Μικροπράγματα

Έρση Σωτηροπούλου, Αυτό είναι ένα ποίημα

Για τι γράφεις αυτό τον καιρό, με ρώτησε ένας φίλος.

Για μικροπράγματα, απάντησα. 

Η μέρα κύλησε λαχανιάζοντας, τρεχάματα, σκοτούρες, φροντίδες για τα χρειαζούμενα, στιγμές που ξοδεύτηκαν δίχως μια σκέψη. Ευτυχώς έφτασε το σούρουπο, η πλάση στάθηκε γαλήνια κάτω απ’ τις μενεξεδένιες ανταύγειες του ουρανού κι η ψυχή πήρε ανάσα. Ύστερα ειδήσεις, η βαρβαρότητα των αριθμών και των μετρίων, οι μοίρες κι οι ζωές μονίμως υπό διαπραγμάτευση, τρομαγμένα βλέμματα, ρημαγμένα σπίτια, η μνήμη κι η εκμετάλλευσή της, κρωξίματα μαύρων ανδρείκελων κι ο καλός γείτονας να στρέφει το όπλο στον ξένο της διπλανής πόρτας. 

«Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;», με ρώτησε ο Σεφέρης. 

«Μας περιμένουν στη γωνιά καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνομικοί», με πρόλαβε η Γώγου.

Το φεγγάρι μεγάλο, αδιάκριτο, με ενοχλούσε. Θα ήθελα να επέστρεφα στη θάλασσα. Να ξέπλενα τα μάτια μου, να παραδινόμουν στη βουή των κυμάτων, ν’ άγγιζα με τις άκρες των δαχτύλων μου τον ορίζοντα. Χαϊδεύω το χέρι της κόρης μου. Το ίδιο μου κάνει.

Κοιμήθηκα χωρίς προσευχή. Απλώς ακούμπησα στο κομοδίνο το βάρος των μικρών πραγμάτων. Ως το άλλο πρωί. Κι ας είναι ο καθένας τόσο μεγάλος όσο ο φόβος με τον οποίο διάλεξε να αναμετρηθεί.