Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

7 σχόλια:

  1. To να πει κάποιος στο παιδί του ότι είναι Έλληνας, είναι ρατσισμός και φασισμός;

    Δυστυχώς ή ευτυχώς κι εγώ θα πω ευτυχώς, στα παιδιά μας δίνουμε κάποια ταυτότητα. Άλλοι τα βαφτίζουν χριστιανούς, άλλοι μουσουλμάνους, άλλοι δεν τα βαφτίζουν, άλλοι τους μεταδίδουν τον ελληνικό πολιτισμό, άλλοι τον τουρκικό, άλλοι το γαλλικό, άλλοι τον πολιτισμό των "Καλών Καθουμένων". Ο καθένας δίνει κάποιες αξίες στα παιδιά του, αλλίμονο να τα είχε πετάμενα εκεί και μόνο να τα τάιζε ή να τα πότιζε.

    Το να πω στο παιδί μου "είσαι Έλληνας" δεν είναι φασισμός. Το να πω όμως αυτόν που θέλει τα παιδιά του να είναι Έλληνες φασίστα, ε αυτό ακριβώς είναι φασισμός.

    Το ειρωνικό βεβαίως είναι ότι οι διζωνιστές μας θέλουν "Έλληνες" για σκοπούς διαμελισμού, αλλά κατά τα άλλα θέλουν να δεχθούμε το διζωνικό διαχωρισμό! Και σε ρωτώ: εσύ που είσαι υπέρ του να αρνηθούμε την ελληνικότητά μας, για τη ΔΔΟ ποια γνώμη έχεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το να έχει κάποιος ταυτότητα, ρίζες, θρησκεία δεν είναι φασισμός, Περσέα. Φασισμός είναι να θεωρεί τη δική του ταυτότητα ανώτερη των υπολοίπων και να θέλει, με διάφορες προφάσεις και αφορμές, να την επιβάλει. Φασισμός είναι, επίσης, να μη δέχεται ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν και δικαιούνται να έχουν μια καλύτερη μοίρα. Φασισμός είναι, τέλος, η βία.

    Η ανάρτησή μου δεν αφορούσε στο κυπριακό κι ούτε έχω διάθεση να μπω σε αυτού του είδους τη συζήτηση. Η ανάρτηση έχει να κάνει με την επίθεση Ελληνοκύπριων μαθητών εναντίον Αράβων συμμαθητών τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω μαζι σου Νάσια. 'Οταν τέτοια συναισθήματα βίας και μίσους εμφανίζονται σε παιδιά, τότε μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την σοβαρότητα του προβλήματος.
    Καταλήγουμε να γινόμαστε ενήλικες που δίνουν περισσότερη έμφαση στις λέξεις, στις ταπέλλες και κατηγορίες που δημιουργήσαν άλλοι για να μας ξεχωρίζουν, παρά στην ουσία, Περσέα.
    Εδώ καίγεται το δάσος, και ασχολούμαστε με το δέντρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμένα δεν είναι η βία των "παιδιών" που με ενοχλεί (αντιθέτως με εκφράζει) αλλά η λανθασμένη και άκρως καταδικαστέα διοχέτευσή της. Για να είμαι πιο ξεκάθαρος, θα πω πως για μένα η βία των λεγόμενων "Δεκεμβριανών" στην Ελλάδα π.χ. που εκδηλώθηκε από "παιδιά" σαν αυτά της Λάρνακας, στα δικά μου μάτια φάνταζε και υγιής και επιθυμητή (γιατί αν δεν αντιδράσει βίαια η νεολαία απέναντι στη βία του συστήματος ποιος θα αντιδράσει οι "συνταξιούχοι των οδοφραγμάτων"; ). Γιατί; Γιατί είχε ως στόχο την αντίδραση ενάντια σε ένα σιχαμερό σύστημα/κράτος. Ενάντια στην αδικία και τη βία του συστήματος. Σε αντίθεση με την βία της Λάρνακας που είχε ως στόχο (άκρως απάνθρωπο και απεχθή στόχο) τα πιο ακραία θύματα του συστήματος.

    Η βία των ¨παιδιών¨ της Λάρνακας δεν είναι τίποτα λιγότερο από το μακρύ χέρι του συστήματος που έχει γραπώσει και στίβει το μυαλό αυτών των παιδιών προετοιμάζοντας τους Φράνγκενστάιν του αύριο...

    Αυτά παιδιά ειλικρινά τα λυπάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ σωστά το ανάλυσες ΔemΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ εύστοχως ο θανάσης όπως πάντα. Τα παιδιά αποτελούν προέκταση δική μας και όσο υπάρχει βία, φασισμός κ.α. στη δική μας κοινωνία θα υπάρχει και στη δική τους. Δυστυχώς... Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα ο φανατισμός των νέων από τους μεγάλους, τα κόμματα κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τον τελευταίο καιρό η ατμόσφαιρα μύριζε έντονα έχθρα. Έχθρα που ξεπηδούσε ολοένα κι ευκολότερα, χωρίς δισταγμούς και προκαλύψεις, σαν δηλητήριο, από τα λόγια και τα βλέμματα τόσο των εχόντων εξουσία, όσο και των καθημερινών. Βλέπετε οι μεν αντιγράφουν τους δε και αντίστροφα... Κι έτσι, σαν μεταδοτική ασθένεια, η έχθρα - εναντίον ως συνήθως του πιο αδύναμου κρίκου - πλήθαινε και φούντωνε και ήταν αναμενόμενο πως θα ξεσπούσε σαν "λυσσασμένο σκυλί", που γράφει κι ο Εγγονόπουλος. Το χειρότερο είναι που "ήσαν παιδιά αυτά που το έκαναν", για να αντιγράψω την Κουντερική Τερέζα, με τη φράση αυτή να είναι "η έκφραση μιας ξαφνικής αηδίας για το ανθρώπινο γένος".

    Έτσι ένιωσα κι εγώ με το περιστάτικο της Λάρνακας. Μια ξαφνική αηδία για την κοινωνία που, όπως το λέτε Νατάσα και Σκουλούκουι, κάνει τα παιδιά καθ' εικόνα και ομοίωσή της. Και που τα κάνει να μπορούν το μίσος.

    Δεν ξέρω Δαίμων τι να σου πω - είναι φορές που το δίκαιο της οργής είναι μια τόσο ρευστή και υποκειμενική έννοια που με τρομάζει. Και νομίζω πως θα νιωθα την ίδια απέχθεια αν τα παιδιά του Δεκέμβρη χτυπούσαν για να σκοτώσουν τους εκφραστές αυτού του σιχαμερού - όπως λες και συμφωνούμε - συστήματος. Δεν είναι μόνο ο στόχος, πιστεύω, αλλά και το μέσο. Και τη βία, σε τόσο ακραίο βαθμό και ιδίως από παιδιά, μου είναι δύσκολο να την αποδεχτώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή