Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Μικροπράγματα


Έρση Σωτηροπούλου, Αυτό είναι ένα ποίημα


Για τι γράφεις αυτό τον καιρό, με ρώτησε ένας φίλος.
Για μικροπράγματα, απάντησα. 

Η μέρα κύλησε λαχανιάζοντας, τρεχάματα, σκοτούρες, φροντίδες για τα χρειαζούμενα, στιγμές που ξοδεύτηκαν δίχως μια σκέψη. Ευτυχώς έφτασε το σούρουπο, η πλάση στάθηκε γαλήνια κάτω απ’ τις μενεξεδένιες ανταύγειες του ουρανού κι η ψυχή πήρε ανάσα. Ύστερα ειδήσεις, η βαρβαρότητα των αριθμών και των μετρίων, οι μοίρες κι οι ζωές μονίμως υπό διαπραγμάτευση, τρομαγμένα βλέμματα, ρημαγμένα σπίτια, η μνήμη κι η εκμετάλλευσή της, κρωξίματα μαύρων ανδρείκελων κι ο καλός γείτονας να στρέφει το όπλο στον ξένο της διπλανής πόρτας. 

«Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;», με ρώτησε ο Σεφέρης. 
«Μας περιμένουν στη γωνιά καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνομικοί», με πρόλαβε η Γώγου.

Το φεγγάρι μεγάλο, αδιάκριτο, με ενοχλούσε. Θα ήθελα να επέστρεφα στη θάλασσα. Να ξέπλενα τα μάτια μου, να παραδινόμουν στη βουή των κυμάτων, ν’ άγγιζα με τις άκρες των δαχτύλων μου τον ορίζοντα. Χαϊδεύω το χέρι της κόρης μου. Το ίδιο μου κάνει.

Κοιμήθηκα χωρίς προσευχή. Απλώς ακούμπησα στο κομοδίνο το βάρος των μικρών πραγμάτων. Ως το άλλο πρωί. Κι ας είναι ο καθένας τόσο μεγάλος όσο ο φόβος με τον οποίο διάλεξε να αναμετρηθεί.  



21 σχόλια:

  1. Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος από τον κάματο, από την οργή κι από την πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι ίδρωτα. Βλαστημάει, πεινάει, γεννάει παιδιά, δεν μπορεί να κοιμηθεί, φωνάζει στ΄ ανώγια και στα κατώγια της γης και φοβερίζει.
    Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη σπόρους• Φωνές σηκώνουνται. Ποιος φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι• οι ζωντανοί, οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το πιο πάνω είναι..11 Ιουλίου 2012 στις 11:17 π.μ.

      Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

      Διαγραφή
    2. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!

      από το ίδιο...

      Σοφία... δύσκολη.

      Διαγραφή
  2. Πως σηκώνεται το βάρος μίας τέτοιας μέρας κάτω από μία τέτοια ματιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω, Οδοιπόρε, να σου πω...
      Αυτή η ίδια ματιά, ίσως, σηκώνει το βάρος, για όσο τουλάχιστον κατορθώνει ακόμη να διακρίνει κάποιες ακτίνες ελπίδας να αχνοφέγγουν...

      Διαγραφή
  3. ομορφη αναρτηση Νασια ..παντα γραφεις ομορφα..καλο κολoκαιρι,περασα για μια καλησπερα..:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Χάρη!
      Καλήμέρα κι ένα καλοκαίρι φωτεινό εύχομαι!

      Διαγραφή
  4. Μικρά αλλά ταυτόχρονα πολύ μεγάλα και σημαντικά !!!
    Μπράβο φίλη Νάσια και καλή συνέχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τέτοια μικροπράγματα φτιαγμένες οι χαρές κι οι λύπες μας, Art-Traveller...
      Σ' ευχαριστώ! Καλή συνέχεια και στις δικές σου περιδιαβάσεις στην τέχνη. Καταφύγιο, ιδίως ετούτους τους καιρούς!

      Διαγραφή
  5. Όλες οι φράσεις σου διακατέχονται από μια γλυκιά μελαγχολία κι είναι βαθιές, πολύ βαθιές και φτάνουν στα μύχια της ψυχής και των ζωών μας με τα μεγάλα, καθημερινά μικροπράγματα τους… Θα ξεχωρίσω την τελευταία που βαραίνει περισσότερο: Κι ας είναι ο καθένας τόσο μεγάλος όσο ο φόβος με τον οποίο διάλεξε να αναμετρηθεί.
    Δροσερό και χαρούμενο καλοκαίρι καλή μου,
    Σε φιλώ πολύ από Βξλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ανάγνωσή σου τόσο κοντά στην ψυχή μου, αγαπημένη φίλη!
      Τελικά αυτό που μένει είναι οι σχέσεις των ανθρώπων κι οι στιγμές που οι καρδιές τους ανταμώνουν...

      Διαγραφή
  6. Αληθινά, μεταμοντέρνο κείμενο Νάσια. Με εναλλακτική οπτική και διαφορετικό τρόπο θέασης των πραγμάτων. Με εντυπωσίασε πολύ ο τρόπος που “διαλύεις” τη φόρμα και την ανασυνθέτεις δίδοντας της μια νέα οπτική! Παρά τη φαινομενική του ρευστότητα, σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις του κειμένου υπάρχει μια εσωτερική συνέπεια και μια λειτουργικότητα των επιμέρους στοιχείων του. Συν τοις άλλοις προβάλλεται μια νέα αισθητική που υπηρετεί και πετυχαίνει, απόλυτα, τις στοχεύσεις της.
    Στέκομαι στο ότι ο βαθύς στοχασμός των κειμένων σου παραμένει ουσιαστικά ενεργός και αιχμηρός, προσκαλώντας , πάντα, σε ένα προβληματισμό ‘επιθετικό’. Επιθετικό προς τις αυταπόδεικτες αλήθειες, μέχρι και εχθρικό στο αναμάσημα των γνωστών και εύκολων κλισέ της νάρκωσης και της παρακμής με τα οποία αντιλαμβανόμαστε, προσεγγίζουμε και ερμηνεύουμε για χρόνια την πραγματικότητα και τον κόσμο μας. Άλλωστε, η εύκολη επίκληση αυτών των κλισέ δεν τα έχει αναγάγει σε βαρετά, επετειακά, αναλώσιμα προιόντα που θωπεύουν για χρόνια το θυμικό του λαού;
    Ξέρω ότι αυτή η γραφή που προτείνεις και το πρωτότυπο ύφος της μπορεί να φαντάζει δύσκολη. Δύσκολη ως προς την προσέγγιση. Δύσκολη και ως προς την αναγνώριση και ερμηνεία των κωδίκων της. Όμως αξίζει. Γιατί εμπλουτίζει και βαθαίνει τη σκέψη. Αλλά και γιατί στέκεται απέναντι στον τετριμμένα κυρίαρχο λόγο με κριτική, στοχαστική και ανατρεπτική δύναμη.
    Αναμένουμε κι άλλα τέτοια κείμενα…….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. θέλει άλλαμαν το καρπουλατέρ σου.

      Διαγραφή
    2. Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο που μεσολαβεί.

      Δεν ξέρω αν έχει όλη αυτή τη δύναμη το κείμενό μου... Σίγουρα πάντως αποφεύγει αναμασημένα κι στομφώδη κλισέ, κι όχι από καμιά υπεροψία, αλλά γιατί τα νιώθω να περιορίζουν ασφυκτικά την οπτική μου και να ευνουχίζουν το μυαλό, την ψυχή και τη γλώσσα μου - την όποια κατανόηση και ανασύνθεσή μου του κόσμου δηλαδή.

      Ανταποδίδω στα λόγια μερικούς στίχους, του Λόρκα:

      "Έτσι όπως χάνομαι μες στην καρδιά κάποιων παιδιών
      έχω χαθεί πολλές φορές στη θάλασσα.
      Αδιάφορος για το νερό, κινάω γυρεύοντας
      έναν ολόφωτο θάνατο που να μ' αναλώνει"

      Διαγραφή
  7. άναυδη!ήταν απλά υπέροχο!!!!!......σ΄ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ σ' ευχαριστώ, Φαντομά.
    Καλό σου βράδυ, ανάλαφρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "θα ήθελα να επέστρεφα στη θαλασσα.."

    κι εγώ αυτό θα ήθελα ..τη βλέπω τη θάλασσα σχεδόν απ' όλα τα παράθυρα του σπιτιού μου ..κι αισθάνομαι τόσο τυχερή γι' αυτό..

    να' σαι καλά να γράφεις και να αισθάνεσαι ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο τυχερή είσαι!!!
      Έτσι πάντα σου εύχομαι... με "μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα"!

      Διαγραφή
  10. εξαιρετικό, τι άλλο να πω, μου άρεσε πολύ

    καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Κι ας είναι ο καθένας τόσο μεγάλος όσο ο φόβος με τον οποίο διάλεξε να αναμετρηθεί."
    Συγκλονιστική η γραφή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή