Γιάννης Αγιάννης ο Αλβανός

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του φίλου DIM.ZOULT.

Πολλές είναι εκείνες οι φορές στη ζωή του καθενός μας, που στεκόμαστε μπροστά σε μια κατάφωρη αδικία, κατανοώντας την μεν αλλά με πλήρη πεποίθηση δε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα προκειμένου να την ξεπεράσουμε και να επαναφέρουμε την τάξη των πραγμάτων….

Μια από αυτές έζησα εχθές ή μάλλον συνειδητοποίησα εχθές …..σε κάποια αίθουσα των Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης. Καθόμαστε μαζί με κάποιους συναδέρφους και συζητάμε τα καθέκαστα των διακοπών καθώς η «έδρα» έχει επιδοθεί σε μια δίχως έλεος διαδικασία καταδίκης των πάντων –χωρίς ουσιαστικά να έχουν το προηγούμενο δικαίωμα ακρόασης ή έστω ρε αδερφέ το ανθρώπινο δικαίωμα της συγγνώμης – λες και οι κατηγορούμενοι φταίνε για το τέλος του καλοκαιριού και την επιστροφή τους στην επαγγελματική τους μιζέρια.

Κάποια στιγμή, όπως κάθε μέρα, εμφανίζονται οι «συνήθεις ύποπτοι», ή αλλιώς τα αυτόφωρα ή εντελώς λαϊκά, οι αλλοδαποί, οι οποίοι φταίνε για τα πάντα, την οικονομική, επαγγελματική, πολιτιστική, πολιτική και προσωπική μας δυστυχία – αποτυχία, …αν δεν είχαν έρθει αυτοί στη χώρα μας …..όλα θα ήταν καλά …όλα ανθηρά.

Παράλληλα, μπαίνει στην αίθουσα ασθμαίνοντας και κραυγάζοντας ταυτόχρονα μια γνήσια καθ΄ όλα ελληνοπούλα, η οποία μόνο μετά την παρέμβαση της διακριτικότατης – οφείλω να ομολογήσω αστυνομικής δύναμης – σταμάτησε να φωνάζει «αλήτες, παλιοκαθάρματα, ήρθατε στην χώρα μας, φάγατε ψωμί και μας καταστρέψατε ….εδώ δεν είναι όμως Αλβανία είναι Ελλάδα, τώρα να δείς τι έχεις να πάθεις…». Προς στιγμήν το μυαλό μου ταξιδεύει για μια ακόμη φορά στη διαφήμιση εκείνη της μάρκας παγωτού με τον γλυκύτατο εκείνο παππού που γλείφει το παγωτό και λεέι σε έναν ευγενικότατο νεαρό… «να φύγετε , να πάτε αλλού…».

Εκ των υστέρων μάθαμε ότι η «ελληνοπούλα» είχε πριν μερικές ώρες επιστρέψει από διακοπές στο σπίτι της, το οποίο κάποιος είχε διαρρήξει και είχε – ακούστε - κλέψει τα ψιλά που υπήρχαν πάνω στο κομοδίνο, τα οποία και προόριζε ως είπε η ίδια, για να αγοράζει καθημερινά ψωμί, ένα ζευγάρι παπούτσια καθώς επίσης και διάφορα πράγματα από το ψυγείο,… όπως ίδια δήλωσε όχι ιδιαίτερα φρέσκα, γιατί είχε αδειάσει επιμελώς το ψυγείο της λόγω διακοπών ….

Η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης αρχίζει κάπως έτσι λοιπόν…… ο πρόεδρος διαβάζει το όνομα του κατηγορουμένου, μετά βέβαια από σχετική ελληνοποίηση του ονόματος, χωρίς καν να μπει στο κόπο να σηκώσει το βλέμμα του και να ρίξει μια ματιά έστω στον ταλαίπωρο αυτόν…., ήταν πασιφανές άλλωστε ότι είναι αλβανός….αλλά ούτε και εγώ γύρισα να τον κοιτάξω αφού είχε έρθει η δικιά μου σειρά και «διηγούμουν τα καλοκαιρινά μου κατορθώματα στην Κάρπαθο…». Μετά εκφώνησε το όνομα του κυρίου τάδε … μάρτυρας κατηγορίας, ο οποίος μετά από ένα μειλίχιο «παρακαλώ» του Προέδρου ανέβηκε στο βήμα. Ήταν ο κλασσικός επίσης Ελληνάρας, γύρω στα πενήντα, με φαλάκρα, κοιλίτσα και το απαραίτητο αξεσουάρ κάθε έλληνα που πλέον σέβεται το εαυτό του, ένα δερμάτινο τσαντάκι υπό μάλης.

Μια απλή και μόνο ερώτηση. Τι γνωρίζετε για την κλοπή, ήταν υπεραρκετή για να δώσει αφορμή στο χειμαρρώδη μάρτυρα κατηγορίας. Με ύφος σοβαρό «κυρ Πρόεδρε εγώ μένω από παιδί στη γειτονία, είμαι επιχειρηματίας – και με περισσή περηφάνια δείχνει όλο νόημα το τσαντάκι του. Αλβανούς έχω στη δουλειά. Τους ξέρω εγώ καλά. Δεν έχουν μπέσα, σήμερα τους ταΐζεις αύριο σε κλέβουν. Παλιοράτσα κύρ πρόεδρε, τα ξέρετε και σεις άλλωστε…»

Και πως γνωρίζετε ότι ο κατηγορούμενος διέπραξε την κλοπή …

Κύρ πρόεδρε, τέτοιες κλοπές για ένα κομμάτι ψωμί μόνο αλβανοί τις κάνουν, ποιος άλλος θα έμπαινε για να κλέψει μόνο ψιλά… μόνο Αλβανός.

Ναι, αλλά πως είστε σίγουρος ότι ο συγκεκριμένος Αλβανός έκανε τη κλοπή….

Μα αυτός μένει στη πολυκατοικία της κυρίας και άλλωστε είναι παράνομα στην Ελλάδα, δεν έχει άδεια….

Ο κύριος Εισαγγελέας ερώτηση … καμία

Προσέρχεται ο κατηγορούμενος προκειμένου να απολογηθεί. Δεν γνωρίζει Ελληνικά, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δεν έχει δικηγόρο, αφού δεν έχει και λεφτά …άλλωστε μάταιος κόπος οποιαδήποτε προσπάθεια υπεράσπισής του..
Επί της ενοχής ….ο Εισαγγελέας σηκώνεται από την καρέκλα του « από την σιωπή του κατηγορουμένου αλλά κυρίως από την κατάθεση του μάρτυρα, ο οποίος μετά λόγου γνώσεως κατέθεσε με βεβαιότητα ότι αλβανός διέπραξε το αδίκημα…. Προτείνω την ενοχή του κατηγορημένου, χωρίς την παραδοχή οποιουδήποτε ελαφρυντικού …

Τότε μόνο έριξα μια «ρατσιστική» ματιά στο ταλαίπωρο εκείνο κατηγορούμενο. Το πρώτο πράγμα το οποίο πρόσεχε κανείς πανω του ήταν τα τεράστια εκφραστικά του μάτια. Μάτια τα οποία φοβάσαι να κοιτάξεις …..κατάματα …το βλέμμα πρόδιδε κούραση ψυχική αλλά σε κάθε περίπτωση μια αξιοπρέπεια από εκείνη που πολύ σπάνια συναντάς πλέον. Είχε μια καθαρότητα ρε αδερφέ το βλέμμα του. Ήταν το βλέμμα εκείνο που σε καθηλώνει γιατί κατορθώνει χωρίς να αρθρώσει λέξη να …εκφράσει τα πάντα.

Έκανα το λάθος και το κοίταξα κατάματα. Οι ματιές μας συναντηθήκαν και αμέσως απέστρεψα το βλέμμα μου……θέλει πολλά κότσια να του εξηγήσω ότι οι αντιπρόσωποι της Θεάς θέμιδας επί γης τον καταδίκασαν επειδή απλά ήταν Αλβανός. Επειδή κάθε κοινωνία ψάχνει τους αποδιοπομπαίους τράγους της σε κάθε εποχή. Επειδή κανείς τελικά δεν έκανε το κόπο να τον κοιτάξει στα μάτια και να τον ……ερμηνεύσει, αλλά κυρίως επειδή κανείς δε μπήκε στο κόπο να τον ρωτήσει ….για ποιο λόγο τάχα έκλεψε τα ψιλά για το ψωμί. Ήθελα να τον ρωτήσω πως τον λένε αλλά φοβήθηκα την απάντηση….ήμουν σίγουρος για αυτή …..Γιάννης Αγιάννης… ο Αλβανός …

(Το έργο "Aspects du racisme" είναι του Βλάση Κανιάρη)