fainetai mou llion amerikania. aporia: o kakos poios eni? giati kwlwnoun na ton ipodeiksoun? enikserw re... exw endoiasmous k en empistefkomai tis protheseis organwmenwn forewn pou exoun kati na kerdisoun/xasoun. adikeis me?
Μιαν αμερικανιά έχει την, τωρά που το λαλείς... Και σίγουρα ούτε στην καρδιά της εργατικής τάξης μιλά, ούτε υποδεικνύει τον υπαίτιο.
Όμως, νομίζω πως εν γι αυτό που μου άρεσε. Γιατί πιάννει διάφορα θέματα και διάφορες μορφές καταπίεσης που αγγίζουν τους πιο πολλούς που εμάς: το μετανάστη που δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας, τις ουρές των ανέργων, το μέσο νέο που έκανε όνειρα κι έμεινε στην ψάθα, αυτούς που δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους σεξουαλικά και άλλως πώς,όσους τέλος πάντων νιώθουμε να ασφυκτιούμε και δεν ξέρουμε πώς να πάρουμε ανάσα για παρακάτω...
Τώρα, για τους οργανωμένους φορείς, ούτε εγώ τους εμπιστεύομαι. Καθόλου! Αλλά την ίδια στιγμή που το γράφω τούτο, στεναχωρκούμαι. Εκαταντήσαμε τελικά ο καθένας μόνος του, δύσπιστος, καχύποπτος, διστακτικός... Ένεν τούτο τελικά που θέλουν; Πώς να μιλήσουμε μετά για αλληλεγγύη; Πώς για αλλαγή;
Μεγάλην κουβέντα επιάσαμε. Βαρκελώνη ή Λευκωσία η συνέχεια; :)
fainetai mou llion amerikania.
ΑπάντησηΔιαγραφήaporia: o kakos poios eni?
giati kwlwnoun na ton ipodeiksoun?
enikserw re... exw endoiasmous k en empistefkomai tis protheseis organwmenwn forewn pou exoun kati na kerdisoun/xasoun.
adikeis me?
parathetw sxolio tou arfou mou: "Μιλά στην καρδιάν της εργατικής τάξης α;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιαν αμερικανιά έχει την, τωρά που το λαλείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σίγουρα ούτε στην καρδιά της εργατικής τάξης μιλά, ούτε υποδεικνύει τον υπαίτιο.
Όμως, νομίζω πως εν γι αυτό που μου άρεσε. Γιατί πιάννει διάφορα θέματα και διάφορες μορφές καταπίεσης που αγγίζουν τους πιο πολλούς που εμάς: το μετανάστη που δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας, τις ουρές των ανέργων, το μέσο νέο που έκανε όνειρα κι έμεινε στην ψάθα, αυτούς που δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους σεξουαλικά και άλλως πώς,όσους τέλος πάντων νιώθουμε να ασφυκτιούμε και δεν ξέρουμε πώς να πάρουμε ανάσα για παρακάτω...
Τώρα, για τους οργανωμένους φορείς, ούτε εγώ τους εμπιστεύομαι. Καθόλου! Αλλά την ίδια στιγμή που το γράφω τούτο, στεναχωρκούμαι. Εκαταντήσαμε τελικά ο καθένας μόνος του, δύσπιστος, καχύποπτος, διστακτικός... Ένεν τούτο τελικά που θέλουν; Πώς να μιλήσουμε μετά για αλληλεγγύη; Πώς για αλλαγή;
Μεγάλην κουβέντα επιάσαμε. Βαρκελώνη ή Λευκωσία η συνέχεια; :)