Γι αυτούς που δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν πια

Οι πιο κάτω σκέψεις είναι της Νατάσας Αναστασίου. Την ευχαριστώ πολύ για το κείμενο, την υποστήριξη και την ενθάρρυνσή της.


«Έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;», με είχε ρωτήσει ένας φίλος ένα βράδυ όπως με έφερνε σπίτι.

Τι πιο ωραίο από την ελπίδα και τη συνεχή προσπάθεια να καλυτερεύσουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τα υπόλοιπα γύρω μας; Τι πιο ωραίο από ένα μυαλό που αναπτύσσεται και εξελίσσεται με το χρόνο;

Όλοι αυτοί οι φίλοι, που μεγαλώσαμε μαζί, που μοιραστήκαμε αντιδράσεις, σκέψεις, χαρακτήρα και απόψεις, που νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα και αναπτύξαμε ταυτόσημη αίσθηση της ζωής και της αγάπης, πού είναι τώρα;

Στριφογυρίζει μες το νου μου συνεχώς η σκέψη αυτή. Γιατί; Η ανάγκη να νιώσουν μέρος της κοινωνίας, η ανάγκη για επιβίωση, για πολυτέλεια, η ανασφάλεια, ο φόβος της μοναξιάς, μια παράταξη, το συμφέρον, το χρήμα;

Τι ακριβώς τους έχει κάνει να σκέφτονται τόσο διαφορετικά;

Άνθρωποι που είχαν τόσα να δώσουν, τόσα να προσφέρουν για να ξεκινήσουμε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή, πιο δίκαιη.
Άνθρωποι έξυπνοι, λογικοί.
Άνθρωποι που προσάρμοζαν τα δεδομένα αλλά όχι τις ιδέες τους.
Άνθρωποι που ακούγανε το τι τους έλεγε εκείνη η φωνούλα μέσα τους και το υποστήριζαν, το ζούσαν.

Αυτοί οι ίδιοι συμπεριφέρονται τώρα όπως όλα αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε.
Αυτοί οι ίδιοι είναι ακόμα έξυπνοι αλλά όχι λογικοί.
Αυτοί οι ίδιοι εφαρμοστήκαν στα δεδομένα όπως ένα ύφασμα σε μια πολυθρόνα, έχουν εξατμίσει τις ωραίες τους ιδέες.
Αυτοί οι ίδιοι ακούνε άλλες φωνές, δεν θυμούνται καν τι λέει η δική τους.

Μου λείπουν, τους χρειάζομαι. Νιώθω ότι έχουνε πάει ταξίδι, ότι θα γυρίσουν δεν μπορεί.

«Σιγά μη θέλω να αλλάξω τον κόσμο», του απάντησα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Έλεγα ψέματα, στον εαυτό μου.

(Η Αργώ είναι του Νίκου Εγγονόπουλου)