Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Carrousel

Πρόχειρες σκέψεις με αφορμή τον "Αμφιτρύωνα" του Μολιέρου, όπως τον σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Βογιατζής



Μαριονέτες ή αλογάκια στο καρουζέλ των «θεών»
Εκείνοι 
υπερόπτες, ανήθικοι και ανάλγητοι 
- θεοί όντες. 
Όμως οι θνητοί; 
Πώς τόσο 
εύκολα 
τους ξεγελά 
η απάτη; 
Πώς τόσο 
υπάκουα 
περνάνε στη μεριά της; 
Πώς της χαρίζονται 
τόσο βολικά; 
Ως το σημείο που να μην πιστεύουν πια στο όνομά τους. 
«Αν εσύ είσαι εγώ, 
τότε 
εγώ 
ποιος 
είμαι;» 
Ως το σημείο που να μην πιστεύουν πια σε κανένα. 
Που να εγκαταλείπουν 
τ' όνομά τους 
και τον καθένα 
- πλην των «θεών»
Και το 
καρουζέλ 
να συνεχίζει 
να γυρίζει 
σ' ένα κύκλο 
φαυλότητας. 
«Αχ, αν δεν ήμουν τόσο δειλός»
επαναλαμβάνει 
ανέμελα 
ο υπηρέτης. 
«Δούλος»διευκρινίζει η νύχτα. 
Που δεν λέει να ξημερώσει...

12 σχόλια:

  1. Το καρουζέλ της νύχτας και οι σωσίες...Πάλι συμβαδίζει με το πνεύμα της εποχής μας ο Μολιέρος. Καίριες οι αιχμές για τους νέους λουδοβίκους και την τυφλή ακολουθία των υπηκόων/θνητών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και το καρουζέλ να συνεχίζει να γυρίζει σ' ένα κύκλο φαυλότητας...
    σαν να μην πέρασε μια μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμβαδίζει με την εποχή μας ο Μολιέρος, σαν πράγματι να μην πέρασε μια μέρα...

    Κι απορώ πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται κανείς, αφενός για να μπορεί να απαρνηθεί την ανήθικη δύναμη που δίνει η εξουσία κι αφετέρου να μη θαμπώνεται από αυτήν και να μην της υποκλίνεται...

    "Όμως εγώ δεν ήθελα ούτε τσακάλι, ούτε αρνί, ούτε τσακάλι, ούτε σκυλί δεν ήθελα να γίνω", τραγουδάνε πάντα οι Κατσιμίχες... "Ήθελα μόνο ένα δέντρο να είχα γεννηθεί"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τούτο το Καρουζέλ -που ξυπνά φαινομενικά αθώες παιδικές μνήμες σ΄ ένα περιβάλλον κυκλικής και ανέμελης αρμονίας - , είναι ένα ευφυέστατο εύρημα που χαρακτηρίζει πάντα τη σκηνοθετική πρόταση του Βογιατζή. Κατορθώνει να δώσει πρόσωπο στον υποχθόνιο και απειλητικά τερατώδη μικρόκοσμο της κάθε εξουσίας. Ο Βογιατζής, και σε τούτη τη μεταφορά, δείχνει ότι ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη διαφορά που χωρίζει τη σημειολογία του μύθου από τη θεατρική. Ξέρει πως φορτίζεται μια λέξη που διαβάζεται και πως μια λέξη που προφέρεται, ξέρει τι σημαίνει ένα τοπίο λέξεων και ένα σκηνικό τοπίο.
    Σε αυτό το σκηνικό τοπίο/θεατρική αποικία το καρουζέλ γυρίζει. Με τέτοια ταχύτητα που οδηγεί στη σύγχυση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου, πρόσωπου και προσωπείου, ταυτότητας και αντίφασης, μηχανορραφιών και τεχνασμάτων. Το αριστοτεχνικά στημένο σκηνικό, που θα ταίριαζε περισσότερο σε εσωτερικό θεατρικό χώρο, συναποτελούν ένας τσιρκολάνικος θίασος με περιστρεφόμενες πορσελάνινες φιγούρες, με ξυλοπόδαρους και φιγούρες που προσπαθούν να ισορροπήσουν στα μονοπόδαρα σκαμνάκια τους. Μα και ο αρσενικός εγωκεντρισμός του θεομπαίχτη Ερμή που αγωνίζεται να επιμηκυνθεί η νύκτα προς όφελος του ιδίου και του αφέντη του. Όλες φιγούρες οικείες και αναγνωρίσιμες. Τραμπαλίζονται μισοζαλισμένες παραμένοντας πάντα πρόθυμες. Ανθεκτικότερες από τη διάρκεια της κάθε εξουσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Όλες φιγούρες οικείες και αναγνωρίσιμες. Τραμπαλίζονται μισοζαλισμένες παραμένοντας πάντα πρόθυμες. Ανθεκτικότερες από τη διάρκεια της κάθε εξουσίας."

      Σ' ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. Πέραν του καρπουλατερ πρέπει να ελέγξεις και τα κράγκα δίότι φακκάς πιέλλα και εν να μείνεις μεσόστρατα.

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ!

      Έχει μια αλήθεια στον τρόπο του ο Βογιατζής. Γι αυτό, μάλλον, και πρωτοπορεί. Γι αυτό κι εμπνέει.

      Διαγραφή
  6. Η απάτη, το ψέμα, μας δελεάζει με όλα τα ψεύτικα αλλά λαμπερά που μας προσφέρει. Μόνο με βαθια ιδανικά και με απλή ψυχή μπορούμε να μείνουμε ανέπαφοι. Πολύ ωραία όσα έγραψες, δυστυχώς δεν είδα την παράσταση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μας δελεάζει ό,τι αφήνουμε να μας δελεάσει, φίλη μου...

    Σ' ευχαριστώ που πέρασες. Να τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ψέμα!..ακόμα και τα χαμόγελα μας..μετατράπηκαν σε επίπλαστα για κατανάλωση!
    μια ανάρτηση που αγγίζει βαθιά ένα πολυσυζητημένο ανά καιρούς θέμα..
    εμείς έχουμε τα χρώματα εμείς και τα πινέλα για να ζωγραφίσουμε τον παράδεισο και να μπούμε μέσα...
    στο χέρι μας είναι..
    υπέροχη ανάρτηση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν υπέροχη η παράσταση, φίλη μου!

      Στο χέρι μας είναι, ναι!

      Όμως, να που τόσο συχνά οι άνθρωποι πιάνουν τον παλιό δόλο των θεών, για να μνημονεύσουμε και το Σεφέρη, καλή του ώρα όπου και να 'ναι...

      Διαγραφή