«Η πανούκλα» (απόσπασμα)

του Αλμπέρ Καμύ

του Νίκου Εγγονόπουλου

Από κάτι τέτοιες αδυναμίες, ο Ριέ μπορούσε να κρίνει πόσο ήταν κουρασμένος. Η ευαισθησία του τον εγκατέλειπε. Καταπνιγμένη τον περισσότερο καιρό, στεγνή και απαθής, ξεσπούσε κάπου κάπου και τον παρέδιδε σε συγκινήσεις που δεν μπορούσε πια να ελέγξει. Η μόνη του άμυνα τότε ήταν να δείχνει σκληρότητα και να σφίγγει ακόμα πιο πολύ τον κόμπο που είχε σχηματιστεί μέσα του. Ήξερε καλά ότι αυτός ήταν ο σωστός τρόπος για να συνεχίσει. Κατά τ' άλλα, δεν έτρεφε πολλές αυταπάτες, και η κούραση του αφαιρούσε κι αυτές που ακόμα διατηρούσε. Γιατί γνώριζε πως, για μια χρονική περίοδο με άδηλο τέλος, ο ρόλος του δεν ήταν πια να γιατρεύει. Ο ρόλος του ήταν να κάνει διαγνώσεις. Να ανακαλύπτει, να βλέπει, να περιγράφει, να καταγράφει κι έπειτα να καταδικάζει: αυτή ήταν η δουλειά του. Οι γυναίκες των αρρώστων του άρπαζαν το χέρι και ούρλιαζαν: «Γιατρέ, σώστε τον!» Μα δεν ήταν εκεί για να σώζει ζωές, ήταν εκεί για να επιβάλλει την απομόνωση. Τι νόημα είχε το μίσος που διάβαζε τότε στα πρόσωπα: «Δεν έχετε καρδιά», του είχαν πει μια μέρα. Κι όμως, είχε. Μόνο που του χρησίμευε για ν' αντέχει είκοσι ώρες τη μέρα να βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν ενώ ήταν πλασμένοι για να ζήσουν. Του χρησίμευε για να ξαναρχίζει κάθε μέρα. Τώρα πια είχε μόνο τόση καρδιά όση ήταν απαραίτητη γι αυτό. Πώς θα μπορούσε τούτη η καρδιά να επαρκεί για να δίνει ζωή;