χνάρια: Λίγο πριν το παράλογο

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Λίγο πριν το παράλογο

Shaun Egan, Fields of lavender (National Geographic)

Ξεφυλλίζω παλιά όνειρα

- μικρές εκρήξεις

λίγο μετά το χρόνο

λίγο πριν το παράλογο.

Αχνό φως

αθωότητας

που δεν ξέρεις

αν υπήρξε στ' αλήθεια.

Κι όμως φτάνει

μια νύχτα καλοκαιριού

έτσι καθώς κοιτάς το φεγγάρι

να του απλώσεις τα χέρια.

Σαν να μην έμαθες πως δεν πετούν οι άνθρωποι.

Σαν να πετούν οι άνθρωποι.

Υφαίνει φτερά η αγάπη
στα καρφώνει στους ώμους
πια πέταξες πάνω απ' τον ουρανό
και είδες.

Τον κόσμο θα σώσει
ό,τι αφήνει στο πέρασμά της

η ομορφιά.

16 σχόλια:

Eυαγγελία27 Ιουνίου 2012 στις 6:54 μ.μ.
Καλημερα,

Η εικονα ειναι οντως πανεμορφη. Αν υπηρχε εστω και λιγη τετοια ομορφια μεσα μας, σιγουρα ο κοσμος θα σωνοταν.

Σου στελνω δροσερο φιλι απ' την απεναντι οχθη του ωκεανου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Νimertis27 Ιουνίου 2012 στις 10:34 μ.μ.
λίγο μετά το χρόνο
λίγο πριν το παράλογο.

αυτή η μη ένταξη του παραλόγου στη χρονικότητα είναι, πιστεύω, το κλειδί Νάσια... η δική μου 'ανάγνωση' το λέει τουλάχιστον... διότι νιώθω ότι δεν είναι θέμα επιλογής αλλά θέμα 'ασυμβατότητας', διαλεκτικής αναπηρίας... ένχρονο με το υπερ-χρονο πως να συνομιλήσουν; μέσα από την τέχνη θα πει κάποιος... πάντα με ελλειμματικό τρόπο όμως...
η δε τελευταία στροφή που ας το πούμε έτσι 'διορθώνει' την γνωστή ρήση του Φ.Ντοστ. με εκφράζει...
η ομορφιά από μόνη της είναι ένα μέγεθος συνθλιπτικό, σχεδόν τρομακτικό... τα ίχνη της όμως... τα χνάρια της... σημαντική τελικά η διαφοροποίηση...
να'σαι καλά!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος28 Ιουνίου 2012 στις 9:42 π.μ.
Εγώ πάλι σκέφτομαι πως αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να σώσει τον κόσμο δεν είναι παρά η αγωνία του να σώσει τον κόσμο του, δηλαδή το τομάρι του. Διότι αυτός που κινδυνεύει δεν είναι ο "κόσμος" αλλά ο άνθρωπος. Αυτό το ον που παράλογα πιστεύει πως "δεν υπάρχει ζωή μετά τον άνθρωπο"... Υπό αυτό το πρίσμα, συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή σου, πως αν υπάρχει κάπου ελπίδα (για τον άνθρωπο) αυτή βρίσκεται στο αποτύπωμα της ομορφιάς στη συνείδησή μας - όπως συμβαίνει τώρα καθώς διαβάζουμε το ποίημά σου.

ΔemΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Albatross29 Ιουνίου 2012 στις 3:36 μ.μ.
Η ελπίδα ότι ο κόσμος θα σωθεί πηγάζει από την ανάμνηση μιας περασμένης αθωότητας.
Πανέμορφο! Σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
eApenanti1 Ιουλίου 2012 στις 6:17 μ.μ.
τάπε όλα η Αοράτη (ο τόνος στο α).

Καλό σας απόγευμα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος3 Ιουλίου 2012 στις 9:15 μ.μ.
κάτι παραπάνω από ονειρεμένο, οι λέξεις διαλεγμένες και συνταιριασμένες μαγικά και η φωτογραφία!!και να σκεφτείς πως το επόμενο θέμα που έχω επιλέξει να ζωγραφίσω είναι ένα χωράφι με λεβάντα!!! Να είσαι καλά και πάντα να εμπνέεσαι από την αστείρευτη ομορφιά της φύσης και της αγάπης

φιλιά και καλή φεγγαράδα (πανσέληνος απόψε, η μεγαλύτερη του χρόνου!)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος4 Ιουλίου 2012 στις 8:35 π.μ.
Αναρωτιέμαι: Mα η ομορφιά, δεν είναι σύμφυτη με την αθωότητα; Δεν τη προυποθέτει ως υπαρξιακή εμπειρία ; Και η ομορφιά δεν μυθολογείται, τελικά, σ ένα λειβάδι με λεβάντες, δίπλα σε χαλάσματα ανακτόρων και ρημοκκλησιών; Που φέρουν εν σπέρματι την αιτούμενη ομορφιά του κόσμου.
Σαν σκιές και σύμβολα που Σώζουν. Μα και νοούμενα φαντάσματα που δοκιμάζουν το είναι και το έχει σου. Που συμβολοποιούν και θεμελιώνουν μέσα στα συμβατικά και τραγικά εφήμερα, όχι μόνο την ομορφιά και την αθωότητα αλλά το έρμα τους. Προκαλώντας τον καθένα να διεκδικήσει την ιερότητα και την αγιότητα του βυθομετρώντας ως τα άπατα βάθη της ενοχής και της αμαρτίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις