Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Προσευχή


Damien Hirst,
Study after Delacroix (the Orphan Girl in the Cemetery)
Κύριε, πού είσαι; Απέστρεψες το πρόσωπό σου ή μήπως έχει σκοτεινιάσει; Κι ας μην έχω να σου προσφέρω παρά μόνο μια καρδιά που αμάρτησε, ότι ηγάπησε πολύ, μη με εγκαταλείπεις.

Γιατί είναι φορές που νιώθω αβάστακτη την πλάση σου, Κύριε. Δεν στο λέω από αλαζονεία, μα σαν κάποιος που δεν είναι ούτε θεριό, ούτε ήρωας, ούτε άγιος. Ούτε καν αθώος ή ανυπεράσπιστος. Νικημένος απλώς, με ένα σωρό συνθηκολογήσεις στα τεφτέρια του. Έχοντας συμβιβαστεί και με την απώλεια και με την ανοησία και με την ασχήμια και με το θάνατο. Και με την απουσία δικαιοσύνης, ακόμα και στο θάνατο. Και με την προ και μετά θάνατον ανυπαρξία. Μόνο με το θάνατο των παιδιών δεν συμβιβάστηκα, Κύριε. Με το μέγιστο των παραλόγων στη ζωή που, αλήθεια γιατί, εποίησες;

Είναι στιγμές, ομολογώ, που διακρίνω τη σοφία σου σε κάτι ξεχασμένες ή παρατημένες ρανίδες ομορφιάς. Σαν όταν ανακαλύπτω στη μέση του χειμώνα κάτι τοσοδούλια αγριόχορτα ανθισμένα. Πού βρήκαν το κουράγιο, σκέφτομαι, αθέατα κι ανυστερόβουλα να εκπληρώνουν την ευτυχία του κόσμου ή έστω να μην επιβαρύνουν τη δυστυχία του; Με ταπείνωση κι ευγνωμοσύνη θα τα δεχόμουν για δάσκαλο μου, Κύριε, μα και πάλι δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τον πόνο των παιδιών πώς επιτρέπεις.

Για τούτο το ελάχιστο, λοιπόν, σε παρακαλώ και σε ικετεύω και δέομαι σου: Για μια μέρα χωρίς τα δάκρυα των παιδιών, χωρίς τα δάκρυα των μανάδων τους. Μια μέρα χωρίς το απάνθρωπο. Μήπως έτσι γίνουν υποφερτές οι υπόλοιπες ημέρες. Και μπορέσουμε να πεθάνουμε, αν όχι ανώδυνα κι ειρηνικά, τουλάχιστον χωρίς να μισούμε.

Συγχώρεσε με, Κύριε, μα εμένα δεν μπορούν πια να με σώσουν ούτε τα ανθρώπινα ούτε τα θεία. Ούτε η πίστη μου, ούτε η αλήθεια σου, ούτε η ανάσταση, ούτε ο έρωτας, οι ανοιχτοί δρόμοι, οι καινούριες λέξεις στα βιβλία. Κρατιέμαι μόνο απ' αυτά που βρίσκονται στο μεταίχμιο: το παιδί μου, τα παιδιά μας και κάτι αγριολούλουδα που ανθίζουν για μια στιγμή κι έπειτα μαραίνονται. Μην τα ξεχνάς, Κύριε, στην εδώ βασιλεία σου.

6 σχόλια:

  1. Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει.
    ~ Νίκος Καζαντζάκης

    Αυτό μου θύμισες, παρόλο που έχω πίστη βλέποντας κι εγώ τα αγριόχορτα να ανθίζουν το χειμώνα.

    Με κατατρώει η κάθε σου πρόταση. Νιώθω όπως εσύ.
    Απάντηση δεν έχω. Η αδικία κυριαρχεί παντού.

    Καλή σου μέρα φίλη μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Όχι, πάτερ μου, είπε. Εγώ έχω διαφορετική ιδέα για την αγάπη. Και θ' αρνούμαι μέχρι θανάτου ν' αγαπώ ετούτη την πλάση όπου τυραννιούνται τα παιδιά."
      - ο Ριέ, στην Πανούκλα του Καμύ.

      Καλό ξημέρωμα, dreamer.

      Διαγραφή
  2. δεν έχω απάντηση!
    αδικία παντού!και οι υπέρμαχοι του δικαίου που χάνονται..και οι σωτήρες;;
    φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλες κουβέντες, φίλη μου, "οι υπέρμαχοι του δικαίου" κι "οι σωτήρες". Και για να σου πως την αλήθεια, με τρομάζουν κιόλας.

      "Άνθρωπον ζητώ", θα έλεγε κι ο Διογένης.

      "Άνθρωπο χωρίς καμιά ιδιαίτερη ιδεολογία, όχι αισθαντικότητα, όχι απογοητευμένο, άνθρωπο απλώς", κι ο Αναγνωστάκης.

      Σ' ευχαριστώ που πέρασες και για το σχόλιό σου.

      Διαγραφή
  3. Αυτά τα γιατί είναι που με βασανίζουν και με κάνουν να υιοθετω την ρήση του Καζαντζακι "όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν , Θεός δεν υπάρχει. Τόσες εκατοντάδες χρόνια , τόσος επαναλαμβανόμενος πόνος με κάνει να φωνάζω κύριε αν υπάρχεις που είσαι;
    Μου φενεται πως μόνο η φύση έχει θεό για να φυτρώνουν στην έρημο λουλούδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως τα λες, φίλε Κώστα. Όπου αντέχουν να ανθίζουν λουλούδια, εκεί ο θεός.

      Καλή σου μέρα.

      Διαγραφή