Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Μικρό αφιέρωμα για τα δεκαπέντε χρόνια από τον Αύγουστο του δύσκολου θανάτου του...

  
ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
 
Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου


Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σαν βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη


ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΑΔΕΙΑ

Μια πολυκατοικία άδεια κι ασυνάρτητη
επιστρατεύει το λυγμό μου κάθε βράδυ

Βραδυπορεί με το στρατιώτη που ξεπάγιασε
τον άρρωστο πλασιέ που επιστρέφει σπίτι

Ανέραστη σαν τους μικρούς βοσκούς
τα ροζιασμένα όνερα των ορεινών χωριών
με περιμένει


ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας

Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγκατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος ο κόσμος του – πουλόβερ, βιβλία, γράμματα… Επρεπε να ‘ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θελήσαμε τάχα

Αχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα. Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου, τόση ερημια

Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα


ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ

Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα. Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών

Θα ‘ναι μια νάρκωση ή ο θάνατος, δεν ξέρω να πω. Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια γιατί το θέλησα ή πού αστόχησα. Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μου μέχρι τη θάλασσα, ως τους υφάλους έξω απ’ τον παλιό σταθμό. Άμμος και ξερολίθια

Σφυρίγματα των τρένων κι ο κάμπος ολόγυρα και δε θα μπορέσω να καταλάβω γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός

Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Μια νύχτα θ’ αγαπηθούμε για πάντα. Καθώς θάλασσα και ουρανός

2 σχόλια:

  1. Μα μην ξεχνάς και τα Ερείπια της Παλμύρας:

    "Μα όταν
    μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
    ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
    κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
    το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
    για όσα περιμένω και δεν πήρα"

    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
    να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο
    δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
    που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή