Του τρελού

Pablo Picasso, Ο τρελός (1904)

Νυχτώνει ξημερώνει 

κι όλο λέω πώς πρέπει να αρχίσω να την συνηθίζω τη ζωή 

που ίσως δεν είναι μια γραφή δυσερμήνευτη 

αλλά μια γραμμή  προβλέψιμη αν δεν φυλλοροείς

κι όλο λέω πως πρέπει να αρχίσω να τον συνηθίζω τον κόσμο 

που σήμερα δεν είναι όπως ήταν χτες 

αλλά πάντα θα είναι όπως είναι σήμερα κι όπως ήταν χτες 

κι όλο λέω πως πρέπει να αρχίσω να τους συνηθίζω τους ανθρώπους 

που καθώς πέφτει το φως μένουν γυμνοί και τόσο πιο μικροί απ’ τη σκιά τους 

κι όλο λέω πως πρέπει να αρχίσω να τον συνηθίζω τον εαυτό μου 

που όσα πιο πολλά αυτά που κατάλαβε τόσα παραπάνω αυτά που δεν μπόρεσε 

κι όλο λέω πως πρέπει να σταματήσω να απορώ με τη ζωή, τον κόσμο, τους ανθρώπους και τον εαυτό μου 

και πως μπορώ να απογοητευτώ ήσυχα, της Δημουλά, 

κι αφού σε τσίρκο παίζουμε ας σχοινοβατήσουμε όσο καλύτερα γίνεται 

και πως στο κάτω κάτω κι εγώ μια χαρά ακροβάτης είμαι 

και πως ακόμα κι οι σκέψεις μου ίσως να ΄ναι μιας συννεφένιας γκόμενας που περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα, της Γώγου, 

κι η ευτυχία μπορεί πράγματι να προϋποθέτει μια κάποια επιπολαιότητα, της Καρυστιάνη, 

και πως αύριο θα καταφέρω να είμαι πιο επιπόλαιη 

όμως 

είναι ένας στίχος που επιστρέφει ξανά και ξανά 

του Λεοντάρη, ας πούμε, 

γιατί και τον ήλιο και τα κύματα δεν τα αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας, του Ελύτη, 

μα και του έρωτα

κι αφού αντάμωσα μια φορά την αθωότητα

υπάρχει

κι αφού σε μια στιγμή την έχασα

καμιά βεβαιότητα δεν μπορεί να υπάρξει

κι άρα τούτο ίσως να μην είναι σκηνή κι εγώ να μην παίζω ένα ρόλο 

κι άρα ίσως να μην πρέπει να συνηθίσω 

κι η ζωή πρέπει να ΄ναι ζωή κι οι άνθρωποι άνθρωποι 

και ΄γω να μην παραδεχτώ την ήττα, του Αναγνωστάκη, 

μα και τούτο δεν ξέρω πώς γίνεται 
αφού νυχτώνει ξημερώνει κρατώ παραμάσχαλα
τις ήττες μου.