Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Παράκαιρα


Balloon girl, Banksy

Παράκαιρα πρωτοβρόχια ξημερώνοντας του Άη Νικόλα. Δυο χρόνια πριν στην Κολωνία, υπαίθριες χριστουγεννιάτικες αγορές, φαναράκια στα δέντρα, ζεστό κρασί και τοσοδούλια στολίδια με αγγελάκια που έπαιζαν βιολιά και φλάουτα. Κόσμος πολύς να συνωστίζεται, να μη δυσανασχετεί, να αγγίζεται, να ανταλλάζει λόγια, να γελά. Γιορτινή ατμόσφαιρα από απλά υλικά, χωρίς φτιασίδια και μαλάματα. Αίσθημα ευφορίας να πλανιέται στον αέρα και λίγο πιο μέσα κάποιες δειλές νιφάδες αθωότητας να αναπνέουν: ο κόσμος μπορεί να είναι κι αλλιώς.

Το ίδιο βράδυ σκοτώσανε τον Αλέξη. Επιστροφή σε μια αμετανόητη πραγματικότητα που δεν έχει το νου της στο παιδί, που δολοφονεί την ελπίδα. Ή που στην καλύτερη περίπτωση την κοστολογεί, την κόβει σε πατρόν, τη μοιράζει με δόσεις και απαιτεί προκαταβολικά το αντίτιμο. Κουτσουρεμένο μέλλον που το μάθανε να φοβάται και να φυλάγεται. Τα όνειρα τρυπώνουν μόνο σαν λωποδύτες και καταδιώκονται. Στην εξορία τα πιο όμορφα, τα πιο άδολα συναισθήματα. Στη φωτιά οι ευαισθησίες και τα υγρά βλέμματα. Μόνο ό,τι κόβει επιβιώνει κι ό,τι αντέχει να κοιτά.

«Όμως εγώ δεν ήθελα, ούτε τσακάλι ουτ’ αρνί
ούτε τσακάλι ούτε σκυλί δεν ήθελα να γίνω
ήθελα μόνο ένα δέντρο να είχα γεννηθεί»,
τραγουδάνε οι Κατσιμίχες της εφηβείας μου.

Έρχονται και πάλι Χριστούγεννα και μοιάζει φορτική τούτη η ανούσια επανάληψή τους. Το φωτεινό αστέρι δεν οδηγεί πουθενά κι ο Ηρώδης όλο και σιμώνει το βρέφος. Μόνο το γερμένο έξω από το φωτεινό παράθυρο κοριτσάκι με τα σβησμένα σπίρτα ζωντανεύει ξανά και ξανά κάθε χρόνο. Κι ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων που δεν έχει τέλος.

Παράκαιρη απαισιοδοξία σχεδόν χριστουγεννιάτικα. Ζητείται ελπίς, λοιπόν! Τα υπόλοιπα δώρα περιττεύουν.

11 σχόλια:

  1. Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε τα ίδια συναισθήματα αυτές τις γιορτινές μέρες . Πολλές φορές αναπολώ τα παλιά Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων ... , άραγε έχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ στο πέρασμα του χρόνου ? η ήταν απλά η παιδική μας φαντασία και η ψευδαίσθηση που τα έκαναν όλα να φαντάζουν τόσο μαγικά αυτές τις μέρες ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δύσκολο να συντονιστούν ο καιρός, η γιορτή και η ελπίδα...Όμως, πάντα υπέροχο, αν οι συγκυρίες το επιτρέψουν, έστω και σε μικρές στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχεις δίκιο, Λεμέσια. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι η ίδια η ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ας κεράσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο, αυτό το απόσταγμα στιγμών που σταγόνα, σταγόνα γεμίζει το ποτήρι της ζωής μας Νάσια. Μόνο αυτό μπορούμε να πάρουμε, μόνο αυτό μπορούμε να δώσουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εχα την εντύπωση ότι με την Μυρτώ είχε έρθει και η Ελπίδα!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όμορφο αυτό που γράφεις, ΔemΩΝ. Κι αληθινό.

    Η γέννηση ενός παιδιού είναι πάντα ένα θαύμα! Μόνο που ο κόσμος αρχίζει να γίνεται πιο τρομακτικός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα συμφωνησω μαζι σου φιλη Νασια.Τιποτα δεν θυμιζει τα χριστουγεννα των παιδικων μας χρονων...τα ψευτικα λαμπακια και τα ψευτικα χαμογελα μας ακολουθουν παντου...που ειναι η αθωοτητα εκεινης της εποχης?μηπως την σκεπασε το υλιστικο πνευμα της εποχης?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορεί και να 'ναι μέσα μας η αθωότητα εκείνης της εποχής... Λίγο μόνο αν ψάχναμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όπως σαν σύνολο καταρρέουμε σε μονάδες καριέρας, άνισων αμοιβών, εφήμερων ή ψέυτικων σχέσεων συναδελφικών, ερωτικών, φιλικών και χάνεται η αρμονία και η δημιουργική δυναμική διαλύεται σε χάος, έτσι και οι μυρωδιές των χριστουγέννων, τα τραγούδια, τα χαμόγελα και οι προσμονές αποσυνδέονται.. χάθηκε η αρμονία της ομόροης φάσης, έφυγε το Πνεύμα των Χριστουγέννων.

    Κρίμα, και πιο κρίμα γιατι το Πνεύμα χάθηκε από εμάς, τους γονείς μας και τα παιδιά που βλέπω σπάνια στις αυλές.. Δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά εποχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έφυγε το Πνεύμα των Χριστούγεννων. Τα είπες όλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή