Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Η θλίψη

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
Μα εσύ κοιμάσαι.
Κυλά αργά αργά στις φλέβες
Χρωματίζει το βλέμμα γκρίζο
Χαράζει μια ακόμα ρυτίδα
Στη γωνιά του ματιού
Κι άλλη μια ρινίδα αθωότητας
Αφανίζεται.
Εσύ υποκρίνεσαι
Πως δεν ακούς τη σιωπή
Κι ενοχοποιείς βραχνές φωνές
Μελαγχολικούς ποιητές
Και πληγές γιατρεμένες από καιρό.
Σαν ξυπνήσεις
Στο πάτωμα
Χνάρια
Ενός αλλόκοτου χορού
Και ίχνη σκόνης
Από ένα φάντασμα που έγινε άνθρωπος
Κι ύστερα πάλι
Εξαΰλώθηκε.

(Το κορίτσι είναι του Egon Schiele)

14 σχόλια:

  1. Υπάρχουν αρυτίδωτες σιωπές; Aλλάζει πρόσωπα η θλίψη..για όσους δεν φορούν προσωπεία..

    Η Θλίψη είναι έμπνευση..κι αφήνει χνάρια ανθρωπιάς
    στα έρημα τοπία της αλήθειας.

    Καλημέρα Νάσια.Μού έλειψες.Καιρο είχα να διαβάσω
    κατι τόσο δυνατό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η θλίψη έρχεται μαζί με το τέλος των ψευδαισθήσεων, των αυταπατών... Κι είναι η πρώτη συνειδητοποίηση μετά την απώλειά τους. Κι η αρχή για το παρακάτω, το χωρίς... Κι ίσως έτσι κρύβει μια ελπίδα. Ίσως και όχι.

    Να 'σαι καλά, Αερικό μου. Και για μένα οι λέξεις σου είναι ακριβές πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ όμορφο και συνάμα πολύ αληθινό…η θλίψη εμπνέει, μαζί με τα φθινόπωρα της…
    Κι έρχεται όντως όταν τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις ή όταν συνειδητοποιήσουμε με πιο καθάριο βλέμμα τις καταστάσεις…
    Κι αλλάζει πρόσωπα η κα Θλίψη, είναι λογιών-λογιών…και εντάσεων. Με εντυπωσιάζει το πόσο μεγάλη μοιάζει όταν την βιώνεις και πόσο μικρή καθώς ο καιρός περνάει και τα βλέπεις όλα από μακριά,
    Είναι και δείγμα ανθρωπιάς, δεν είναι;
    Βροχερά φιλιά από Βρυξέλλες,
    κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι δείγμα ανθρώπων που ακόμη σκέπτονται και δεν έχουν πάθει ανοσία στα αισθήματα και στο βάρος τους.

    Ανταποδίδω τα φιλιά απ' τη ζεστή Κύπρο, όπου το φθινόπωρο ακόμη αναμένεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεμάτοι ένταση οι στίχοι σου. Τα χνάρια χάνονται στη θλίψη για να ξαναγεννηθούν στο μονοπάτι μιας άλλης άνοιξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...κι αυτή η πορεία είναι η ζωή.
    Σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νιωθω οτι ολη η διαδικασια αυτη της θλιψης ειναι και αυτη μια φυσικη προετοιμασια -ας πουμε που μας χαρισε μια θεια δυναμη- για να μας δωσει τη δυναμη να αντεξουμε το μετα, το χωρις...
    Ειναι απιστευτες οι θεραπευτικες της ικανοτητες νιωθω, σπουδαια η δυνατοτητα να μπορεις να νιωσεις θλιψη για την απώλεια και για τον πονο των αλλων και πολλες φορες ειναι και η μονη αφορμη και κινητρο για αυτοκριτικη, περισυλλογη και αλλαγη πιθανων λαθος αντιληψεων μας και αντιμετωπισης της ζωης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι όλα αυτά που περιγράφεις, φίλε - δημιουργική και θεραπευτική. Με την προϋπόθεση ότι δεν της αφήνεσαι ολοκληρωτικά. Ότι δεν την αφήνεις να κρατήσει για πάντα, όπως πίστευε ο Van Gogh. Κι ότι μες στο μαύρο της, μπορείς να ξεχωρίζεις μια αχτίδα. Κι αυτήν να ακολουθείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σ' ευχαριστώ.

    Κι αντιγράφω από σένα:
    "Στρέφεις το βλέμμα ψηλά
    κοιτάς τον ουρανό
    έτσι και για πάντα
    καλώς ή κακώς."

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αρρηκτα συνδεδεμένη η θλίψη με την ανθρώπινη ιστορία.Δεν έμαθα ποτέ εάν θεραπεύει,δημιουργεί οχηρά,ή απλά σπαταλά τα πολλαπλά της πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές και τις ψυχές που απευθύνεται.Ισως να μην θυμάμαι καν τι χρώμα μπορεί να έχει..Σκέφτομαι μόνο αυτούς που δεν σηκώθηκαν ποτέ από το "πέφτω" της μεγάλης θλίψης.Αυτούς που ακόμα και σήμερα αρνούνται να δεχτούν σαν κοσμικό γεγονός,πως άνθρωπος και θλίψη θα ζούνε τόσο κοντά πια.

    ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΕΣΒΗΣΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη, φίλε Jo, γι αυτό είναι φορές που μας διαφεύγει κι όταν ακόμη είν' εκεί, κι άλλες που το βάρος της το νιώθουμε ακόμη πιο δυσβάστακτο απ' όσο στην πραγματικότητα είναι... Έχεις δίκαιο πάντως πως, άνθρωπος και θλίψη ζούνε πια τόσο κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ξαναδιαβάζω τα άρθρα σου και αυτό είναι το πιο ωραίο που έχεις γράψει ποτέ. είναι σπουδαία αυτα που νιώθεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή