Προσευχή



Damien Hirst,
Study after Delacroix (the Orphan Girl in the Cemetery)

Κύριε, πού είσαι; Απέστρεψες το πρόσωπό σου ή μήπως έχει σκοτεινιάσει; Κι ας μην έχω να σου προσφέρω παρά μόνο μια καρδιά που αμάρτησε, ότι ηγάπησε πολύ, μη με εγκαταλείπεις.

Γιατί είναι φορές που νιώθω αβάστακτη την πλάση σου, Κύριε. Δεν στο λέω από αλαζονεία, μα σαν κάποιος που δεν είναι ούτε θεριό, ούτε ήρωας, ούτε άγιος. Ούτε καν αθώος ή ανυπεράσπιστος. Νικημένος απλώς, με ένα σωρό συνθηκολογήσεις στα τεφτέρια του. Έχοντας συμβιβαστεί και με την απώλεια και με την ανοησία και με την ασχήμια και με το θάνατο. Και με την απουσία δικαιοσύνης, ακόμα και στο θάνατο. Και με την προ και μετά θάνατον ανυπαρξία. Μόνο με το θάνατο των παιδιών δεν συμβιβάστηκα, Κύριε. Με το μέγιστο των παραλόγων στη ζωή που, αλήθεια γιατί, εποίησες;

Είναι στιγμές, ομολογώ, που διακρίνω τη σοφία σου σε κάτι ξεχασμένες ή παρατημένες ρανίδες ομορφιάς. Σαν όταν ανακαλύπτω στη μέση του χειμώνα κάτι τοσοδούλια αγριόχορτα ανθισμένα. Πού βρήκαν το κουράγιο, σκέφτομαι, αθέατα κι ανυστερόβουλα να εκπληρώνουν την ευτυχία του κόσμου ή έστω να μην επιβαρύνουν τη δυστυχία του; Με ταπείνωση κι ευγνωμοσύνη θα τα δεχόμουν για δάσκαλο μου, Κύριε, μα και πάλι δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τον πόνο των παιδιών πώς επιτρέπεις.

Για τούτο το ελάχιστο, λοιπόν, σε παρακαλώ και σε ικετεύω και δέομαι σου: Για μια μέρα χωρίς τα δάκρυα των παιδιών, χωρίς τα δάκρυα των μανάδων τους. Μια μέρα χωρίς το απάνθρωπο. Μήπως έτσι γίνουν υποφερτές οι υπόλοιπες ημέρες. Και μπορέσουμε να πεθάνουμε, αν όχι ανώδυνα κι ειρηνικά, τουλάχιστον χωρίς να μισούμε.

Συγχώρεσε με, Κύριε, μα εμένα δεν μπορούν πια να με σώσουν ούτε τα ανθρώπινα ούτε τα θεία. Ούτε η πίστη μου, ούτε η αλήθεια σου, ούτε η ανάσταση, ούτε ο έρωτας, οι ανοιχτοί δρόμοι, οι καινούριες λέξεις στα βιβλία. Κρατιέμαι μόνο απ' αυτά που βρίσκονται στο μεταίχμιο: το παιδί μου, τα παιδιά μας και κάτι αγριολούλουδα που ανθίζουν για μια στιγμή κι έπειτα μαραίνονται. Μην τα ξεχνάς, Κύριε, στην εδώ βασιλεία σου.