"Πιστέψτε με: η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα"
(ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ, Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
(ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ, Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
Τίποτε δεν ήρθε όπως το φαντάστηκες αυτό το καλοκαίρι, τίποτε όπως το σχεδίασες. Το ‘ξερες, βέβαια, απ’ την ίδια τη στιγμή που ξεδίπλωνες όνειρα και κατάστρωνες διαδρομές, που εξηγούσες τα φαινόμενα και προέβλεπες τα μελλούμενα, που εμπιστευόσουν τον καιρό και τους ανθρώπους, πως η ζωή σνομπάρει τις ερμηνείες και τα σχήματα και πως συνήθως τους ξεφεύγει. Το ‘ξερες, αλλά γι άλλη μια φορά πίστεψες πως τούτη τη φορά βρήκες το μυστικό κλειδί των νοημάτων και πως είχες στο χέρι το μίτο που θα σε ‘βγαζε σώα στην άλλη άκρη του λαβυρίνθου. Κι άφησες να ξεχάσεις πως δεν είναι έτσι που γίνεται και πως έτσι κι αλλιώς έτσι δεν έχει πλάκα.
Δεν λέω πως δεν απογοητεύθηκες απ’ τη ματαίωση των ταξιδιών, πως δεν τρόμαξες απ’ την άλλη όψη που γνώρισες του εαυτού σου και ανθρώπων, πως δεν ξαφνιάστηκες από βράδια σουρεαλιστικά κι απρόσμενα. Και απογοητεύθηκες και τρόμαξες και ξαφνιάστηκες. Κι έκατσες πάλι και γύρεψες απαντήσεις σε κάτι επιπόλαια «γιατί», λες κι η ζωή χρωστά να σου δώσει λογαριασμό και πως κι αν σου δώσει θα πατσίσετε. Ευτυχώς, στο τέλος θυμήθηκες πως απλή φιλοξενούμενή της είσαι ανάμεσα σε τόσους άλλους και πως αυτή είναι που κάνει κουμάντο. Και πως δεν μπορείς να την κερδίσεις, μπορείς μόνο να την εμπιστεύεσαι. Να της κλείνεις το μάτι. Κι αυτή ξέρει. «Πάμε ξανά», θα σου πει. Και θα πας!
Οι κακές εκτιμήσεις κι ο κακός καιρός, λοιπόν, σ’ έφεραν στη Βεργίνα. Εκεί, εκτός απ’ τους επιβλητικούς τάφους των νεκρών και τα πλούσια και περίτεχνα νεκρικά δώρα των ζωντανών που θαύμασες, έμαθες πως ο Φίλιππος ο Β΄, προτού μπει στο θέατρο των Αιγών και δολοφονηθεί από τον Παυσανία, ζήτησε και στήθηκαν στο χώρο 13 μνημεία που απεικόνιζαν τις μορφές των 12 θεών του Ολύμπου και τη δική του. Η ύβρης όταν διαπράττεται τιμωρείται, θυμάσαι. Είτε οφείλεται στη δύναμη που σου δίνει η εξουσία, είτε σ’ αυτή που σου δίνει ο έρωτας. Κι οι οποιεσδήποτε βεβαιότητες γι αυτά που θα ‘ρθουν, αλλά ακόμη και γι αυτά που έφυγαν, υπεροψία είναι. Που θα ταπεινωθεί για να βρεις την ισορροπία σου. Και να πας μπροστά.
Καλοκαίρι, λοιπόν, με σαντάλια και συννεφιασμένο ουρανό. Διαφορετικό το σκηνικό ή διαφορετικά το χες φανταστεί. Όμορφα πάλι. Χαμογελάς και σφυρίζεις το τραγούδι του Σαββόπουλου: «Καλοκαίρι, μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει». Κι η ζωή μας, σκέφτεσαι. Ξανά και ξανά!
(Ο πίνακας είναι του Kandinsky)
Δεν λέω πως δεν απογοητεύθηκες απ’ τη ματαίωση των ταξιδιών, πως δεν τρόμαξες απ’ την άλλη όψη που γνώρισες του εαυτού σου και ανθρώπων, πως δεν ξαφνιάστηκες από βράδια σουρεαλιστικά κι απρόσμενα. Και απογοητεύθηκες και τρόμαξες και ξαφνιάστηκες. Κι έκατσες πάλι και γύρεψες απαντήσεις σε κάτι επιπόλαια «γιατί», λες κι η ζωή χρωστά να σου δώσει λογαριασμό και πως κι αν σου δώσει θα πατσίσετε. Ευτυχώς, στο τέλος θυμήθηκες πως απλή φιλοξενούμενή της είσαι ανάμεσα σε τόσους άλλους και πως αυτή είναι που κάνει κουμάντο. Και πως δεν μπορείς να την κερδίσεις, μπορείς μόνο να την εμπιστεύεσαι. Να της κλείνεις το μάτι. Κι αυτή ξέρει. «Πάμε ξανά», θα σου πει. Και θα πας!
Οι κακές εκτιμήσεις κι ο κακός καιρός, λοιπόν, σ’ έφεραν στη Βεργίνα. Εκεί, εκτός απ’ τους επιβλητικούς τάφους των νεκρών και τα πλούσια και περίτεχνα νεκρικά δώρα των ζωντανών που θαύμασες, έμαθες πως ο Φίλιππος ο Β΄, προτού μπει στο θέατρο των Αιγών και δολοφονηθεί από τον Παυσανία, ζήτησε και στήθηκαν στο χώρο 13 μνημεία που απεικόνιζαν τις μορφές των 12 θεών του Ολύμπου και τη δική του. Η ύβρης όταν διαπράττεται τιμωρείται, θυμάσαι. Είτε οφείλεται στη δύναμη που σου δίνει η εξουσία, είτε σ’ αυτή που σου δίνει ο έρωτας. Κι οι οποιεσδήποτε βεβαιότητες γι αυτά που θα ‘ρθουν, αλλά ακόμη και γι αυτά που έφυγαν, υπεροψία είναι. Που θα ταπεινωθεί για να βρεις την ισορροπία σου. Και να πας μπροστά.
Καλοκαίρι, λοιπόν, με σαντάλια και συννεφιασμένο ουρανό. Διαφορετικό το σκηνικό ή διαφορετικά το χες φανταστεί. Όμορφα πάλι. Χαμογελάς και σφυρίζεις το τραγούδι του Σαββόπουλου: «Καλοκαίρι, μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει». Κι η ζωή μας, σκέφτεσαι. Ξανά και ξανά!
(Ο πίνακας είναι του Kandinsky)
Είναι μέρος της σπίρας κι αυτό το καλοκαίρι. Της σπίρας που κάνει κύκλους συνέχεια και καμιά φορά (ή συχνά, όπως το δει κανείς) παρουσιάζει μικρές ανωμαλίες, σχηματικές, χρωματικές ή άλλου τύπου. Το συννεφιασμένο καλοκαίρι μια απόχρωση κι αυτή, απαραίτητη. Όπως το είπες: δε θα είχε πλάκα αλλιώς. Σαν το DNA, που ξεδιπλώνεται και δε μοιάζει με κανένα άλλο. Εξάλλου για κανένα άλλο δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι συννεφιασμένο όπως το εννοείς εσύ. Σκέψου τώρα 80 καλοκαίρια σε μια ζωή. Ούτε αυτά μεταξύ τους ίδια. DNA. Η διαπίστωση της μοναδικότητας των ανθρώπων, των γεγονότων και των νοημάτων είναι ένα χάρισμα που σε αποφορτίζει και σε ξανα-φορτίζει. Ακόμα και στα πιο επίπονα, και βέβαια στα απροσδόκητα. "Πάμε ξανά": Το χάρισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήTί υπέροχο και δροσερό το κείμενο σου για το καλοκαίρι. Ένας δροσερός άνεμος που διαπερνά τα χλωρά φύλλα μιας κυπριακής ακακίας παρασύροντας την υγρασία..
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο το καλοκαίρι. Η χαλάρωση , τα σαντάλια ,οι παραλίες, και η θάλασσα που λέει πάντα την αλήθεια, που ξεβάφει τις περιττές φαντασίες. Και ο κόσμος στις παραλίες, το σούρτα φέρτα και η ποικιλία των χαρακτήρων, τα μάτια των ανθρώπων(τι υπερθέαμα) τα ψιλομεθύσια στα παραθαλάσσια μπαράκια, η αναπαραγωγή του ρίγους του κόσμου, οι drifters του Αυγούστου που κολυμπούν πάντα μελαγχολικοί.
Και η επιστροφή που παραμονεύει. Μόνο που γίνεται λιγότερη βαρετή με την επιστροφή στο χαμένο κέντρο του κόσμου, την ποίηση.
Διαβάζω το γεμάτο ευαισθησία κείμενο σου παρέα με στίχους της Σύλβια Πλάθ
"Cold worlds shake from the oar
The spirit of blackness is in us, it is in the fishes.
A snag is lifting a valedictory, pale hand;
Stars open among the lilies"
orees ikones omorfa servirismenes apo tin porantida
ΑπάντησηΔιαγραφή