποιος που εγκαταλείπει τη χώρα του είτε εξαιτίας βάσιμου φόβου ότι θα υποστεί πολιτική ή άλλη δίωξη από το κράτος του, είτε εξαιτίας σοβαρών ανθρωπιστικών κρίσεων, έχει την επιλογή ή τη δυνατότητα να ακολουθήσει τις τυπικές διαδικασίες για νόμιμη μετανάστευση. Σύνεπως, μέχρι να διακριβωθεί ότι κάποιος είναι πρόσφυγας θεωρητικά παραμένει ένας «λαθρομετανάστης» που έχει ζήτησει άσυλο.

    Αλλά ακόμη κι αν κάποιος δεν αναγνωριστεί ως πρόσφυγας, αυτό δεν σημαίνει ότι οι λόγοι για τους οποίους εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του είναι λιγότερο σημαντικοί, δεν σημαίνει ότι ήταν λιγότερο απελπισμένος. Γιατί μπορεί οι «νομικές» υποχρεώσεις των κρατών να εξαντλούνται στους λόγους δίωξης που αναφέρει η Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες, οι «ηθικές» αρχές τους όμως, όπως αυτές της οικουμενικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, επιβάλλουν μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων.

    Η οποία ξεκινά από την αποδοχή ότι όσο το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών μεγαλώνει, όσο οι φυσικές καταστροφές πλήττουν περισσότερο κάποιες περιοχές του πλανήτη κι όσο οι πόλεμοι και τα καταπιεστικά καθεστώτα συνεχίζουν να υφίστανται, μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες θα μετακινούνται αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Και άρα η μετανάστευση, νόμιμη ή παράνομη, θα παραμένει μια πραγματικότητα, εκτός κι αν ανατραπούν οι κοινωνικοοικομικές διαδικασίες που την τροφοδοτούν, μέσω λ.χ. της διαγραφής του εξωτερικού χρέους των φτωχών κρατών, της αναδιανομής του πλούτου, στης στήριξης της ειρήνης, της ενίσχυσης των προσπαθειών για εκδημοκρατισμό των καταπιεστικών κρατών και για αντιμετώπιση της διαφθοράς, της αξιοποίησης των μεταναστών προς το συμφέρον των χωρών προέλευσης κλπ. Αν δεν συμβεί αυτό κι αν τα κράτη συνεχίσουν να μετατρέπονται σε οχυρά και να χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, ο πλανήτης θα μοιάζει με καζάνι που κοχλάζει, στο οποίο εμείς απλώς φορέσαμε καπάκι.

    Σίγουρα οι ιδιαίτερες συνθήκες της Κύπρου, όπως το μέγεθος, η γεωγραφική της θέση και η κατοχή, εντείνουν τα προβλήματα που συνδέονται με τη μετανάστευση. Ωστόσο, ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση, η Κύπρος η οποία (θέλει να) έχει κουλτούρα σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν μπορεί να μην κινείται στην πιο πάνω λογική και να μην πιέζει, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των συμμαχιών της, προς την πιο πάνω κατεύθυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ'ευχαριστώ για την απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στέκομαι στην πρωτόγνωρη ένταση της γραφής σου και στη θαρραλέα και χωρίς μισόλογα ανάδειξη της ουσίας των μεταναστευτικών μας πραγμάτων με αφορμή τα όσα συνέβησαν στην οδό Τρικούπη. Ο συνδυασμός βαθιάς γνώσης και γλώσσας(ακριβή και ζυγισμένα ελληνικά) καθώς και η συνδυαστική σου σκέψη αναδεικνύουν συλλογικές ενοχές απωθημένες για χρόνια. Τελικά, δεν έχουμε άλλο σχέδιο για τη μετανάστευση πέρα απο την καταστολή;
    Τα σύμβολα και οι αναφορές σου άξια προσοχής. Αναδεικνύουν το καφκικό φόντο ενός δρόμου που ξεκινά από το «όχι» και καταλήγει στο αδιέξοδο της πράσινης γραμμής. Περιλαμβάνει το μουσουλμανικό τέμενος δίπλα από την Αρχιεπισκοπή. Στο ανάμεσα το αρχοντικό ενός δραγομάνου. Ρημαγμένες προσόψεις, πινακίδες από πλαστικό, λαμαρίνα και νέον. Αλλά και μυρωδιές, ήχοι, γεύσεις, μουσικές, δίψα για ζωή. Και μια κολοκυθιά που βλάστησε τελευταίως στον υπαίθριο χώρο του Ομεριέ που έψαξε και βρήκε στο χώμα φλέβα νερού και ορθώνεται άφοβα και επίμονα, μεταξύ του τεμένους και του καθεδρικού ναού, κόντρα σε άνυδρες εποχές.
    Ο δρόμος αυτός γνωρίζει τα τελευταία χρόνια πολλές μεταλλάξεις, εναλλαγές και αντιθέσεις. Με την έννοια αυτή το κείμενο σου, σε συνδυασμό με την καίρια επιλογή του έργου της Salcedo και του χωρίου του Τσίρκα αποτελεί ένα συμβολικό τόπο/κόσμο του αμήχανου/ενοχικού/ διχασμένου μας εαυτού.


    Νάσια, το κείμενο σου έχει νοηματική εμβέλεια πολύ μεγαλύτερη απο το άμεσο θέμα του. Στέκομαι ειδικά, στην κάλυψη τω επεισοδίων της περασμένης βδομάδας από τα ΜΜΕ, την ενίσχυση μιας φοβικής κινδυνολογίας και την τροφοδότηση αρνητικών γενικευτικών προτύπων για τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες. Σ΄ενα τέτοιο κλίμα, στο οποίο σοβεί ήδη μια έντονη και χρόνια εθνικιστική ρητορική, φουντώνει η ισλαμοφοβία και ο ρατσισμός.

    Κοινό χαρακτηριστικό όλων των δημοσιευμάτων και των ειδησεογραφικών δελτίων ήταν δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, η κατασκευή στερεοτύπων, η υπερβολή, η υπεραπλούστευση. Στιγματιστικές αναφορές που απαξίωσαν ακόμη περισσότερο τους ήδη κοινωνικά στιγματισμένους/αποκλεισμένους. Και, δυστυχώς, η απουσία οποιουδήποτε κατευναστικού δημόσιου λόγου.
    Τούτη τη φορά οι κήρυκες του φόβου έδωσαν υπερβολική έμφαση, σε βαθμό εμμονής θα΄λεγα, στη θρησκευτική πλευρά του θέματος. Έτσι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των μεταναστών(Σουνίτες- Σιίτες) πήραν το χαρακτήρα μιας ιδιότητας με επικίνδυνα εγκληματικά χαρακτηριστικά.

    Τα ρεπορτάζ διανθίστηκαν απο δηλώσεις φιλήσυχων πολιτών του τύπου «εγέμωσεν ο τόπος ξένους» ή «εν μπορούμε να βκούμεν έξω που την πόρτα μας». Μάλιστα, στο τέλος ενός ρεπορτάζ ο δημοσιογράφος δηλώνει ότι πολίτες αρνήθηκαν να κάνουν δηλώσεις λόγω του φόβου εκδίκησης απο αλλοδαπούς ενώ επέσεισε τον κίνδυνο αυτοδικίας/βεντέτας εκ μέρους των ημεδαπών. Η χρήση φωτογραφιών, ξενοφοβικών λεζάντων που τις συνοδεύουν(τις πιο πολλές φορές βρίσκονταν σε αναντιστοιχία) ολοκληρώνουν το παζλ του φόβου και της ρατσιστικής παρουσίασης. Έτσι η διαφορετικότητα νοηματοδοτείται για μια ακόμα φορά αρνητικά. Εκλαμβάνεται ως κίνδυνος. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις τραυματικές μας μνήμες δημιουργείται η εντύπωση ότι η πολιτισμική μας άλωση από αλλόθρησκους βρίσκεται επί θύραις.

    Ας μην έχουμε αυταπάτες. Σ΄ενα τέτοιο κλίμα, η καλλιέργεια της μισαλλοδοξιας και του φόβου δεν αφήνει ανεπηρέαστη καμιά πτυχή της ζωής μας. Όσο θα αξιολογούμε τα ζητήματα της μετανάστευσης με τόση ευκολία και θα εντάσσουμε αυτάρεσκα τους εαυτούς μας στους πολιτισμένους που χειρίζονται τους μετανάστες ως σκλάβους στα παζάρια της παγκοσμιοποίησης, θα συνεχίσουμε δυστυχώς να αξιολογούμε τους άλλους όχι ως διαφορετικούς και ισότιμους αλλά ως κατώτερους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. nasia poli orea ta kimena ke to blog sou. poli endiaferonta ta themata pou asxolise.
    Porantida, tetio iperoxo xevrakoma ton ratsistikon mme tis kiprou den perimename. Pou se vriskoume?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. συγχαρητήρια Νάσια...πολλούς χαιρετισμούς από Συνήγορο!...είμαι σίγουρη ότι θα κάνουμε πολύ γόνιμους διαλόγους...όσον αφορά τα ζητήματα που "συνοδεύουν" τη μετακίνηση των πληθυσμών...μάλλον πλέον αναδεικνύουν ένα βαθύ πλήγμα που έχει υποστεί το κράτος δικαίου και οι σύγχρονες δημοκρατίες...ένα πλήγμα που ξεπερνά κατά πολύ τα δήθεν μεμονωμένα περιστατικά και πρακτικές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή