Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Τελειώνει η έμπνευση;


Τελειώνει η έμπνευση; Η ικανότητα των πραγμάτων να σε γοητεύουν; Να σε εκπλήσσουν; Να σου αποκαλύπονται; Να σου ανοίγουν νέους δρόμους στη σκέψη; Να οξύνουν τις αισθήσεις σου, να λειαίνουν τα αισθήματά σου; Τελειώνει η επιμονή σου να παρατηρείς; Να αφουγκράζεσαι ακόμα και τη σιωπή; Να βλέπεις όσα φαίνονται και να διαισθάνεσαι τα άλλα; Να διακρίνεις τις αποχρώσεις; Να μην αρκείσαι στις προφανείς εκδοχές; Να αναζητάς τις κρυφές διηγήσεις, τις αιρετικές ερμηνείες; Τελειώνει η ευαισθησία σου; Η δύναμή σου να συγκλονίζεσαι; Η αντοχή σου να συγκινείσαι; Τελειώνει η επιθυμία σου να μοιράζεσαι την ομορφιά, να αρνείσαι την ασχήμια; Να κοινωνείς την άγνοιά σου, την αγωνία, το δέος σου; Να φυλάς τη μοναξιά σου; Τελειώνει η υπομονή σου να εκτίθεσαι; Να τσαλακώνεσαι; Να μην καταλαβαίνεις; Να μη σε καταλαβαίνουν; Να μην τους αφοράς; Τελειώνει η εμμονή σου να αναρρωτιέσαι, να ρωτάς; Να καταλήγεις σ’ αδιέξοδα; Να κάνεις στο πλάι, να κάνεις πίσω; Να ξεκινάς απ’ την αρχή; Τελειώνει η παραδοχή πως δεν έφτασες; Πως έχεις δρόμο ακόμα; Πως όσο πλαταίνει η γνώση τόσο μακραίνει η αμφιβολία; Τόσο πληθαίνει η αμφισβήτηση; Ακόμη και του εαυτού σου; Τελειώνει η δίψα σου να μη μείνεις εδώ; Να μην πεθάνεις;

Δεν ξέρω. Ίσως φθίνει κάτω απ’ το βάρος της καθημερινής επαφής με τετριμμένες καταστάσεις και μικρούς ανθρώπους. Ίσως τη φθείρει η ροπή προς το εύκολο, η έλξη προς το τίποτα, το τόσο τίποτα τριγύρω. Ίσως κουράστηκε να έχει αντιστάσεις, ίσως απογοητεύτηκε. Αφού γνωρίζει πως δεν «τελειώσανε πια τα ερωτήματα που δεν περιμένουν απάντηση», πως δεν τελειώνουν ποτέ.

«Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή». Και το ξέρεις καλά. Γι αυτό, ίσως πάλι απλώς ξαποσταίνει. Ίσως σωπαίνει λαμβάνοντας φακέλους «γεμάτους σύννεφα και θύελλες» κι ακούγοντας, σαν ήρεμη ελιά, τους ανέμους. Κι ανεπαίσθητα τους αποκωδικοποιεί. Μέχρι να μπορέσει να τους εκφράσει και πάλι. Να τους ξορκίσει. Κι ίσως τούτη η διαδικάσια να είναι η ζωή. Η δική σου τουλάχιστον...


Υ.Γ.: Έφυγε στα 87 του ο Πορτογάλος Νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου. Πριν από 2 χρόνια ξεκίνησε να γράφει καθημερινά σε δικό του blog. Πέρυσι δημοσίευσε το τελευταίο του βιβλίο. Παλαιότερα είχε γράψει πως, «είμαστε τυφλοί γιατί είμαστε νεκροί, που κάνει το ίδιο».


(Ο πρώτος στίχος σε εισαγωγικά είναι του Τίτου Πατρίκιου. Οι άλλοι δύο του Ελύτη.
“The False Mirror” είναι του René Magritte)

12 σχόλια:

  1. η επιμονη ειναι αρετη. Και μια αρετη δεν παρουσιαζει ποτε κορεσμο ή ολοκληρωση :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλλον αυτό είναι που θα μας σώσει...
    Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. προσεγγιζουμε το τελος μιας εποχης αλλα δεν θελουμε να το δουμε το βεβαιο ειναι οτι ακομη δεν εχει παρθει η αποφαση της υπογραφης του γιατι το τελος δεν γραφεται ποτε ειρηνικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ζητούμενο, φίλε, είναι να γράψουμε την αρχή μιας νέας εποχής. Και να 'ναι καλύτερη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλη Νάσια , έχω ανάγκη να πιστεύω ότι η έπνευση ποτέ δεν τελειώνει , απλά είναι σαν τον σπόρο κρυμμένη βαθειά μέσα στην γη που χρειάζεται λίγο νερό και ήλιο για να φυτρώσει και να κάνει θαύματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ μαζί σου, Ταξιδιώτη. Μόνο που στις μέρες μας το χώμα, το νερό κι ο ήλιος - τα αυτονόητα - δεν βρίσκονται πάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω στο βουβό, αργό μα απανωτό σφυρηλάτημα, η έμπνευση εκπνέει. Για τον ένα που την κουβαλά. Την αντικαθιστά μια βαθειά θλίψη. Μπορεί να δακρύσει κιόλας καποιος. Όμως, τελειώνει μόνο με την τελευταία ανάσα. Τον τελευταίο κτύπο. Κατά τα άλλα έρχεται σε παράξενες ώρες, και μερικές φορές βασανίζει ακόμα και τον υπνο..

    Θεόδωρος Λάστος
    Ειδικός Υπέυθυνος - Ποιητής
    Κρίμα και όχι πολύ εύστροφος.
    Πρώην ράπτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όλα τελειώνουν κάποτε αγαπητή Νάσια, χωρίς αυτό το τέλος, που παραμονεύει σε όλα τα πράγματα - σε αυτά που αγγίζουμε και σε αυτά που μας αγγίζουν, σε αυτά που αισθανόμαστε και σε όσα μας αισθάνονται - δεν θα είχε καμιά νοστιμιά η ζωή και κανένα νόημα. Το περίεργο είναι πως αυτό που αφαιρεί κάθε νόημα από τη ζωή μας είναι αυτό που της δίνει και νοστιμιά και νόημα: το τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ σωστά τα λες ΔemΩΝ, η ύπαρξη του τέλους είναι αυτό που μας κάνει να επινοήσουμε το παιχνίδι της ζωής και μας υπαγορεύει να βιώσουμε αυτό το παιχνίδι στην ολότητα του!

    Νάσια, ωραία χνάρια υπάρχουν εδώ!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ego ipostirizo oti den prepei na xasoume pote tin thetikotita kai ton diko mas oreo tropo skepsis pote. Tremo stin idea oti tha simvivasto toso pou den tha skeftome, ine oti pio oreo exo. Thelo na pisteuto oti ola auta ta kouvala i psixi mas mazi tis, esto ki otan to soma mas figei apo auto to kosmo. Dikaioume na to pisteuo auto, giati mu dinei elpida, kai to epilego.fili Nasia, pou pali me kateplixes:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ μου Ποιητή - Πρώην ράπτη, η έμπνευση μοιάζει συχνά να 'ναι το άλλο πρόσωπο της βαθειάς θλίψης και μέσα από τις εναλλαγές τους ή και τις μάχες τους για το ποιο θα επικρατήσει επέρχεται αυτή η ισορροπία ή ανισορροπία που χαρακτηρίζει κάποιους μοναδικούς ή απλώς μόνους ανθρώπους. Κατά τ' άλλα, ας είναι να τη συναντούμε - έστω κι ας μας βασανίζει - στον ύπνο την έμπνευση..

    Δεν έχω συμβιβαστεί με το τέλος, ΔemΩΝ, ούτε με την αντίφαση που περιγράφεις. Θα σήμαινε σοφία, αν το μπορούσα. Και θα με απελευθέρωνε από πολλά. Αλλά δεν το μπορώ ακόμη...

    Σ' ευχαριστώ, fokion. Καλή συνέχεια και σε σένα.

    Μακάρι να μην την χάσουμε ποτέ την ελπίδα, Νατάσα, να μην αφήσουμε να μας την κλέψουν, να μη λιποψυχήσουμε. Να συνεχίσουμε να βλέπουμε, να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να μένουμε ζωντανοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ίσως να είναι η φάση που περνώ... αλλά η έμπνευση δεν τελειώνει... για την ακρίβεια, μεγαλώνει... γιατί είτε το θυμάσαι είτε όχι η ίδια η ζωή φέρνει εμάς (με την ολιστική έννοια) μπροστά σε ευχάριστες εκπλήξεις που έμπνευση αποπνέουν! Γιατί δεν τελειώνει ποτέ το καινούριο, το φρέσκο, το απρόοπτο, το όμορφο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή