Στην χώραν π' αναγιώθηκα

Μετά από ένα στείρο καλοκαίρι της πέτρας κι ένα ανώφελα θλιμμένο φθινόπωρο, ο αρχηγός χειμώνας έφερε βροχές καθαρτικές, λυτρωτικές και γόνιμες κι έτσι η φετινή άνοιξη βρήκε τον τόπο σαν ολάνθιστο πολύχρωμο παρτέρι. Άγριες ορχιδέες και τουλίπες, δάκρυα της Παναγίας, λαλέδες, μαργαρίτες, παπαρούνες, λάζαροι, μολόχες, λαψάνες, ακακίες, σπαλαθκιές κι ήμερες γαρουφαλιές, λουβανούδες, σσιερινιές, ζουμπούλια, κρινάκια, σκυλάκια, βατράχια, πετούνιες, κατιφέδες, κυκλάμινα… Κι οι ταπεινοί λευκοί ανθοί των λεμονιών και των κιτρομηλιών να μοσχοβολούν σαν πρόδρομοι της παντοκρατορίας του γιασεμιού στα Λευκωσιάτικα καλοκαιριάτικα δειλινά, τ’ αγαπημένα.

Ω, ναι, είναι προικισμένος αυτός ο τόπος! Ευλογημένος απ’ τους καιρούς, απ’ τους θεούς κι απ’ τους ανθρώπους που τον αγάπησαν. Ακόμη κι απ’ αυτούς που δεν τον αγάπησαν και γύρεψαν μόνο να τον κουρσέψουν. Αφού ανοιχτός στα περάσματα των ανέμων και των κυμάτων και μαθημένος στα χάδια και στα βίαια ξεσπάσματά τους, απ’ όπου κι αν διάβαινε έβγαινε πάντα πιο πλούσιος. Όπως ακριβώς κι η λαλιά του, που ταξιδεύει χρόνια και χρόνια σε στόματα χωρικών και λόγιων, αφεντάδων και παραγιών, εμπόρων και ταξιδιωτών, κι όλο κάνει πως λυγίζει κι όλο αντέχει και δεν χάνεται κι όλο τραβά το δρόμο της με τη δική της μοναδική μορφή και το δικό της ήχο, αλλιώτικο και συγγενή συνάμα με των προγόνων, των γειτόνων και των κατακτητών, και με τις λέξεις της να μεταφέρουν την ιστορία, την πίστη και τη διαδρομή της ανόθευτη όσο και νοθευμένη στο αύριο.

Λέω αύριο και κοντοστέκομαι. Διστάζω και γι αυτή ακόμα την αισιοδοξία που απρόσμενα κι απλόχερα μου χάρισε η φετινή Άνοιξη στη χώρα π' αναγιώθηκα. Λες και μια ειμαρμένη μας έχει τάξει να κουβαλούμε σαν τραγικοί ήρωες μια δίχως τέλος δυστυχία, που οποιαδήποτε άρνηση ή υπέρβασή της συνιστά προδοσία.

Κι όμως ο τόπος διαισθάνομαι πως έχει τις απαντήσεις! Κι ας μας διαφεύγουν οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις κι οι ερμηνείες τους, ας μην καταλαβαίνουμε τις κρίσιμες ορολογίες και τις αναλύσεις τους, ας μας μπερδεύουν οι αντιθετικές εκτιμήσεις κι ας μας φοβίζουν οι δυσοίωνες προβλέψεις. Ο τόπος ξέρει τις λύσεις, φτάνει λίγο να τον αφήσουμε να μας συντύχει. Να μας πει από πού έρχεται και ποιος είναι πια. Να μας δείξει από τι πέρασε και πόσα έχει αντέξει. Να μας μιλήσει για τα παράπονα και για τις ανάγκες του. Κι εμείς να τον ακούσουμε. Να τον κοιτάξουμε προσεκτικά και να τον γνωρίσουμε. Να τον κατανοήσουμε και να εμπιστευτούμε τη σοφία του. Να τον αγαπήσουμε και να τον νοιαστούμε. Και να νιώσουμε την ομορφιά του όχι σαν βάρος, μα σαν δύναμη. Σαν δύναμη που δεν γεννά ενοχές, μα ελπίδα.

Ελπίδα ανοιξιάτικη, που για μια φορά δεν θα διαψευτεί.


(Ο τίτλος είναι ο πρώτος στίχος από το ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη «Η ανεράδα». Το μεταλλικό πουλί είναι του Χριστόφορου Σάββα)